Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο κίνδυνος και η δημοκρατική πατριωτική διέξοδος

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην εξωτερική πολιτική, ο κίνδυνος και η δημοκρατική πατριωτική διέξοδος Προεκλογικά είχε ασκηθεί στην αξιωματική τότε αντιπολίτευση κριτική ότι είχε κρυφή ατζέντα (1) στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ότι δηλαδή υποτιμά τους πολίτες (2) αντιμετωπίζοντας τους με επικοινωνιακή πολιτική και την συνένοχη συνέργεια που της χορηγούν γόνοι εφοπλιστών που ελέγχουν τα ΜΜΕ, ως αντικείμενα προς εξαπάτηση, υιοθετώντας, με υπερφίαλη ρητορεία ότι τους αρέσει, έναν λαϊκισμό (3) δηλαδή, χωρίς να υπάρχει η διάθεση και η πρόθεση (το αντίθετο μάλιστα) να εφαρμόσει τα υπονοούμενα ή υποσχεμένα. Ενώ ως αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορούσε την τότε κυβέρνηση για «προδοσία» με την συνομολόγηση της Συνθήκης των Πρεσπών, γνώριζε, αν μη τι άλλο από την οικογενειακή παράδοση – μηχανισμό του σημερινού ΠΘ, ότι περιείχε ότι ποιο προωθημένο είχε κατορθώσει η ελληνική διπλωματία (ή ονειρεύονταν ότι θα πετύχει) 27 χρόνια διαπραγματευόμενη. Κατηγορούσε ειρωνευόμενη τον τότε Πρωθυπουργό ως ενδοτικό έναντι του Ερντογάν παρότι έμενε σταθερός στην βασική εθνική γραμμή, ενώ η ίδια επεξεργάζονταν αναθεωρητική πολιτική με διεύρυνση των προς συζήτηση θεμάτων σχεδιάζοντας χωρίς όμως να ενημερώσει ως όφειλε τον ελληνικό λαό την αλλαγή της πάγιας ελληνικής θεσης ότι τα μόνα θέ,ατα προς διάλογο με την Τουρκία είναι αυτά της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας – ΑΟΖ) απευθύνοντας μετεκλογικά μήνυμα για συνδιαχείριση των φυσικών πόρων σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο (όταν γίνει γνωστή έστω στα κόμματα η αρχική συμφωνία ή πρακτικό ή written understanding της τριμερούς συνάντησης στο Βερολίνο θα έχουμε πληρέστερη πρώτη εικόνα του εύρους της διεύρυνσης της ατζέντας). Αντιδρούσε «οργισμένη» για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια δυτικά και νότια της χώρας, που θα αντιμετώπιζε και προληπτικά, σε σημαντικό βαθμό, την στρατηγική πρόκληση - αμφισβήτηση που περιλαμβάνει το εύκολα προβλέψιμο ως πρόθεση (που η Ελλάδα έπρεπε να αποτρέψει) τουρκολιβυκό μνημόνιο. Χρησιμοποιούσε δηλαδή ανεπίτρεπτα τα εθνικά θέματα (βλάπτοντας τα με τον τρόπο αυτό μακροπρόθεσμα) για να αποδομήσει με κάθε τρόπο (μακιαβελικά) τον εσωτερικό του πολιτικό αντίπαλο ως δήθεν μειωμένου πατριωτισμού υπονομεύοντας μακροπρόθεσμα το εθνικό συμφέρον (4) και παρότι η προηγούμενη κυβέρνηση στα θέματα εξωτερικής πολιτικής κινήθηκε απολύτως στα πλαίσια πάγιας εθνικής στρατηγικής και πρακτικής προωθώντας περαιτέρω παραδοσιακές σχέσεις πχ με ΗΠΑ, Ισραήλ, Αίγυπτο κλπ. Ο ενδοτισμός (5) οδηγεί αναπόφευκτα σε υποτίμηση στρατηγικών προκλήσεων που υπονομεύουν την χώρα όπως η συνομολόγηση τελικά του Τουρκολιβυκού Μνημόνιου και ο αποκλεισμός μας, παρότι πλέον διακυβεύονται ζωτικά μας συμφέροντα από την Διάσκεψη του Βερολίνου από την εταίρο Γερμανία χωρίς αντίδραση. Η διάρρηξη της βασικής αρχής λειτουργίας ενός στοιχειωδώς αξιόπιστου κράτους της συνέχειας των πολιτικών του ιδίως όσον αφορά την εξωτερική του πολιτική υπονομεύει την αξιοπιστία της χώρας αλλά και την εμπιστοσύνη προς την χώρα των συμμάχων και φίλων μας. Με αλαζονεία και μισαλλοδοξία(6) γκρεμίζονται σχεδόν όλες τις προηγούμενες πολιτικές και μηχανισμούς: η καθοριστική για την πολιτική ανάσχεσης της Τουρκίας και στρατηγική της χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ μετατρέπεται σε «υπογράφω ότι θέλετε» στα πλαίσια προσωπικών και κομματικών δημοσίων σχέσεων. Απαξιώνονται ή καταργούνται πρωτοβουλίες - εργαλεία της εξωτερικής πολιτικής: διάσκεψη πρωθυπουργών των χωρών του Νότου της ΕΕ (αντίβαρο αναγκαίο έναντι των χωρών του βορρά), η Διάσκεψη της Ρόδου γέφυρα μεταξύ ευρωπαϊκών και χωρών της Μέσης Ανατολής, τα φόρουμ διαθρησκευτικού Διαλόγου στην Μέση Ανατολή, G-10 αρχαίων πολιτισμών προνομιακό χώρο για τις σχέσεις με Κίνα και περιφερειακές δυνάμεις κα. Για την δικαιολόγηση της απαράδεκτης αυτής πολιτικής επιστρατεύεται η αισχρή θεωρία του εσωτερικού εχθρού (7) που τόσο ακριβά έχει πληρώσει η χώρα στο παρελθόν επαναφέροντας μνήμες και συνοδευτικές τοξικές (επίσης από το παρελθόν) θεωρίες, όπως της «μικρής πλην τίμιας Ελλάδος» και της «ψωροκώσταινας», για να αποδοθεί άρρητα στον «άνευ αρχών κυνισμό των εταίρων μας» η υπαίτια «αποτυχία» που οδηγεί στην πλήρη εξάρτηση και φιλανδοποίηση της χώρας . Το ΠΡΑΤΤΩ αγωνιά ακριβώς για να μην πληρώσει η χώρα και οι πολίτες της αυτά τα θανάσιμα αμαρτήματα αξιώνοντας άσκηση αντιπολίτευσης αντίστοιχης του διακυβεύματος … Διονύσης Παντής, Δικηγόρος, μέλος ΠΣ και υδρυτικό μέλος του ΠΡΑΤΤΩ Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε την εφημερίδα KONTRA ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