Τι σημαίνει για την Ελλάδα και τον κόσμο η νίκη ισλαμιστών ή κεμαλιστών;

Τι σημαίνει για την Ελλάδα και τον κόσμο η νίκη ισλαμιστών ή κεμαλιστών; Πέραν από το «βαθύ ισλαμικό κράτος» που διαδέχθηκε το «βαθύ κεμαλικό κράτος» το ΑΚΠ [Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης] και ο Ερντογάν έχουν βαθιές κοινωνικές ρίζες στην Τουρκία. Εκπροσωπούν τα πρώην μη προνομιούχα στρώματα της Ανατολίας, αυτά που από το 2002 και μετά μπόρεσαν και ανέπτυξαν τη μεγάλη βιομηχανική βάση που υπάρχει σήμερα στην Τουρκία, τους «ισλαμιστές επιχειρηματίες».

Κατάφεραν και άντλησαν κεφάλαια από την Δύση & τα Βασίλεια του Κόλπου. Ο Ερντογάν ξεκίνησε με δύο βασικά συνθήματα: της δημοκρατίας & της θρησκευτικής ελευθερίας. Δικαιοσύνη & Ανάπτυξη είναι οι δύο στόχοι προκλήσεις που τον έφεραν στην εξουσία & είναι αυτοί που τον συντηρούν μέχρι σήμερα. Η Τουρκία είναι μία διχασμένη κοινωνία που σέβεται όμως την κρατική υπόσταση. Είναι συντηρητικοί και οι μεν και οι δε, και οι ισλαμιστές αλλά και οι νεοκεμαλικοί οι οποίοι κινούνται σε θολά νερά μεταξύ του ισλαμισμού και του φιλελευθερισμού χωρίς όμως καθαρές φιλελεύθερες θέσεις καθώς ισορροπούν με δυσκολία μεταξύ συντηρητικής κεμαλικής βάσης και φιλελεύθερων τμημάτων ιδίως της νεολαίας για προφανείς εκλογικούς λόγους. Τα επόμενα χρόνια σε ένα έντονα αναθεωρητικό γεωπολιτικό περιβάλλον θα είναι κρίσιμα για τον προσανατολισμό της Τουρκίας στον επόμενο παγκόσμιο σύστημα (που θα διαδεχθεί την «μονοπολική στιγμή» των ΗΠΑ). Η ΔΥΣΗ έχει συγκεκριμένη προτίμηση όσον αφορά τον νικητή των εκλογών. Χρειάζεται την Τουρκία στην Κεντρική Ασία, στον «τουρκογενή χώρο», στο πλαίσιο ανάσχεσης της ρωσικής επιρροής στην περιοχή αυτή και ενδεχομένως δευτερευόντως της κινεζικής επιρροής. Η Δύση όμως και ιδίως οι ΗΠΑ θέλουν μία πειθαρχημένη ΝΑΤΟΪΚΑ Τουρκία.

Οι τούρκοι ισλαμιστές κατέκτησαν την εξουσία με την σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ. Όμως τα πράγματα στην διεθνή πολιτική δεν είναι στατικά αλλά ΔΥΝΑΜΙΚΑ. Ορόσημο το πραξικόπημα του 2016 που ο Ερντογάν κατάφερε να εξολοθρεύσει τα λεγόμενα «εσωτερικά φιλοδυτικά δίκτυα». Από εκεί και πέρα εμφανίστηκε καθαρόαιμη η ισλαμική ατζέντα στο διεθνή χώρο: MAVI VATAN, Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, Κύπρο με Αμμόχωστο, απειλές για ενσωμάτωση κατεχομένων, τις τρεις επεμβάσεις στην Συρία, την προβολή ισχύος στην Λιβύη, Ιράκ, Αρμενία και αλλού. Τότε εμφανίζεται καθαρή η μετακεμαλική ισλαμική στρατηγική.

Υπάρχουν αναλογίες αντιμετώπισης της Τουρκίας με αντιμετώπση της Κίνας από την Δύση. Στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού και στην μεταφορά πολλών δυτικών βιομηχανιών των tangible goods στην Κίνα, τα loyalties που εισπράττονται, τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες (financial services), ασφαλιστικές εταιρίας, όλες αυτές οι δραστηριότητες αποφέρουν αμύθητα κέρδη στις δυτικές εταιρίες οι ΗΠΑ άφησαν στην άκρη την ρεαλιστική θεωρία που απαιτούσε έγκαιρη (όσο ήταν ακόμη σχετικά αδύναμη) ανάσχεση της Κίνας. Το ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνει και για την πολιτική της Δύσης έναντι της Τουρκίας. Και το ίδιο ισχύει και για εμάς, την Ελλάδα και την πολιτική μας έναντι της Τουρκίας από την μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα.

Τα γεωπολιτικά κρατικά συμφέροντα δεν κρίνονται από τις μεγάλες τεκτονικές αλλαγές στους τομείς της τεχνολογίας, οικονομίας και προσανατολισμούς που έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό, την γεωγραφία, την ιστορία. Και η Τουρκία δεν είναι μία χώρα που ανήκει στη Δύση αλλά αντίθετα ανήκει στην Ανατολή. Αυτό θα το δούμε πολύ σύντομα είτε με ισλαμιστές είτε με νεοκεμαλιστές. Σε σχέση με την Ελλάδα με τον Πρόεδρο Ερντογάν και τους ισλαμιστές τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: στρατηγική τους επιλογή είναι η Γαλάζια Πατρίδα, όπου βρεθεί πετρέλαιο θα είναι παρόντες, όποιος θέλει να μην λάβει υπόψη την Τουρκία ας την αντιμετωπίσει στο πεδίο. Δεν γίνεται τίποτε εδώ χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας. Οσον αφορά τους νεοκεμαλιστές υπάρχει ο εξής κίνδυνος: θα υπάρξουν δυτικά δωράκια, πεσκέσια, για να ενισχυθεί η νέα κυβέρνηση μέχρι να κυριαρχήσει έναντι των αντιπάλων της. Η Συρία, το Ιράκ, η Αρμενία, η Λιβύη έχουν πάρει ήδη την αναθεωρητική δόση τους από την ισλαμική Τουρκία. