3,49 χιλιάδες προβολές είχε το Blog μας σε 24 ώρες !

Σε 24 ώρες οι αναρτήσεις στο blog μας προβλήθηκαν 3,49 χιλιάδες φορές ! Best ... selling: 1. Η Ευρώπη σε παλαιά και απωθημένα γεωπολιτικά μοτίβα. Είναι αναχρονιστική η Ευρωπαϊκή αντιρωσική πολιτική; 2. Νέες Ιφιγένειες 3.000 χρόνια μετά ... 3. Μπορεί η Ρωσία να μεταφέρει την Ουκρανική Κρίση στην Λατινική Αμερική; 4. Το παραμύθι του "σεβασμού του διεθνούς δικαίου" συνεχίζουν Δένδιας - Γεραπετρίτης για εσωτερικούς λόγους. το

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΝΤΗΣ ΣΤΟΥΣ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ" ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

ΠΕΘΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΠΕΘΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΦΟΙΤΗΤΩΝ Ν. 4957/2022 Άρθρο 197 «Νέοι Ορίζοντες στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα: Ενίσχυση της ποιότητας, της λειτουργικότητας και της σύνδεσης των Α.Ε.Ι. με την κοινωνία και λοιπές διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 141/21.07.2022) όπως τροποποιημένος ισχύει μετά τον: Ν. 5094/2024 «Ενίσχυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου – Πλαίσιο λειτουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 39/13.02.2024)

Πειθαρχικά παραπτώματα 1. Το πειθαρχικό παράπτωμα τελείται με εκ προθέσεως πράξη του φοιτητή η οποία μπορεί να του καταλογιστεί. Το πειθαρχικό παράπτωμα δύναται να τελεστεί και από αμέλεια, εφόσον αυτό ορίζεται ειδικά. Το παράπτωμα δύναται να τελεστεί και με παροχή συνδρομής σε τρίτο πρόσωπο ή διευκόλυνσή του για την τέλεση πειθαρχικού παραπτώματος. 2. Πειθαρχικά παραπτώματα για τους φοιτητές συνιστούν: α) η παραβίαση του αδιάβλητου των εξετάσεων, β) η λογοκλοπή ή η αποσιώπηση της άμεσης ή έμμεσης συνεισφοράς άλλων προσώπων στο αντικείμενο επιστημονικής ενασχόλησης ή έρευνας, γ) η καταστροφή περιουσίας του Α.Ε.Ι., κινητής ή ακίνητης, που χρησιμοποιείται από το Α.Ε.Ι. ή μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, δ) η παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας του Α.Ε.Ι., συμπεριλαμβανομένης τόσο της εκπαιδευτικής, ερευνητικής ή διοικητικής λειτουργίας του όσο και της λειτουργίας των μονομελών και συλλογικών οργάνων και των υπηρεσιών του, καθώς και της χρήσης των εγκαταστάσεων και του εξοπλισμού του, ε) η χρήση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων, των εγκαταστάσεων, των υποδομών και του εξοπλισμού του Α.Ε.Ι. χωρίς την άδεια των αρμόδιων οργάνων του, στ) η χρήση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων, των εγκαταστάσεων, των υποδομών και του εξοπλισμού του Α.Ε.Ι. για την εξυπηρέτηση σκοπών που δεν συνάδουν με την αποστολή του, καθώς και η διευκόλυνση τρίτων για την τέλεση της πράξης αυτής, ζ) η υπαίτια και με οποιονδήποτε τρόπο ρύπανση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων του ιδρύματος, συμπεριλαμβανόμενης και της ηχορύπανσης, η) η χρήση απαγορευμένων ουσιών, που εμπίπτουν στον ν. 4139/2013 (Α’ 74), εντός του Α.Ε.Ι. και η οποιαδήποτε συμβολή στη διακίνηση αυτών, θ) η τέλεση οποιουδήποτε πλημμελήματος ή κακουργήματος εφόσον συνδέεται με τη φοιτητική ιδιότητα. Άρθρο 198 Πειθαρχικές ποινές 1. Οι πειθαρχικές ποινές που επιβάλλονται σε φοιτητή, αν διαπράξει πειθαρχικό παράπτωμα, είναι οι εξής: α) έγγραφη επίπληξη, β) απαγόρευση συμμετοχής σε εξετάσεις ενός ή περισσοτέρων μαθημάτων, για μία ή περισσότερες εξεταστικές περιόδους, γ) προσωρινή ή μόνιμη απαγόρευση χρήσης εξοπλισμού ή εγκαταστάσεων του ιδρύματος, δ) προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας από έναν (1) έως είκοσι τέσσερις (24) μήνες και ε) οριστική διαγραφή. 2. Η προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας επιφέρει την αναστολή της ισχύος της ακαδημαϊκής ταυτότητας και την αντίστοιχου χρόνου αποστέρηση των δικαιωμάτων που η ιδιότητα αυτή συνεπάγεται, όπως της συμμετοχής στις εξετάσεις, της λήψης διδακτικών συγγραμμάτων και της λήψης υποστηρικτικού χαρακτήρα χρηματικών ή άλλων παροχών από το ίδρυμα. Ποινή αναστολής της φοιτητικής ιδιότητας άνω των έξι (6) μηνών συνεπάγεται και τη στέρηση του δικαιώματος χρήσης των χώρων και υποδομών του ιδρύματος, καθώς και του δικαιώματος διαμονής στις φοιτητικές εστίες του Α.Ε.Ι. κατά το αντίστοιχο χρονικό διάστημα. 3. Για τα πειθαρχικά παραπτώματα της παρ. 2 του άρθρου 197 μπορεί να επιβληθεί οποιαδήποτε από τις ποινές της παρ. 1 του παρόντος, με εξαίρεση την ποινή της οριστικής διαγραφής, η οποία δύναται να επιβληθεί αποκλειστικά για τα πειθαρχικά παραπτώματα των περ. γ), δ), η) και θ) της παρ. 2 του άρθρου 197. 4. Η πειθαρχική ευθύνη λήγει με την απώλεια της φοιτητικής ιδιότητας. Η πειθαρχική διαδικασία παύει, αν ο πειθαρχικά διωκόμενος απωλέσει καθ’ οιονδήποτε τρόπον τη φοιτητική ιδιότητα.

Άρθρο 196 Βασικές αρχές Αρχές και κανόνες του ποινικού δικαίου και της ποινικής δικονομίας εφαρμόζονται αναλόγως και στο πειθαρχικό δίκαιο των φοιτητών, εφόσον δεν αντίκεινται στις ρυθμίσεις του παρόντος και συνάδουν με τη φύση και τον σκοπό της πειθαρχικής διαδικασίας. 2. Εφαρμόζονται ιδίως οι αρχές και οι κανόνες που αφορούν: α) στους λόγους αποκλεισμού της υπαιτιότητας και της ικανότητας προς καταλογισμό, β) στις ελαφρυντικές ή επιβαρυντικές περιστάσεις για την επιμέτρηση της πειθαρχικής ποινής, γ) στην έμπρακτη μετάνοια, δ) στο δικαίωμα σιγής του πειθαρχικώς διωκομένου, ε) στην πραγματική και νομική πλάνη, στ) στο τεκμήριο αθωότητας του πειθαρχικώς διωκομένου, ζ) στην επιείκεια υπέρ του πειθαρχικώς διωκομένου. Άρθρο 199 Πειθαρχικά όργανα 1. Πειθαρχικά όργανα είναι ο Πρύτανης, ο αρμόδιος Αντιπρύτανης, ο Πρόεδρος του Τμήματος, ο Κοσμήτορας της Σχολής σε περίπτωση Μονοτμηματικής Σχολής, οι αναπληρωτές τους και το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών. 2. Ο Πρόεδρος του Τμήματος και ο Κοσμήτορας της Σχολής σε περίπτωση Μονοτμηματικής Σχολής είναι αρμόδιοι και για την επιβολή των πειθαρχικών ποινών της έγγραφης επίπληξης και του αποκλεισμού από τη συμμετοχή στις εξετάσεις ενός (1) ή περισσότερων μαθημάτων σε μία (1) εξεταστική περίοδο. Οι ίδιες ποινές επιβάλλονται και από τον Πρύτανη ή τον αρμόδιο ανά περίπτωση Αντιπρύτανη ή τον νόμιμο αναπληρωτή του, αν λάβουν γνώση ή έχουν σοβαρές ενδείξεις για την τέλεση πειθαρχικού παραπτώματος και δεν έχει ασκηθεί πειθαρχική δίωξη από τον Πρόεδρο του Τμήματος ή τον Κοσμήτορα της Σχολής. Αν η βαρύτητα του παραπτώματος δικαιολογεί την επιβολή βαρύτερης ποινής, τα όργανα των προηγούμενων εδαφίων παραπέμπουν την υπόθεση στο Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών, το οποίο έχει την αρμοδιότητα για την επιβολή και κάθε άλλης πειθαρχικής ποινής. 3. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών αποτελείται από: α) τον αρμόδιο για τα ακαδημαϊκά θέματα Αντιπρύτανη, ως Πρόεδρο, με Αναπληρωτή του τον αρμόδιο για τα διοικητικά θέματα Αντιπρύτανη, β) το αρχαιότερο μέλος της Κοσμητείας, με αναπληρωτή του το αμέσως νεότερο μέλος της, γ) δύο (2) μέλη Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (Δ.Ε.Π.) του Τμήματος με τους αναπληρωτές τους, δ) έναν (1) εκπρόσωπο των φοιτητών με τον αναπληρωτή του. 4. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών συγκροτείται με απόφαση του Πρύτανη για θητεία δύο (2) ετών, με εξαίρεση τον εκπρόσωπο των φοιτητών και τον αναπληρωτή του, οι οποίοι ορίζονται για θητεία ενός (1) έτους. Ο εκπρόσωπος των φοιτητών και ο αναπληρωτής του αναδεικνύονται με μυστική ψηφοφορία με ηλεκτρονικά μέσα από το σύνολο των φοιτητών του Α.Ε.Ι., με ανάλογη εφαρμογή της διαδικασίας ανάδειξης εκπροσώπου των φοιτητών στη Σύγκλητο. Αν δεν αναδειχθεί ή απουσιάζει ο εκπρόσωπος των φοιτητών, το πειθαρχικό συμβούλιο συγκροτείται, λειτουργεί, συνεδριάζει και λαμβάνει νομίμως αποφάσεις χωρίς τη συμμετοχή του. Χρέη γραμματέα εκτελεί μόνιμος διοικητικός υπάλληλος του Α.Ε.Ι., ο οποίος ορίζεται με την πράξη συγκρότησης. 5. Η δίωξη και τιμωρία των πειθαρχικών παραπτωμάτων αποτελεί καθήκον των πειθαρχικών οργάνων. Άρθρο 200 Πειθαρχική δίωξη και διαδικασία 1. Η πειθαρχική δίωξη σε βάρος φοιτητή ασκείται από τον Πρόεδρο του οικείου Τμήματος ή από τον Κοσμήτορα της Σχολής σε περίπτωση Μονοτμηματικής Σχολής. Δύναται να ασκηθεί και από τον Πρύτανη ή τον αρμόδιο Αντιπρύτανη ή τον νόμιμο αναπληρωτή του, αν λάβουν γνώση ή έχουν σοβαρές ενδείξεις για την τέλεση πειθαρχικού παραπτώματος και δεν έχει ασκηθεί πειθαρχική δίωξη από τον Πρόεδρο του Τμήματος ή τον Κοσμήτορα της Σχολής. 2. Η πειθαρχική δίωξη φοιτητή αρχίζει είτε με την έγγραφη κλήση σε προηγούμενη ακρόαση (απολογία) του πειθαρχικώς διωκόμενου ενώπιον του αρμόδιου μονομελούς πειθαρχικού οργάνου είτε με την παραπομπή του στο πειθαρχικό συμβούλιο, το οποίο τον καλεί σε απολογία υποχρεωτικώς μετά την ολοκλήρωση της πειθαρχικής ανάκρισης. Η κλήση σε απολογία γίνεται εγγράφως. Στο έγγραφο κλήσης και στο παραπεμπτήριο έγγραφο, το οποίο κοινοποιείται στον πειθαρχικώς διωκόμενο, περιγράφονται με σαφή και ορισμένο τρόπο τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν το πειθαρχικό παράπτωμα και παρατίθενται οι διατάξεις που το τυποποιούν, καθώς και οι ποινές που προβλέπονται γι’ αυτό. Στα ίδια έγγραφα γίνεται αναφορά και στο σχετικό αποδεικτικό υλικό, στο οποίο ο πειθαρχικώς διωκόμενος έχει πρόσβαση είτε με επισκόπησή του είτε με λήψη αντιγράφων. Η προθεσμία που τάσσεται για απολογία είναι εύλογη και, πάντως, δεν μπορεί να είναι μικρότερη των δεκαπέντε (15) ημερών. 3. Μετά από το πέρας της ανάκρισης και πριν από την έκδοση απόφασης, το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών καλεί εκ νέου τον φοιτητή σε ακρόαση, παρέχοντάς του εύλογο χρόνο, ο οποίος δεν δύναται να είναι μικρότερος των πέντε (5) ημερών, για την προετοιμασία της υπεράσπισής του. Ο φοιτητής έχει δικαίωμα να παρίσταται με συνήγορο και να προτείνει μάρτυρες υπεράσπισης. Αν ο φοιτητής δεν κατανοεί την ελληνική γλώσσα, λαμβάνεται μέριμνα για τη μετάφραση των σημαντικότερων εγγράφων της διαδικασίας σε γλώσσα που κατανοεί και για την παροχή σε αυτόν διερμηνέα. 4. Δεύτερη πειθαρχική δίωξη για το ίδιο παράπτωμα είναι απαράδεκτη λόγω δεδικασμένου ή εκκρεμοδικίας. Άρθρο 201 Πειθαρχική ανάκριση και ανακριτικές πράξεις 1. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών διεξάγει υποχρεωτικά πειθαρχική ανάκριση. Κατ’ εξαίρεση, δεν είναι υποχρεωτική η ανάκριση όταν: α) τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν την αντικειμενική υπόσταση του πειθαρχικού παραπτώματος προκύπτουν από τον φάκελο κατά τρόπο αναμφισβήτητο, β) ο φοιτητής ομολογεί με την απολογία του κατά τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ότι διέπραξε το πειθαρχικό παράπτωμα, γ) έχει προηγηθεί ανάκριση ή προανάκριση σύμφωνα με τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (ν. 4620/2019, Α΄ 96) για ποινικό αδίκημα που αποτελεί και πειθαρχικό παράπτωμα, δ) έχει διενεργηθεί, πριν από την έκδοση του παραπεμπτηρίου εγγράφου, Ένορκη Διοικητική Εξέταση ή άλλη ένορκη εξέταση, κατά την οποία διαπιστώθηκε διάπραξη πειθαρχικού παραπτώματος από συγκεκριμένο φοιτητή. Το ίδιο ισχύει όταν η διάπραξη πειθαρχικού παραπτώματος προκύπτει από έκθεση δικαστικού οργάνου ή άλλου ελεγκτικού οργάνου της διοίκησης. 2. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών ζητά από τον Κοσμήτορα της Σχολής ή τον Πρόεδρο του Τμήματος, να ορίσει μέλος Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού για τη διεξαγωγή της πειθαρχικής ανάκρισης, η οποία περατώνεται εντός μηνός από την κοινοποίηση της απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου Φοιτητών περί διεξαγωγής πειθαρχικής ανάκρισης. Εκείνος που διενεργεί την πειθαρχική ανάκριση, μπορεί να ζητήσει, με αιτιολογημένη αίτησή του, παράταση της προθεσμίας αυτής. Η παράταση αυτή δεν υπερβαίνει τον έναν (1) μήνα. Η πειθαρχική ανάκριση μπορεί να επεκταθεί στην έρευνα και άλλων παραπτωμάτων του ίδιου φοιτητή, εφόσον προκύπτουν επαρκή στοιχεία. Καθήκοντα γραμματέα εκτελεί υπάλληλος ο οποίος ορίζεται από εκείνον που διενεργεί την ανάκριση. 3. Ανακριτικές πράξεις είναι: α) η αυτοψία, β) η εξέταση μαρτύρων, γ) η πραγματογνωμοσύνη, δ) η ανωμοτί εξέταση του διωκομένου. 4. Για την ανακριτική πράξη συντάσσεται έκθεση που υπογράφεται από όσους συνέπραξαν. Αν κάποιος από τους μάρτυρες είναι αναλφάβητος ή αρνείται να υπογράψει ή βρίσκεται σε φυσική αδυναμία να υπογράψει, γίνεται σχετική μνεία στην έκθεση. Άρθρο 203 Αποφάσεις πειθαρχικών οργάνων και τρόπος λήψης τους 1. Το πειθαρχικό όργανο δεσμεύεται από την κρίση που περιέχεται σε αμετάκλητη απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή σε αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα, μόνο ως προς την ύπαρξη ή την ανυπαρξία πραγματικών περιστατικών που στοιχειοθετούν την αντικειμενική υπόσταση πειθαρχικού παραπτώματος. Σε κάθε άλλη περίπτωση η αμετάκλητη απόφαση του ποινικού δικαστηρίου συνεκτιμάται στην πειθαρχική διαδικασία. 2. Κατά την επιλογή και επιμέτρηση της ποινής συνεκτιμώνται ιδίως: α) η βαρύτητα της πράξης, β) η μορφή και ο βαθμός της υπαιτιότητας, γ) οι συνθήκες τέλεσης, δ) η δράση βάσει οργανωμένου σχεδίου, ε) αν ο πειθαρχικά διωκόμενος διαδραμάτισε ρόλο ιθύνοντα ή συμμετόχου σε πράξη που τελέστηκε από περισσότερους του (1) ενός. 3. Στην απόφαση αναφέρονται ρητά οι λόγοι και τα πραγματικά περιστατικά, που στοιχειοθετούν το πειθαρχικό αδίκημα και δικαιολογούν την κρίση του οργάνου για την επιμέτρηση της ποινής που επέβαλε. 4. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών λαμβάνει αποφάσεις κατά πλειοψηφία. Αν πειθαρχική απόφαση περί ενοχής του διωκομένου έχει ληφθεί κατά πλειοψηφία, όλα τα μέλη του συμβουλίου ψηφίζουν για την ποινή που επιβάλλεται. Λευκή ψήφος ή αποχή από την ψηφοφορία δεν επιτρέπεται. Η ισοψηφία λειτουργεί υπέρ του διωκομένου. Άρθρο 205 Δικαστική προστασία Κατά της απόφασης με την οποία επιβάλλεται οποιαδήποτε πειθαρχική ποινή της παρ. 1 του άρθρου 198 πλην της περ. α), ο φοιτητής μπορεί να ασκήσει αίτηση ακύρωσης στο διοικητικό εφετείο του τόπου όπου εδρεύει το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (Α.Ε.Ι.).

