Η διάβαση του Ρουβικώνα, ο Γόρδιος Δεσμός και το Κουτί της Πανδώρας Προσπάθεια γεωπολιτικής ανάγνωσης της απόφασης της Ρωσικής Εισβολής στην Ουκρανία

Η διάβαση του Ρουβικώνα, ο Γόρδιος Δεσμός και το Κουτί της Πανδώρας Προσπάθεια γεωπολιτικής ανάγνωσης της απόφασης της Ρωσικής Εισβολής στην Ουκρανία Παρά την αναγγελία της απόφασης της Ρωσικής Εισβολής στην Ουκρανία από τις ΗΠΑ και την απόκτηση μίας τόσο απόρρητης πληροφορίας από τις μυστικές τους υπηρεσίες και την δημοσιοποίηση της, η μεγάλη πλειοψηφία των αναλυτών απέκλειαν μέχρι και την έναρξη της μία τέτοια ενέργεια. Η τέχνη της maskirovka, της ρωσικής υψηλής τέχνης της παραπλάνησης, βρήκε εδώ βέβαια μία πρώτη εφαρμογή στην κρίση της Ουκρανίας (όχι τελευταία καθώς όπως διαφαίνεται, πολλές επίσης ήταν και οι τακτικές παραπλάνησης στα πλαίσια των στρατιωτικών επιχειρήσεων). Πολλοί όμως ήταν οι παράγοντες που συνηγορούσαν στο ότι ήταν αδύνατη η έναρξη μίας τέτοιας ενέργειας και ιδίως σε τέτοια έκταση. Μικρότερης κλίμακας ενέργειες ιδίως για την σταθεροποίηση των αυτό-ανακηρυχθέντων λαϊκών δημοκρατιών του Ντονέσκ και Λουκάνσκ βέβαια πάντα ήταν και θεωρούνταν πιθανές. Όμως (φαινόμενη;) πολιορκία του Κιέβου; Η μαζική καταστροφή στρατιωτικών υποδομών σε όλη την χώρα; Αυτά φάνταζαν ακόμη και σε ειδικευμένους αναλυτές σχεδόν απίθανα. Οι μαζικές και πρωτοφανείς κυρώσεις που απειλούσαν νυχθημερόν ΗΠΑ και ΕΕ με σκοπό τον ολοκληρωτικό οικονομικό αποκλεισμό της Ρωσίας σε περίπτωση επίθεσης μαζικής κλίμακας στην Ουκρανία ήταν ένας από τους λόγους αυτής της αποτυχίας πρόβλεψης. Η Ρωσία όμως τελικά ήταν διατεθειμένη, αλλά και συστηματικά προετοιμασμένη να τις προκαλέσει και υποστεί. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ρωσική ηγεσία γνώριζε και γνωρίζει πολύ καλά ότι οι κυρώσεις αυτής της κλίμακας θα ήταν γεγονός, η αντίδραση της Δύσης θα ήταν η μέγιστη δυνατή κλιμάκωση στα όρια του πλαισίου που θέτει η πυρηνική αποτροπή που κατέχει. Δεν υπήρχε δηλαδή καμία αμφιβολία ότι αποτελούσε μία απόφαση ανάλογη της διάβασης του Ρουβικώνα. Δηλαδή ήταν ξεκάθαρο ότι η επίθεση στην Ουκρανία ήταν ο σύγχρονος ποταμός Ρουβικώνας πέραν του οποίου όποιος εισέρχονταν με στρατό ήταν εχθρός των Ρωμαίων και θα εκτελούνταν! Η σημασία αυτού του συμβόλου τότε και τώρα είναι τεράστια: συμβολίζει την κυριαρχία της παλαιάς και σύγχρονης Ρώμης και την δυνατότητα της να θέτει κόκκινες γραμμές. Τι θα μπορούσε να ήταν αυτό που να αξίζει τόσο ώστε να οδηγήσει στην απόφαση αυτή και στην υψηλή διακινδύνευση που αντικειμενικά εμπεριέχει; Υποστηρίχθηκε ευπροσήγορα ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ, ώστε να περιλαμβάνει και την Ουκρανία, αποτελούσε κόκκινη γραμμή για την Ρωσία. Ότι ουδέποτε η Ρωσία θα άφηνε να συμβεί κάτι τέτοιο και ότι αυτή την κόκκινη της γραμμή την είχε θέσει με απόλυτο και ευκρινές τρόπο που δεν άφηνε καμία αμφιβολία. Περαιτέρω ότι, μπορεί να μην επέκειτο η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ αλλά προωθούνταν μία de facto ένταξη με την αθρόα, είναι αλήθεια, ενίσχυση των στρατιωτικών ταγμάτων της Ουκρανίας (που είχαν επιμελώς αντικαταστήσει τον Ουκρανικό Στρατό της πρώτης μετασοβιετικής εποχής) με τρόπο ώστε να αποτελεί απειλή για τις δύο αυτόανακυρηγμένες «λαϊκές δημοκρατίες», αλλά και για την ίδια την Ρωσία. Όμως και πάλι οι αναλυτές δεν πείθονταν. Η Ρωσία βέβαια είχε προετοιμαστεί προσαρμόζοντας την οικονομία της σε μεγάλο βαθμό στις σχεδόν μόνιμες κυρώσεις από την Δύση. Είχε περαιτέρω προωθήσει συστηματικά τις σχέσεις με την Κίνα που της έδιναν οικονομικό χώρο και αξιόπιστες εναλλακτικές. Και συμπληρωματικά ο αναθεωρητικός άνεμος πνέει, ακόμη όχι εντελώς αποχαλινωμένος, αλλά πνέει, στην Μέση Ανατολή, Τουρκία, Λατινική Αμερική, Αφρική και αλλού. Αλλά και πάλι η απάντηση ήταν αρνητική. Μειωμένης κλίμακας ενέργειες ναι. Μεγάλης κλίμακας όχι. Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: τι ήταν αυτό που προέτρεψε την Ρωσική ελίτ σε αυτή την σχεδόν απελπισμένη απόφαση; Η Ρωσική ελίτ έχει μάθει να περιμένει. Να αντιδρά αποφασιστικά και περιορισμένα και να περιμένει. Να συστρέφεται, να παραπλανεί και να επανέρχεται σε ισορροπία εσωτερική και εξωτερική. Να περιμένει καλύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον και συγκυρία. Η άρνηση της (νέο)φιλελεύθερης και (νέο)συντηρητικής ελίτ σε ΗΠΑ και ΕΕ (δευτερευόντως) να εντάξει στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα (οικονομικό και ασφαλείας) την Ρωσία, χωρίς την αποσύνθεση της, για τρεις ολόκληρες και συνεχείς δεκαετίες (δεκαετίες κατά την διάρκεια των οποίων έχουν έρθει τα πάνω κάτω διεθνώς - με ενίσχυση του παγκόσμιου αναθεωρητισμού και ιδίως της Κίνας έναντι της μονοκρατορίας των ΗΠΑ και της κυριαρχίας του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού) θέτει την Ρωσία σε ένα τρομερό δίλλημα που γίνεται όλο και ποιο πολύ ζήτημα επιβίωσης για την ίδια: Από την μία πλευρά η μία επιλογή που της δίδεται από την Δύση είναι η υποταγή της σε αυτήν - με πολιτική και κοινωνική αποσύνθεση και λεηλασία των φυσικών της πόρων και ένταξη τους στο δυτικό χρηματοπιστωτικό και οικονομικό σύστημα. Αλλαγή πολιτικής ελίτ, εξάλειψη της «ρωσικότητας», ατομοκρατία, έλλειψη συλλογικής συνείδησης (και όποτε αυτή αναβιώνει να αναβιώνει ως μία ακόμη γελοιοποίηση). Από την άλλη πλευρά η δεύτερη επιλογή είναι της αντίστασης στην δυτική υποταγή με μία όλο και αυξανόμενη αναγκαστική κατάσταση ευάλωτη ως προς την Κινεζική διείσδυση και επιρροή. Συνεχόμενη αύξηση της οικονομικής και τεχνολογικής της εξάρτησης από την Κίνα, ιδιαίτερα στις αραιοκατοικημένες ρωσικές περιοχές της κεντρικής και ανατολικής Ασίας , αναγκαστική αύξηση της Κινεζικής επιρροής στις ζωτικές για την