Η Ευρώπη σε παλαιά και απωθημένα γεωπολιτικά μοτίβα Είναι αναχρονιστική η Ευρωπαϊκή αντιρωσική εμμονή;

Η Ευρώπη σε παλαιά και απωθημένα γεωπολιτικά μοτίβα Είναι αναχρονιστική η Ευρωπαϊκή αντιρωσική εμμονή;

Η Ευρώπη (Ευρωπαϊκή Ένωση και Ηνωμένο Βασίλειο ΕΕ + ΗΒ) συσπειρώνεται (ή προσπαθεί), αναθεωρεί, δηλώνει ότι προετοιμάζεται για θερμή ή ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Και γιατί όχι και με την Κίνα! Πρόσφατα οι ευρωπαϊκές ελίτ, στην πλειοψηφία τους ακόμη θιασώτες της παγκοσμιοποιητικής φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης, υπέστησαν ένα διπλό ΣΟΚ: Πρώτα η στρατιωτική εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία διέλυσε το όνειρο της μεταψυχροπολεμικής κυριαρχίας των Μεγάλων της ΕΕ + ΗΒ, υπό την ομπρέλα προστασίας των ΗΠΑ, στην Ευρώπη με την μετατροπή Ρωσίας κυρίως και Ουκρανίας σε Ευρωπαϊκό (δυτικό) Ελντοράντο! Ο χρήσιμος - αλλά πίστευαν - διαχειρίσιμος αμερικανικός παράγοντας, θα άφηνε επαρκή ζωτικό χώρο στους έξυπνους και έμπειρους, με την μακρά ιμπεριαλιστική παράδοση, Ευρωπαίους (κυρίως Γερμανούς Γάλλους Άγγλους αλλά και Σκανδιναβούς Ισπανούς Βέλγους Ολλανδούς Πορτογάλους και τους επίδοξους μιμητές τους στην ΕΕ). Δεύτερον, η εκλογή Τραμπ στην θέση του Προέδρου των ΗΠΑ, αποκάλυψε, με τον πλέον κυνικό και σκληρό τρόπο (ή μήπως υπάρχει και πιο εξευτελιστικό μέλλον; ) την πραγματική απεικόνιση της κατανομής ισχύος στις δύο πλευρές του Ατλαντικού (:το Δυτικό μπλοκ). Οι ΗΠΑ είναι ο απόλυτος Αρχοντας του μπλοκ. Η ευημερία του ανίσχυρου δεύτερου εξαρτάτε απολύτως από την βούληση της μόνης Υπερδύναμης του μπλοκ, της πρώτης μεταξύ των τριών Υπερδυνάμεων, με τις άλλες δύο να αμφισβητούν τη δυτική κυριαρχία! Η Ευρώπη είναι από την γεωπολιτική και την ιστορία αναγκασμένη να πληρώσει ακριβά κάθε «παραχώρηση» του Τραμπ προς αυτή.

Η εύνοια των ΗΠΑ είναι μονόδρομος για την Ευρώπη και τις ελίτ της. Οι ΗΠΑ μπορούν χωρίς την Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν μπορεί χωρίς τις ΗΠΑ. Η Ευρωπαϊκή άμυνα και οικονομία εξαρτώνται απόλυτα από την Αμερικανική εύνοια. Η διατήρηση της οικονομικής ευημερίας απαιτεί την αμερικανική «εύνοια». Ταυτόχρονα, το χαρτί της ρωσικής υποταγής ή ακόμη καλύτερα διάλυσης, απέτυχε, όπως φαίνεται πλήρως. Πόσα προβλήματα της γερασμένης, - μετά δύο παγκόσμιους πολέμους και ενός Ψυχρού -, Ευρώπης, θα έλυνε η προνομιακή λεηλασία των τεράστιων ρωσικών πόρων! Τι ευλογία θα ήταν για την Δύση η Νίκη έναντι της Ρωσίας! Η Κίνα αποκομμένη από τους πόρους της Ρωσίας, αλλά και τους ελεγχόμενους από την Δύση υπόλοιπους πόρους του πλανήτη (Μέση Ανατολή, Αφρική, Λατινική Αμερική, υπόλοιπη Ασία), θα εξαναγκάζονταν σε συνθηκολόγηση με τους δυτικούς όρους. Η φωτογράφιση των εκπροσώπων των ιστορικών χωρών της «παλαιάς Ευρώπης» (Ράμσφελντ) με την προσθήκη της ιδεολογικά αρεστής στην πολιτική ηγεσία της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας Ιταλίας ωσάν να ήταν εκπρόσωποι επαρχιακών χωρών στην Νέα Ρώμη (Ουάσιγκτον του Προέδρου Τραμπ) οπτικοποιεί στους τηλεθεατές του πλανήτη, την αδυσώπητη γεωπολιτική γεωστρατιωτική πραγματικότητα για την Ευρώπη. Οι Μεγάλοι της ΕΕ (αλλά μεσαίοι με τα σύγχρονα παγκόσμια δεδομένα), δεν θέλησαν να μετατρέψουν την Ένωση με την μεγάλη αγορά και οικονομία, σε γεωπολιτική υπερδύναμη. Το ΗΒ το … έσκασε. Η Γερμανία προώθησε την Γερμανική Ενωμένη Ευρώπη. Η Γαλλία προτίμησε την ανεξάρτητη της Εξωτερική πολιτική με ανάπτυξη προνομιακών διμερών σχέσεων με ΗΠΑ, Ινδία, Αφρική κλπ. Επικράτησαν της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης εθνικοί και καλυμμένοι ρατσιστικοί υπολογισμοί (οι «οργανωτικοί» Βόρειοι και οι αιωνίως «διαφθαρμένοι» και «τεμπέληδες» Νότιοι, οι Παλαιοί έναντι των νέων Ανατολικών κοκ). Εχουμε αναφερθεί στο σάιτ αυτό στις γεωπολιτικές και ιστορικές ρίζες του Ευρωπαϊκού αντιρωσισμού: «Πολύ πριν ανέλθουν στο διεθνές στερέωμα ως Παγκόσμια Δύναμη, οι νεαρές τότε ΗΠΑ, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Αυστροουγγαρία, συμφωνούσαν όλες ότι βασική τους στρατηγική αποτελεί η απομόνωση της Ρωσίας γι’ αυτό και πεισματικά της αρνούνταν τον Έλεγχο των Στενών της Κωνσταντινούπολης (Δαρδανέλια), αλλά και, ει δυνατόν, τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας. Και αυτά πριν αποκαλυφθούν οι τεράστιοι πλουτοπαραγωγικοί πόροι (εκτός των σιτηρών) της Ρωσίας. Ο δε Ναπολέων, όπως εκμυστηρεύτηκε στην ηρεμία και … απομόνωση της Αγίας Ελένης (μετά το διάσημο Βατερλώ, την σύλληψη και εξορία του το 1816) στον ακόλουθο του κόμη Las Cases, μεγαλύτερος αντίπαλος της Γαλλίας και από αυτή την ναυτική Αγγλία (που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να της επιτεθεί), είναι η Ρωσία, η οποία, κατά τον μέγα πολιτικό και στρατηλάτη, αποτελούσε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη Δύση. Η Ρωσία, με τις αχανείς εκτάσεις (στις οποίες όταν κινδύνευε μπορούσε να αποτραβηχτεί και όποτε ετοιμαστεί να … επανέλθει) και τις ευρωασιατικές τεράστιες ανθρώπινες εφεδρείες, ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης (εξού και η σημασία της ενδιάμεσης Πολωνίας). Αλλά και μετά, όταν είχε γίνει γνωστός ο ενεργειακός πλούτος της Ρωσίας, τον οποίο βέβαια, μαζί με τις αχανείς αγροτικές «ειδυλλιακές» για τους κυρίαρχους «Αρίους» (sic και sick), εποφθαλμιούσαν ο Hitler και η ναζιστική Γερμανία, ο Hitler επέλεξε τον δύσκολο δρόμο προς την «υποδεέστερη» σλαβική Ρωσία (για την εξασφάλιση της ενέργειας και του ζωτικού χώρου κυριαρχίας των Αρίων) και όχι την συνέχιση, μετά την Ρουμανία προς τα πετρέλαια της, υπό έλεγχο της αδελφής φυλετικά Αγγλίας, Μοσούλης (δια μέσω της φιλικής Τουρκίας), όπως γερμανοί στρατηγιστές είχαν προτείνει.» https://www.ibnaeu.com/2024/06/13/einai-i-evropi-to-thyma-tis-politikis-ton-ipa-stin-oukrania/ Με το πέρας του Μεγάλου Γεωπολιτικού Παιχνιδιού του 19ου αιώνα Μεταξύ Ρωσίας και Μεγάλης Βρετανίας, του θρυλικού για τους στρατηγιστές Great Game, και την τελικά οριοθέτηση της Ρωσίας από την περαιτέρω επέκταση στον περιφερειακό ασιατικό δακτύλιο, εγκλωβίζοντας την στις αχανείς νέες χώρες της εσωτερικής Ασίας, η Ρωσία αποκτά μέγεθος (και πόρους όπως θα αποδειχθεί στο μέλλον) που τρομάζει τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις. Τον ευρωπαϊκό τρόμο εκμεταλλεύεται η πάντα ικανή Αγγλία, κρατώντας τον έλεγχο των ηπειρωτικών δυνάμεων που την έχουν ανάγκη. Αυτό επιβεβαιώθηκε πρόσφατα με την ΑΜΕΣΗ ντε φάκτο επανένταξη της ενθουσιασμένης Μεγάλης Βρετανίας στην ad hoc αντιρωσική «συμμαχία».

Πρόσθετα η βίαιη εκβιομηχάνιση της Ρωσίας με την σιδηρά και αδίστακτη πολιτική του Στάλιν κατά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και η γρήγορη εξισορρόπηση της πυρηνικής απειλής των ΗΠΑ, δημιουργεί και τις προϋποθέσεις αναβάθμισης της ΕΣΣΔ (τώρα Ρωσίας) από Μεγάλη Ευρωπαϊκή δύναμη σε Παγκόσμια Υπερδύναμη (σήμερα την μακράν της πρώτης και δεύτερης τρίτης Υπερδύναμης του Πλανήτη που κλείνει και το κλειστό μικρό κλαμπ των Υπερδυνάμεων). Ο Πρώτος και ο Δεύτερος Παγκόσμιοι Πόλεμος (ουσιαστικά ευρωπαϊκοί πόλεμοι που κατέστησαν παγκόσμιοι λόγω της παγκόσμιας κυριαρχίας και εξάπλωσης των ιμπεριαλιστικών αποικιοκρατικών κρατών της Ευρώπης σε όλο τον κόσμο), άλλαξαν τα πάντα σε Ευρώπη και τον Κόσμο. Κατανάλωσαν το μεγαλύτερο μέρος της συγκριτικής ευρωπαϊκής ισχύος, αναδεικνύοντας δύο υπερδυνάμεις που ανταγωνίζονταν παγκόσμια: τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ. Η Ευρώπη ανασυγκροτήθηκε λόγω του ενδιαφέροντος των αμερικανικών πολυεθνικών και της αμερικανικής πολιτικής ελίτ: για να αποτελέσει αμερικανική οικονομική ενδοχώρα και για την ανάσχεση της εξάπλωσης της ΕΣΣΔ σε μία καταστραμμένη και φτωχή ευρώπιά, επιρρεπή στην «εξτρεμιστική» κομμουνιστική ιδεολογία και την προπαγάνδα και αδύνατη μπροστά στην τρομακτική στρατιωτική ισχύ της ΕΣΣΔ. Η Αμερικανική σφραγίδα στην Ευρώπη τέθηκε πανηγυρικά. Την σφραγίδα ενστερνίστηκαν πλήρως οι ευρωπαϊκές ελίτ ανακουφισμένες. Την επανεπιβεβαιώνουν και τώρα με τον Πρόεδρο Τραμπ, είναι αλήθεια όχι τόσο … χαρούμενα … Η PAX AMERICANA που εγκαθιδρύθηκε μετά τον Β΄ ΠΠ, ο αντιαποικιακός αγώνας που απέδωσε τουλάχιστον την τυπική τους ανεξαρτησία στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και μεταμόρφωση της Ρωσίας/ΕΣΣΔ σε βιομηχανικό κράτος, μέσω της στιβαρής, κυνικής και αδίστακτης ηγεσίας του Στάλιν, άλλαξαν πλήρως και μόνιμα, την συγκριτική διανομή και ισορροπία ισχύον στην Ευρώπη και στον Κόσμο, εις βάρος των παραδοσιακών ιμπεριαλιστικών / αποικιοκρατικών Ευρωπαϊκών Δυνάμεων.

Η τελευταία ευκαιρία της Ενιαίας Ευρώπης (ευρωπαϊκή ολοκλήρωση) απέτυχε λόγω των αδυσώπητων εθνικών ατζεντών που δεν άφησε χώρο για συμφωνημένη πραγματική πολιτική αμυντική ενοποίηση. Η Ελληνική Κρίση και ο τρόπος αντιμετώπισης της ήταν χαρακτηριστική της γερμανικής προσπάθειας για μία Ευρώπη γερμανοκεντρική και όχι ενιαία και ολοκληρωμένη. Η ευρωπαϊκή ζάλη από τα δύο ΣΟΚ δεν αφήνει χώρο για «καθαρή» ρεαλιστική γεωπολιτική ανάλυση. Οποιαδήποτε έστω μικρή διαφοροποίηση από την επίσημη ευρωπαϊκή γραμμή ουσιαστικά κοινή συνιστώσα των εθνικών προσεγγίσεων Γαλλίας Γερμανίας και Αγγλίας αποτελεί … προδοσία! Έτσι δεν μπορούν οι ευρωπαϊκές χώρες να αξιολογηθούν νηφάλια οι μεγάλες γεωπολιτικές μετατοπίσεις. Η μεγάλη ανισορροπία ισχύος ΗΠΑ – ΕΕ, η μετατόπιση της γεωπολιτικής ισχύος (και του αμερικανικού ενδιαφέροντος) από την Ευρωπαϊκή Ήπειρο στην Ασία και κυρίως στην Κίνα, η επιτυχία της Ρωσίας να διατηρήσει το status της τρίτης παρότι μακράν των δύο πρώτων, Υπερδύναμης και σε κάθε περίπτωση μίας εκ των τριών Υπερδυνάμεων. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν ελέγχουν κανένα σημαντικό εμπορικό δρόμο. Και δεν έχουν την στρατιωτική ισχύ να πράξουν κάτι τέτοιο στο προβλεπόμενο μέλλον. Συνέπεια των ανωτέρω είναι και η αδυναμία τους να «θυμηθούν» την τραυματική ευρωπαϊκή εμπειρία προ των τριών αιώνων Ευρωπαϊκής Κυριαρχίας 1686-1945. Μία ιστορία κατανοητά γιατί απωθημένη: γεμάτη από απειλές, επιδρομές, θάνατο, ταπείνωση, από τις κατά καιρούς επιδρομές ασιατικών δυνάμεων, με τελευταία, την δεύτερη πολιορκία της Βιέννης (1686) από τους Οθωμανούς Τούρκους.

Διότι η Ευρώπη, χάνοντας την παγκόσμια κυριαρχία, την ηγεμονία, την αδιαφιλονίκητα κυρίαρχη στρατιωτική ισχύ και τεχνολογία που κατείχε στο παρελθόν, την οικονομική ισχύ (μέσω του ελέγχου των αποικιοκρατικών κρατών της Ευρώπης των παγκόσμιων πόρων & της βιομηχανικής επανάστασης), την πρωτοπορία στην τεχνολογική καινοτομία, βεβαίως κινδυνεύει να βρεθεί ( νομοτελειακά;), σε μία «ολική επαναφορά» της υστερορωμαϊκής και μεσαιωνικής της ιστορίας, υπό σύγχρονο, μοντέρνο μετα-ευρωπαικό τρόπο. Παράδειγμα, η προθυμία της θυμωμένης Βόρειας Κορέας να στείλει, ως αναλώσιμους, βορειοκορεάτες στρατιώτες στην Ουκρανία, στέργοντας σε βοήθεια του ρωσικού στρατού. Πως θα μπορούσε η Ευρώπη να αντιμετωπίσει πχ 150.000 βορειοκορεάτες εάν η Ρωσία, από απελπισία ή στρατηγική, αποφάσιζε κάτι τέτοιο; Ιράν, Ινδία, Βόρεια Κορέα και φυσικά Κίνα που έχουν υποστεί τα πάνδεινα από τα 300 χρόνια της Ευρωπαϊκής κυριαρχίας στον κόσμο, δύσκολα ψυχολογικά θα αφήσουν την ευκαιρία αυτή για αναθεώρηση της παγκόσμιας δυτικής ηγεμονίας, μία ευκαιρία που φαίνεται ότι η πιεσμένη Ρωσία τους την δίνει, επιλέγοντας το χρόνο της ρήξης και της γεωπολιτικής διάβασης του Ρουβίκωνα, παρασύροντας άπαντες τους αναθεωρητές, για τους δικούς της στρατηγικούς λόγους (αντίσταση στην δυτική πίεση για πολιτική, οικονομική, στρατιωτική και κοινωνική της κατάρρευση). Μετά από περίπου 1300 μέρες πολέμου στην Ουκρανία μία απίθανη σήμερα κατάρρευση της Ρωσίας στην Ουκρανία μπορεί να μην είχε τελικά ΠΛΕΟΝ το ποθητό αποτέλεσμα για την Ευρώπη και τις ΗΠΑ: την προνομιακή λεηλασία του φυσικού της πλούτου που θα έδινε και το αποφασιστικό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της Κίνας και θα ανανέωνε την δυτική κυριαρχία για πολλές ακόμη δεκαετίες. Αντίθετα, θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα την προώθηση σε ρωσικό έδαφος (ή πρώην ασιατικών δημοκρατιών της ΕΣΣΔ) αναθεωρητικών Ασιατικών Δυνάμεων. Δυνάμεων που οι σφαίρες επιρροής τους θα επεκτείνονταν εγγύτερα των Ευρωπαϊκών κρατών ασκώντας όλο και εντονότερες πιέσεις στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Μήπως τελικά, μετά 1300 αναποτελεσματικές ημέρες η ευρωπαϊκή εξισορρόπηση της Ρωσίας στην Ουκρανία, που θα οδηγούσε σε πολιτική αναταραχή στην Ρωσία, μακροπρόθεσμα ΠΛΕΟΝ, φέρει κοντά στην Ευρώπη μεγαλύτερες της ρωσικής, απειλές; Δηλαδή η Ευρώπη, χωρίς την Ρωσική ανάσχεση των ασιατικών πιέσεων (για δικούς της λόγους εθνικής κυριαρχίας) θα ήταν περισσότερο ευάλωτη σε μελλοντικές ασιατικές πιέσεις; Στην περίπτωση αυτή η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης θα ήταν μόνιμη και αναγκαστική και ο Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής (ευημερίας, ανθρώπινα δικαιώματα, προστασία του περιβάλλοντος, εργασιακά δικαιώματα, κλπ) οριστικά παρελθόν. Υπό αυτό το σκεπτικό, η ούτως ή άλλως επισφαλής αλλά και ικανή σε αντίσταση, Ρωσία (πιεσμένη μεταξύ ΗΠΑ ΚΑΙ ΚΙΝΑΣ), αποτελεί το αναγκαίο κακό για την Ευρώπη. Η Ρωσία μεγάλη για τις μεσαίου μεγέθους Ευρωπαϊκές Δυνάμεις και τα στρατιωτικά τους μεγέθη. Αλλά μικρή (ιδίως πληθυσμιακά) και για το λόγο αυτό αενάως επισφαλής, για τα τεράστια Ασιατικά μεγέθη. Η Ρωσία χρειάζεται απελπισμένα την Ευρωπαϊκή συνεργασία σε επενδύσεις και τεχνολογία για να διατηρήσει την ανεξαρτησία της μεταξύ ΗΠΑ και Ασίας. Γεγονός που αφήνει τεράστιο χώρο επωφελούς συνεργασίας, με πολύ καλούς όρους και σε περιβάλλον ελάχιστα ανταγωνιστικό, για τις εταιρίας των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης (κυρίως Γερμανίας αλλά όχι μόνο) . Μία προοπτική καθόλου ευχάριστη για το «σύμμαχο» Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ, με την απόσταση που του δίνει ο Ατλαντικός, βλέπει την προοπτική που η Δύση δεν πρέπει να χάσει (δεν αντέχει να χάσει) επαναπροσέγγισης της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ, κάνοντας την ανάγκη … φιλοτιμία, δηλαδή αποδεχόμενη την αποτυχία της στρατηγικής των παγκοσμιοποιητικών ελίτ των ΗΠΑ και ΕΕ να καταρρεύσει η Ρωσία, ετοιμάζεται για μία συνεργασία κρατώντας τον ανταγωνισμό και την πολιτική περικύκλωσης της Ρωσίας. Μία συνεργασία αποδεκτή από την Ρωσία τόσο λόγω της τεχνολογικής της υστέρησης και της ανάγκης επενδύσεων όσο και για εξισορρόπηση της κινεζικής επιρροής. Η Ευρώπη αυτοκαταστροφικά εμμένει σε μία αντιρωσική πολιτική που την τραυματίζει. Η Ευρώπη με την «συναισθηματική» της έκρηξη αιτία της «κακής» πραγματικότητας που την περιθωριοποιεί, δικαιολογημένα δυσκολεύεται περισσότερο. Όμως για την Ευρώπη και το μέλλον της, είναι απείρως σημαντικότερη η αναγνώριση της γεωπολιτικής πραγματικότητας. Η δική της ασφάλεια απειλείται περισσότερο ως ο πλέον αδύνατος κρίκος του Δυτικού μπλοκ Αθήνα, 29 Αυγούστου 2025 Διονύσης Παντής Δικηγόρος στον Αρειο Πάγο, γεωπολιτικός αναλυτής