New Iphigenias 3,000 Years Later…

New Iphigenias 3,000 Years Later… Iphigenia, daughter of Agamemnon, the King and undisputed Leader of the Greek Mycenaean world three thousand years ago, was sacrificed by her King–Father and the other Leaders of the Greeks/Achaeans, in order for the campaign against Troy to commence (the ten-year Trojan War).

The geopolitical–geo-economic stake appears to have been the control of the trade of the Mycenaean States/Kingdoms with the Euxine Pontus (the Black Sea) and the precious “Golden Fleece,” most likely what today corresponds to the Ukrainian–Russian grain. In England, once a thalassocracy and a globally dominant empire, around 1,400 young English girls, some since their childhood, were systematically raped, abused, and blackmailed by gangs of Islamist migrants/guests in the country. The sacrifice of Iphigenia was avenged by her Mother-Queen, Clytemnestra. Deceived by her husband – the King and Commander-in-Chief of the campaign against Troy, Agamemnon – instead of seeing her daughter Iphigenia, as he had misled her to believe, in the bridal bed with the greatest Hero of the Greek World, the god-beloved Achilles, as befitted her age, beauty, and lineage, she gathered her from her grave. Agamemnon was murdered by the hand of her lover and the new King of Mycenae during his absence, Aegisthus! The 1,400 English daughters, however, did not belong to the Royal Family, nor even to the class of nobles or plutocrats… They were children of parents belonging to the working class, living in poor and forgotten working-class neighborhoods, or whose broken families, due to poverty, survived on meager allowances from the dismantled welfare state. Thus, no one cared about avenging their countless sufferings; for decades, no one was interested in their pain or in the delivery of… justice… Iphigenia was sacrificed to serve a state purpose of high strategic importance: the extermination of rival Troy, which, by its very position, controlled the trade route from the Mycenaean-controlled Aegean to the rich and fertile Euxine Pontus (Black Sea), abundant in grain and other commodities—mainly its northern coasts. This was the mythical Golden Fleece, for which their heroic ancestors, the Argonauts, also set forth during the Argonautic Expedition.

The approximately 1,400 English girls who were raped over a period of about 40 years, and whose crimes against them remain “unsolved,” why were they “sacrificed”? The identity of the perpetrators was neither… of royal descent (like Paris, who stole from his brother Agamemnon’s sibling, Menelaus, King of Sparta, his wife, the Fair Helen), nor even of English origin. They were subjects of former English colonies, of the Muslim faith. They did not even participate in the English way of life. What could be more natural than for them to be punished exemplarily? And as for the capabilities of the English police in solving crimes, they are renowned worldwide. However, they came from countries which—either by virtue of their ethnic origin (Arabs) or their religious affiliation (Muslims)—were useful for very critical “modern” geopolitical and geo-economic objectives. In fact, for the most useful and crucial geopolitical operations aimed at maintaining Global Dominance. Firstly, the radical Islamic factor was used in the “trap” set for the main geopolitical rival of that era: the then USSR. The legendary Great Game was “played” between England and Tsarist Russia in Central and Northeastern Asia. It ended with vast, new, sparsely populated countries being incorporated into Russia’s dominion, but with England succeeding in denying and resisting Russia’s advance into the South Asian ring (which encloses “inner” Central Asia, encircling it). Later, these new countries would acquire enormous geo-economic significance due to their natural resources: mainly natural gas and oil.

In a Soviet continuation of the Great Game, which was initially “played” between England and Tsarist Russia in Central and Northeastern Asia, the USSR attacked Afghanistan — of immense strategic importance both for the control of Asia and for access to the South Asian ring. It was an opportunity for the West (USA – England) to set the final, deadly trap for the USSR. At that time, the cooperating “services” of the two countries guided, reinforced, and provided protection, money, and munitions to radical Islamic political groups and isolated extremist Islamic communities, in order to create a relentless and continuous insurgency that constantly drained the forces and resources of the USSR. The significance of the Islamists—under the right political guidance, training, and protection—was fundamental for achieving the West’s greatest geopolitical goal: the collapse of the USSR. But radical Islamism proved to be so effective that it became a constant, underground factor in achieving the most important geopolitical–geo-economic goals of the West. Next target: the continuation of control and the reshaping—according to the needs of the West and Israel—of the Middle East. Once again, a critical geo-economic factor was the control of oil and natural gas. Once again, radical Islamism proved useful/decisive.