Ρωσία δημοκρατίες της κεντρικής Ασίας, ακραία μονομερή μακροοικονομική εξάρτηση από εξαγωγές στην Κίνα. Όλα αυτά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, ότι, με την πάροδο του χρόνου θα διαμόρφωναν μία κατάσταση απειλητική σε σχέση με αυτό που προσπαθούν να εξασφαλίσουν με την αντίσταση στην δυτική υποταγή: την «κινεζοποίηση». Για την συντηρητική ρωσική ελίτ δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη διαφορά η μία ή η άλλη εξίσου εξαναγκασμένη «επιλογή». Πως λύνεται αυτό το αδιέξοδο; Ο Μέγας Αλέξανδρος με τον Γόρδιο Δεσμό δίδαξε πως πρέπει να σκεφτεί κανείς για να ξεπεράσει ένα τέτοιο δίλλημα: με την χρήση της εξουσίας του και της δυνατότητας να σκεφτεί έξω από τα συνηθισμένα, τα ειωθότα. Η αλλιώς ανατρέποντας το τραπέζι. Διαβαίνοντας τον Ρουβικώνα. Επιτιθέμενος στην Ουκρανία. Επιταχύνοντας τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Υπενθυμίζοντας ομοίως σε εχθρούς και φίλους την στρατιωτική και πυρηνική δύναμη της Ρωσίας. Δείχνοντας την αποφασιστικότητα να χρησιμοποιήσει το δυνατό χαρτί της Ρωσίας: την στρατιωτική της ισχύ και εάν χρειαστεί την πυρηνική της αποτροπή. Έτσι πληρώνοντας το δεδομένο τίμημα στους «εχθρούς» δίνει το αναγκαίο «σπρώξιμο» στους «φίλους», εξαναγκάζοντας τους να λάβουν θέση ΤΩΡΑ σε χρονικό σημείο Ρωσικής επιλογής. Τώρα λοιπόν που έχουν ανάγκη την Ρωσική στρατιωτική δύναμη και πυρηνική αποτροπή, τον έλεγχο της αχανούς Ασιατικής ενδοχώρας, απαραίτητης σε περίπτωση ναυτικού αποκλεισμού ή δυσχερειών στην μεγάλη «ειρηνική» (για πόσο;) θάλασσα. Σωστά επιλέγονται από όλους ως σημαντικοί γεωπολιτικοί συντελεστές το Πακιστάν, η Σρι Λάνκα, το Ιράν καθώς αποτελούν τις αναγκαίες γεωγραφικά περιοχές περικύκλωσης της Κεντρικής Ασίας (αναγκαίας ενδοχώρας;). Ιδού η Ρόδος λοιπόν για όλους: εχθρούς και φίλους. Μέχρι που αλήθεια είναι διατεθειμένοι να πάνε; Οι νεοφιλελεύθεροι ‘παγκοσμιοποιητές’ θα θυσιάσουν τα κέρδη των εταιριών τους στον κομουνιστικό εργασιακό και επενδυτικό Ελ Ντοράντο; Το κομμουνιστικό σχεδιασμένο χλιμίντρισμα του «καπιταλιστικού ανοίγματος» θα θυσιαστεί μπροστά στο εθνικιστικό πρόταγμα και την ιστορική ρεβάνς ή «φυσιολογική ιστορικά κινεζική τάξη πραγμάτων»; Για το «πρόταγμα» αυτό, με τον Ειρηνικό «πιασμένο» η σημασία της Ρωσίας είναι αναντικατάστατη. Οι νεοφιλελεύθεροι ‘γκλομπαλιστές’ ένθεν κακείθεν, σε Ανατολή και Δύση, πως αντιδρούν και θα αντιδράσουν; Η Ουκρανία λοιπόν είναι γεωπολιτικός επιταχυντής. Μήπως είναι και το Κουτί της Πανδώρας; Διονύσης Παντής, 31.5.2022 / /// //// //// //// Το άρθρο μας αυτό είχαμε την χαρά και την τιμή να δημοσιευτεί στον παρακώτω σύνδεσμο στο έγκυρο και εξειδικευμένο ιστότοπο του militaire.gr Ευχαριστίες θερμές στο militaire ! Ακολουθεί το σχετικό link : https://www.militaire.gr/i-diavasi-toy-royvikona-o-gordios-desmos-kai-to-koyti-tis-pandoras-d-pantis/