H επιχειρούμενη ολική επαναφορά της ιδεολογίας της «ψωροκώσταινας», της «μικρής πλην τιμίου Ελλάδος».

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κόντρα με τον τίτλο: "Οι δύο κερδισμένοι και ο ένας χαμένος της ολικής επαναφοράς του ενδοτισμού" Κατά το ταξίδι του στην Ελλάδα ο Αμερικανός ΥΠΕΞ συναντήθηκε με τον Έλληνα ομόλογο του και τον Έλληνα Πρωθυπουργό στην οικογενειακή του πολυτελή του εξοχική κατοικία στα Χανιά. Ο πρώην ΥΠΕΞ και Πρόεδρος του ΠΡΑΤΤΩ Νίκος Κοτζιάς επεσήμανε με σημασία ότι, κατά την κυβέρνηση Σύριζα και όταν ήταν ο ίδιος ΥΠΕΞ, την Ελλάδα είχε επισκεφτεί ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Ομπάμα στο συμβολικό προτελευταίο του ταξίδι στο εξωτερικό και δη στην Ευρώπη (σημειώνω ότι τελευταίος προορισμός μετά την Ελλάδα ήταν το Βερολίνο) και όχι ένας Υπουργός Εξωτερικών. Πρόσθεσε δε με σημασία ότι όταν έλληνες αξιωματούχοι μετέβαιναν στις ΗΠΑ δεν συναντιόνταν με Υφυπουργούς αλλά με τους αντίστοιχους στην ιεραρχία. Είναι δε γεγονός ότι αυτή η παράδοση της προηγούμενης κυβέρνησης παραμερίστηκε αμέσως με την ανάληψη των καθηκόντων της νέας: οι προεκλογικοί λεονταρισμοί και η μακιαβελική εκλογική χρήση των εθνικών θεμάτων αντικαταστάθηκαν από μετεκλογικές κωλοτούμπες για την Συμφωνία των Πρεσπών από την ηγεσία του ΥΠΕΞ και του Υπουργείου Αμυνας. Ακολούθησε η παράκρουση των στελεχών που φωτογραφήθηκαν με τον Πρόεδρο Τραμπ, η υπογραφή όπως - όπως και χωρίς εξασφάλιση κρίσιμων εθνικών θέσεων από τον μεγάλο παίκτη στην περιοχή μας τις ΗΠΑ, διμερούς συμφωνίας ματαιώνοντας όλες τις ωφέλειες από την μακρά και επιτυχημένη διαπραγμάτευση της προηγηθείσας στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ (πχ παραχώρησαν μακροχρόνια μίσθωση στις αμερικανικές βάσεις στην χώρα χωρίς να εξασφαλίσουν ανάλογα ανταλλάγματα την ίδια ώρα που στην αντιδυτική αναθεωρητική και επισφαλή Τουρκία οι ΗΠΑ ακριβοπληρώνουν τις όποιες διευκολύνσεις τους παρέχονται πχ στο Ιντσιρλίκ με τις επισφαλείς από τους τουρκοϊσλαμιστές αποθηκευμένες πυρηνικές κεφαλές. Οι προεκλογικές κορώνες για δήθεν μυστική διπλωματία εξαπολύονταν παράλληλα με την υιοθέτηση μυστικής ατζέντας και ακολουθούνται από πραγματική μυστική διπλωματία στα πλαίσια γερμανικής διαμεσολάβησης «ίσων αποστάσεων» χωρίς μέχρι σήμερα να ενημερωθούν τα κόμματα και η αρμόδια επιτροπή της Βουλής (είναι αλήθεια ότι δεν ασκείται και σχετική πίεση από την αντιπολίτευση) για την συνομολογημένη αρχική συμφωνία ή το περιεχόμενο του πρακτικού της συζήτησης . Στα πλαίσια της πολιτικής ενδοτισμού υποτιμάται η στρατηγική πρόκληση του τουρκολιβυκού μνημονίου το οποίο αντιμετωπίζεται αδόκιμα εξαντλώντας τις όποιες ενέργειες στην πλευρά του αδύνατου μέρους της συμφωνίας και παραπέρα το κύρος της χώρας καταβαραθρώνεται από την εταίρο «ουδέτερη» Γερμανία που αρνείται την συμμετοχή της χώρας στην Διάσκεψη του Βερολίνου δίνοντας το μήνυμα σε εχθρούς και φίλους της έλλειψης αξιοπιστίας της χώρας και βούλησης να προασπίσει τα νόμιμα δικαιώματα και συμφέροντα της . Κατάληξη η «επιτυχία» της προχειρότητας της ελληνοαιγυπτιακής οριοθέτησης ΑΟΖ χωρίς τις αναγκαίες τεχνικές διευθετήσεις (κλείσιμο κόλπων, σημεία βάσης κλπ) και συνεννοήσεις με αναγνωρισμένη επήρεια στην Κρήτη 80 %, μηδενική νησιών με οικονομική δραστηριότητα στο Λιβυκό πέλαγος, έκθεση του Καστελόριζου στην διαπραγματευτική και εκβιαστική βουλιμία της Τουρκίας , αποστασιοποίηση από την Κυπριακή Δημοκρατία. Επιχειρείται δηλαδή μία ολική επαναφορά της ιδεολογίας που χαρακτήρισε τις δεκαετίες του 50 και 60, δηλαδή αυτές της Ελλάδας ως της «ψωροκώσταινας», της «μικρής πλην τιμίου Ελλάδος». Μιας ιδεολογίας σαφούς χρηστικότητας: αφενός καλύπτει την ανικανότητα και τον ενδοτισμό της επίσημης πολιτικής ηγεσίας στον απόλυτα ανταγωνιστικό χώρο των διεθνών σχέσεων με αποτέλεσμα την αναγκαστικά κακή έκβαση των εθνικών μας θεμάτων. Διά της «ιδεολογίας» αυτής αποδίδεται ταυτόχρονα ύπουλα, καθότι άρρητα, η κακοδαιμονία της εξέλιξης των θεμάτων και συμφερόντων μας, στον κυνισμό και «ανθελληνισμό» εχθρών, αλλά και φίλων και εταίρων, με σκοπό, οι «άριστοι» διαχειριστές που είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι και προτάσσουν προσωπικές και κομματικές δημόσιες σχέσεις έναντι εθνικών δικαίων και συμφερόντων, να αποσείουν τις πραγματικές δικές τους ευθύνες. Η πρακτική αυτή έχει δύο κερδισμένους και έναν χαμένο: κερδισμένοι είναι οι επαρχιώτες «άριστοι» καθότι η χώρα μετατρέπεται σε «επαρχία» και ο ξένος παράγοντας που τακτοποιεί τα θέματα του χωρίς την υποχρέωση ανταποδοτικότητας, ουσιαστικής διαπραγμάτευσης. Χαμένος είναι μόνον ο Έλληνας πολίτης που μένει με το «παράπονο» των αποτυχιών και της μετάφρασης τους στην προσωπική και οικογενειακή του ζωή . Του Διονύση Παντή, μέλους του ΠΣ του ΠΡΑΤΤΩ, δικηγόρου