The radical Islamic narrative is useful; it creates an extremely effective fanatical environment, necessary for the success of a well-designed objective: the extreme intolerance toward the Other—those who do not belong to the Muslim Ummah (the community of Muslims worldwide) or who do not “properly” follow the Qur’an and the traditions (Hadith)—constitutes the ideal condition for manipulation. And last in the ranking of the “infidels” are the “infidel” women, destined—by the Divine Order of things—for rule-less sexual exploitation by the faithful. Thus, the USSR found its ruthless adversary in Afghanistan, leaving the country to the nightmare of radical Islamists, while at the same time accelerating its own collapse. Later, the destruction of Iraq and the ensuing power vacuum were filled by the so-called “Islamic State.” Then came Syria… Then… The inexperienced, young yet powerful USA had an absolute need for the seasoned Old Albion, with its long history and expertise regarding the Muslim factor and the Muslim communities, factions, and families. The human psychiatric wrecks on the field of “jihad” may prove useful in a future operation… England is useful to the USA because of its capability and experience in the Islamic world. It provides the necessary leverage for negotiating the overall “special relationship” between England and the USA. And every war also has its losses, its victims, and its sacrifices… The Islamic communities within it are breeding grounds of “useful” extremists, whom the English services preferentially “approach,” along with their “useful” mentality, way of life, views, and particularities. The working-class girls, coming mostly from broken families, have (and find) no voice of defense within the English elite. Until, for some, the story of these girls—with the incredible accounts of extreme sexual exploitation over 40 years—becomes useful for serving yet another “great” political purpose: by pretending not to know the reason for the impunity of the perpetrators of Islamic origin—rapists, murderers, blackmailers, etc.—the underage victims are reused for the promotion of the far-right agenda in European societies. The new narrative for the “natives” to consume is that the Left, the woke agenda, the liberal globalist elite, and their “Islamophilia” leave unpunished the rapes of white Christian children by Muslims. Elon Musk and other powerful figures promote this myth. Yet they know very well the truth: the expendability of the young English girls for the service of fundamental geopolitical purposes, whose fulfillment “takes precedence.” Now, these stories can be attributed to the political opponents (with whom, however, the basic geopolitical goals are shared). Machiavelli is still here… Dionysis Pantis is a Supreme Court lawyer and geopolitical analyst. **The opinions published on IBNA are solely those of the authors.

Νέες Ιφιγένειες 3.000 χρόνια μετά …

Νέες Ιφιγένειες 3.000 χρόνια μετά … Η Ιφιγένεια, κόρη του Αγαμέμνονα του Βασιλιά και αδιαφιλονίκητου Ηγέτη του ελληνικού μυκηναϊκού κόσμου 3 χιλιάδες χρόνια πριν, θυσιάστηκε από τον Βασιλιά – Πατέρα της – και τους άλλους Αρχηγούς των Ελλήνων / Αχαιών - για να μπορέσει να εκκινήσει η εκστρατεία στην Τροία (Ο δεκαετής Τρωϊκός Πόλεμος).

Διακύβευμα γεωπολιτικό – γεωοικονομικό φαίνεται ότι ήταν ο έλεγχος του εμπορίου των Μυκηναϊκών Κρατών/Βασιλείων με τον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα) και το πολύτιμο «χρυσόμαλλο δέρας», πιθανόν αυτό που σήμερα είναι τα Ουκρανικά - Ρωσικά σιτηρά. Στην Αγγλία, πρώην θαλασσοκράτειρα και παγκόσμια κυρίαρχη αυτοκρατορία, περίπου 1400 νεαρές Αγγλίδες, κάποιες από την παιδική τους ηλικία, βιάζονταν, κακοποιούνταν και εκβιάζονταν συστηματικά από συμμορίες ισλαμιστών μεταναστών/φιλοξενούμενων στη χώρα. Την θυσία της Ιφιγένειας εκδικήθηκε η Βασίλισσα Μητέρα της η Κλυταιμνήστρα. Αυτή που εξαπατημένη από τον σύζυγο – Βασιλέα Αρχιστράτηγο της εκστρατείας στην Τροία, Αγαμέμνονα, αντί να δει, όπως την είχε παραπλανήσει, την κόρη της Ιφιγένεια, όπως άρμοζε στην ηλικία, ομορφιά και καταγωγή της, στο νυφικό κρεβάτι με τον μεγαλύτερο Ηρωα του Ελληνικού Κόσμου, τον Θεαγάπητο Αχιλλέα, την περισυνέλλεξε από το ταφικό της μνήμα … Ο Αγαμέμνωνας δολοφονήθηκε από το χέρι του εραστή της και νέου Βασιλιά των Μυκηνών κατά την απουσία του Αγαμέμνονα, Αίγισθου! Οι 1400 όμως Αγγλίδες κόρες δεν ανήκαν στην Βασιλική Οικογένεια, ούτε καν στην τάξη των ευγενών ή των πλουτοκρατών … Ηταν παιδιά γονιών που ανήκαν στην εργατική τάξη, ζούσαν σε φτωχές και ξεχασμένες εργατικές συνοικίες ή ακόμη οι διαλυμένες οικογένειες τους από την φτώχια ζούσαν με πενιχρά επιδόματα του ξεθεμελιωμένου κοινωνικού κράτους. Ετσι ουδείς ασχολήθηκε με την εκδίκηση των τόσων δινών τους, για δεκαετίες κανέναν δεν ενδιέφερε ο πόνος τους ή την απονομή … δικαιοσύνης … Η Ιφιγένεια ανθρωποθυσιάστηκε για την εξυπηρέτηση ενός υψηλής στρατηγικής σημασίας κρατικού σκοπού: της εξολόθρευσης της ανταγωνίστριας Τροίας, που έλεγχε εκ της θέσεως της τον εμπορικό δρόμο από το ελεγχόμενο από τους Μυκηναίους Αιγαίο προς τον πλούσιο και εύφορο σε καλλιέργεια σιτηρών και άλλων εμπορευμάτων Εύξεινο Πόντο (κυρίως τις βόρειες ακτές του), το μυθικό χρυσόμαλλο δέρας για το οποίο εκστράτευσαν επίσης οι ήρωες πρόγονοι τους Αργοναύτες κατά την Αργοναυτική Εκστρατεία.

Οι 1400 περίπου Αγγλίδες που βιάστηκαν σε περίοδο περίπου 40 ετών και τα εναντίον τους εγκλήματα παραμένουν «ανεξιχνίαστα», γιατί «θυσιάστηκαν»; Η ταυτότητα των θυτών δεν ήταν ούτε … βασιλικής καταγωγής (όπως ο Πάρης που έκλεψε από τον αδελφό του Αναμέμνονα, Μενέλαο, βασιλιά της Σπάρτης, την γυναίκα του Ωραία Ελένη), ούτε καν Αγγλικής καταγωγής. Ήταν υπήκοοι πρώην αγγλικών αποικιών, μουσουλμανικού θρησκεύματος. Δεν μετείχαν καν του Αγγλικού Τρόπου Ζωής. Τι πιο φυσιολογικό από το να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Και όσον αφορά τις ικανότητες της αγγλικής αστυνομίας για εξιχνίαση εγκλημάτων αυτή είναι παγκοσμίως ονομαστή. Όμως προέρχονταν από χώρες που είτε λόγω εθνικής καταγωγής (Άραβες) ή λόγω θρησκευτικής καταγωγής (μουσουλμάνοι) ήταν χρήσιμοι σε πολύ κρήσιμες «μοντέρνες» γεωπολιτικής και γεωοικονομικές στοχεύσεις. Μάλιστα στις πιο χρήσιμες και κρίσιμες για την διατήρηση της Παγκόσμιας Κυριαρχίας γεωπολιτικές επιχειρήσεις. Το πρώτον ο ακραίος ισλαμικός παράγοντας χρησιμοποιήθηκε στην «παγίδα» που στήθηκε στον βασικό γεωπολιτικό ανταγωνιστή της εποχής: την τότε ΕΣΣΔ. Το θρυλικό Great Game «παίχτηκε» μεταξύ Αγγλίας και Τσαρικής Ρωσίας στην Κεντρική και Βορειοανατολική Ασία. Έληξε με τεράστιες νέες αραιοκατοικημένες χώρες μεν ενταγμένες στην κυριαρχία της Ρωσία, αλλά με επιτυχία της άρνησης και αντίστασης της Αγγλίας στην προώθηση της Ρωσίας στον νότιο ασιατικό δακτύλιο (που κλείνει εντός του την «εσωτερική» κεντρική Ασία περικυκλώνοντας την). Αργότερα, οι νέες αυτές χώρες, θα αποκτήσουν τεράστια γεωοικονομική σημασία λόγω των φυσικών τους πόρων: κυρίως φυσικού αερίου και πετρελαίου. Σε μία σοβιετική συνέχεια του Great Game που αρχικά «παίχτηκε» μεταξύ Αγγλίας και Τσαρικής Ρωσίας στην Κεντρική και Βορειοανατολική Ασία, η ΕΣΣΔ επιτέθηκε στο τεράστιας στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο της Ασίας αλλά και της εξόδου στον νότιο ασιατικό δακτύλιο Αφγανιστάν. Ευκαιρία για την Δύση (ΗΠΑ - Αγγλία) να στηθεί η τελική θανατηφόρα παγίδα στην ΕΣΣΔ. Τότε οι συνεργαζόμενες «υπηρεσίες» των δύο χωρών καθοδήγησαν, ενίσχυσαν, παρείχαν προστασία, χρήματα, πολεμοφόδια σε ακραίες ισλαμικές πολιτικές ομάδες και ακραίες απομονωμένες ισλαμικές κοινωνίες για να δημιουργήσουν ένα ανελέητο και συνεχές αντάρτικο που συνεχώς κατατρώει τις δυνάμεις και τους πόρους της ΕΣΣΔ. Η σημασία των ισλαμιστών, υπό την σωστή πολιτική καθοδήγηση, εκπαίδευση και προστασία, θεμελιώδης για την επίτευξη του μεγαλύτερου γεωπολιτικού στόχου της Δύσης: την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Αλλά ο ακραίος ισλαμισμός υπήρξε τόσο αποτελεσματικός ώστε να γίνει σταθερός υπόγειος παράγοντας επίτευξης των σημαντικότερων γεωπολιτικών γεωοικονομικών στόχων της Δύσης. Επόμενος στόχος η συνέχιση του ελέγχου και η επαναδιαμόρφωση (reshape) - κατά τις ανάγκες της Δύσης και του Ισραήλ - Μέσης Ανατολής. Πάλι εδώ κρίσιμος γεωοικονομικός παράγοντας ο έλεγχος πετρελαίου – φυσικού αερίου. Πάλι χρήσιμος / καθοριστικός ο ακραίος ισλαμισμός. Χρήσιμο το ακραίο ισλαμικό αφήγημα, δημιουργεί το εξαιρετικά αποτελεσματικό φανατικό περιβάλλον, αναγκαίο για την επιτυχία ενός καλά σχεδιασμένου αντικειμενικού σκοπού: η ακραία μισαλλοδοξία για τον άλλον που δεν ανήκει στην Μουσουλμανική Ούμα (την κοινότητα των απανταχού μουσουλμάνων) ή που δεν εφαρμόζει «ορθά» το κοράνι και τις παραδόσεις (Χαντίθ) αποτελεί την ιδανική συνθήκη για χειραγώγηση. Και τελευταία στην κατάταξη των «απίστων» οι «άπιστες» γυναίκες προορισμένες από την Θεία Τάξη των πραγμάτων για χωρίς κανόνες σεξουαλική εκμετάλλευση των πιστών. Ετσι η ΕΣΣΔ βρήκε τον αδίστακτο αντίπαλο της στο Αφγανιστάν αφήνοντας την χώρα στον εφιάλτη ακραίων ισλαμιστών και η ίδια επιταχύνοντας την κατάρρευσης της. Αργότερα την καταστροφή του Ιρακ και το κενό εξουσίας κάλυψε το λεγόμενο «ισλαμικό κράτος». Μετά η Συρία … Μετά … Οι άπειρες νεαρές, αλλά πανίσχυρες ΗΠΑ, είχαν απόλυτη ανάγκη την έμπειρη Γηραιά Αλβιώνα με την μακρά ιστορία και εμπειρία με τον μουσουλμανικό παράγοντα και τις μουσουλμανικές κοινότητες, φατρίες και οικογένειες. Τα ανθρώπινα ψυχιατρικά ναυάγια στο πεδίο τους «τζιχάντ» μπορεί να είναι χρήσιμα σε μία επόμενη επιχείρηση … Η Αγγλία είναι χρήσιμη στις ΗΠΑ για την δυνατότητα της και την εμπειρία της στον ισλαμικό κόσμο. Της δίνει το απαραίτητο leverage για την διαπραγμάτευση της συνολικής ειδικής σχέσης Αγγλίας ΗΠΑ. Και κάθε πόλεμος έχει και απώλειες, θύματα και θυσίες … Οι ισλαμικές κοινότητες στο εσωτερικό της, είναι εκτροφεία χρήσιμων ακραίων, που προνομιακά «προσεγγίζουν» οι αγγλικές υπηρεσίες. Με την χρήσιμη νοοτροπία, στάση ζωής, απόψεις και ιδιαιτερότητες. Τα κορίτσια της εργατικής τάξης, προερχόμενα στην πλειονότητα τους από διαλυμένες οικογένειες, δεν έχουν (και δεν βρίσκουν) φωνή υπεράσπισης στην Αγγλική ελίτ. Μέχρι που για κάποιους η ιστορία αυτών των κοριτσιών, με τις απίστευτες ιστορίες ακραίας σεξουαλικής εκμετάλλευσης επί 40 έτη είναι χρήσιμη για την εξυπηρέτηση ενός ακόμη «μεγάλου» πολιτικού σκοπού: κάνοντας ότι δεν γνωρίζουν τον λόγο της ατιμωρησίας των υπευθύνων ισλαμικής καταγωγής βιαστών, δολοφόνων, εκβιαστών κλπ, ξαναχρησιμοποιούνται τα ανήλικα θύματα για την προώθηση της ακροδεξιάς ατζέντας στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Το νέο αφήγημα προς κατανάλωση των ιθαγενών είναι ότι η αριστερά, η WOKE ατζέντα, η φιλελεύθερη παγκοσμιοποιητική ελίτ και η «ισλαμολαγνεία» τους που αφήνουν ατιμώρητους τους βιασμούς λευκών χριστιανόπουλων από μουσουλμάνους. Ο Ελον Μασκ και άλλοι πανίσχυροι προωθούν αυτό το μύθο. Γνωρίζουν όμως πολύ καλά την αλήθεια, την αναλωσιμότητα των μικρών Αγγλίδων για την εξυπηρέτηση των θεμελιωδών γεωπολιτικών σκοπών που η εξυπηρέτηση τους «προέχε»ι. Τώρα αυτές οι ιστορίες μπορούν να αποδοθούν στους πολιτικούς αντιπάλους (με τους οποίους όμως συμμεριζόμαστε τους βασικούς γεωπολιτικούς στόχους). Ο Μακιαβέλλι είναι ακόμη εδώ … Διονύσης Παντής, Δικηγόρος, Γεωπολιτικός Αναλυτής Ιούνιος 2025 6

Europe in Old and Repressed Geopolitical Patterns. Is Europe’s Anti-Russian Obsession Anachronistic??

Europe in Old and Repressed Geopolitical Patterns. Is Europe’s Anti-Russian Obsession Anachronistic? Europe (the European Union and the United Kingdom – EU + UK) is rallying – or at least trying to – revising its stance and declaring that it is preparing for a hot or Cold War-style confrontation with Russia. And why not, perhaps even with China.

Recently, the European elites, who remain to a large extent supporters of the globalized liberal order, suffered a double shock: First, the military invasion of Ukraine by the Russian army shattered the dream of the post–Cold War dominance of the EU + UK powers in Europe – always under the American protective umbrella. Russia and Ukraine never became the European (Western) El Dorado they had anticipated. The “useful,” yet supposedly manageable, American factor was expected to leave sufficient vital space for the “experienced” Europeans with their long imperial tradition – primarily the Germans, French, and English, but also the Scandinavians, Spaniards, Belgians, Dutch, Portuguese, and the rest of their imitators. Second, Donald Trump’s election to the presidency of the United States revealed, in the most cynical and harsh manner –perhaps not the most humiliating, though the future may hold worse– the true distribution of power within the Western bloc. The United States is the absolute master. The prosperity of the “weaker second,” namely Europe, depends entirely on the will of the bloc’s sole superpower, the first among the world’s three superpowers. Europe is compelled to pay dearly for every “concession” made by Trump.

American favor is a one-way street for Europe. The United States can stand without Europe; Europe cannot without the United States. Europe’s defense and economy depend entirely on American support.

At the same time, the prospect of Russia’s subjugation or even disintegration has failed. The privileged plundering of Russia’s vast resources would have solved many of aging Europe’s problems after two world wars and a cold one. What a blessing a victory over Russia would have been for the West! China, cut off from Russian resources and from other global resources controlled by the West (Middle East, Africa, Latin America, the rest of Asia), would have been forced to capitulate under Western terms.

The image of the leaders of “Old Europe” (Rumsfeld), with the addition of Italy—favored in Washington—posing as if provincial officials in the “New Rome” (Trump’s Washington), visually conveys to viewers across the globe the harsh geopolitical and geostrategic reality of Europe. The major powers of the EU—though in reality medium-sized by today’s global standards—did not wish to transform the Union, despite its vast market and economy, into a geopolitical superpower. The UK withdrew. Germany pursued its own vision of a German-centered Europe. France chose an independent foreign policy, developing privileged bilateral relations with the United States, India, Africa, and others. European integration lagged behind, as national interests and, often, thinly veiled racist stereotypes prevailed: the “efficient” North versus the “corrupt” and “lazy” South, the “old” versus the “new” East. We have previously referred to the historical roots of European anti-Russian sentiment: "Long before the United States emerged as a global power, the European powers—England, France, and Austria-Hungary—agreed that their key strategic goal was the isolation of Russia. Thus, they stubbornly denied it control of the Straits of Constantinople (the Dardanelles) and, if possible, the Black Sea as well. And all this happened even before the enormous natural resources of Russia, beyond its grain, had been revealed." Napoleon himself, in the isolation of Saint Helena after Waterloo (1816), confided to Count Las Cases that the greatest adversary of France—greater even than naval England—was Russia. With its vast expanses, where it could retreat and return at will, and its enormous Euro-Asian reserves, Russia represented Europe’s number one problem. (Hence the significance of Poland as an intermediary space). Later, when Russia’s vast energy wealth became known, Hitler and Nazi Germany coveted it. Hitler chose the difficult path of attacking “inferior” Slavic Russia—in order to secure energy and living space—instead of advancing toward the oil fields of Mosul, via friendly Turkey, as German strategists had proposed. Source: https://www.ibnaeu.com/2024/06/13/einai-i-evropi-to-thyma-tis-politikis-ton-ipa-stin-oukrania/ With the end of the Great Geopolitical Game of the 19th century (the Great Game) between Russia and Great Britain, and Russia’s confinement within the vast territories of Central Asia, the country acquired a size and resources that terrified the European powers. Great Britain skillfully exploited this fear, keeping the continental powers that depended on her under control. This was confirmed recently as well, with Britain’s immediate de facto re-entry—enthusiastically—into the ad hoc anti-Russian alliance.

The violent industrialization of Russia under Stalin’s iron policy during the Second World War, as well as the nuclear balance achieved against the United States, elevated the Soviet Union (and today’s Russia) from a major European power to a global superpower. The two World Wars—essentially European wars that became global due to colonial expansion—destroyed Europe’s comparative power and brought to the forefront two rival superpowers: the United States and the USSR. Europe was reconstructed thanks to the interest of American multinationals and the U.S. political elite: as an economic hinterland for the United States and as a bulwark against the expansion of the Soviet Union. The American stamp on Europe was set triumphantly, and the European elites accepted it with relief. Now, under Trump, they reaffirm it once again—though not quite as cheerfully. The Pax Americana after the Second World War, the anti-colonial struggles that granted at least formal independence to the countries of the Third World, and the transformation of Russia/USSR into an industrial power, permanently altered the balance of power in Europe and in the world, to the detriment of the traditional European colonial powers. The last chance for a Unified Europe—defensive and political integration—failed due to national agendas. The Greek crisis and the way it was handled served as a characteristic example of the German-centered logic that excluded the prospect of a truly unified Europe. Europe’s dizziness from the two shocks leaves no room for clear geopolitical analysis. Any deviation from the “official” European line—a common stance of France, Germany, and England—is regarded as treason. Thus, Europe cannot calmly assess the major geopolitical shifts: the enormous imbalance of power between the US and the EU, the shift of American interest toward Asia and especially China, and the preservation of Russia as the third superpower, even if far behind the first two. The European states control no significant trade route, nor do they possess the military power to do so in the foreseeable future. As a result, they are unable to “recall” the traumatic experience of the period before European dominance (1686–1945). A history filled with threats, raids, death, and humiliation—with the last episode being the siege of Vienna (1686) by the Ottomans.

Europe, having lost its global dominance—its hegemony, its undisputed military superiority, its technological leadership, and the economic power it once drew from colonialism and the Industrial Revolution—now risks experiencing a “total return” to its late Roman and medieval history. The possibility, for example, of 150,000 North Korean soldiers fighting in Ukraine on Russia’s side shows how vulnerable Europe would be in such scenarios. Iran, India, North Korea, and of course China—countries that suffered greatly during the 300 years of European dominance—are unlikely to leave unexploited the opportunity to challenge Western hegemony, an opportunity now offered by a pressured Russia. After nearly 1,300 days of war in Ukraine, even a possible collapse of Russia may no longer yield for Europe and the United States the desired outcome: the plundering of its natural resources and the comparative advantage over China. On the contrary, it could lead to the expansion of revisionist Asian powers into Russian or former Soviet territory, closer to Europe. Could it be that Europe’s obsession with balancing Russia in Ukraine ultimately brings greater long-term threats to Europe itself? Could it be that, without Russia containing Asian pressures, Europe will find itself even more exposed? In that case, the militarization of Europe would be permanent and unavoidable, while the European Way of Life—prosperity, rights, environmental protection, labor guarantees—would become definitively a thing of the past. From this perspective, Russia—although pressured between the US and China—constitutes the “necessary evil” for Europe. It is large in relation to the medium-sized European powers, yet small, primarily in demographic terms, compared to the enormous scales of Asia. Russia desperately needs European cooperation in investment and technology in order to maintain its independence between the US and Asia. This leaves vast room for mutually beneficial cooperation—especially for Germany—in a minimally competitive environment. A prospect not at all pleasant for the “ally” United Kingdom. Trump, from the distance of the Atlantic, sees the prospect that the West cannot afford to lose: a rapprochement with Russia. The United States, acknowledging the failure of the globalist elites’ strategy, is preparing for a cooperation that will maintain competition yet allow accommodation with Russia—both for technological reasons and for balancing China. Europe, by contrast, self-destructively insists on an anti-Russian policy that harms it. Its “emotional” reaction to the unpleasant reality makes it incapable of clearly seeing the geopolitical truth. And yet, for itself and its future, it is of vital importance to recognize it: its security is far more threatened as the weakest link of the Western bloc. Dionysis Pantis is a Supreme Court lawyer and geopolitical analyst. **The opinions published on IBNA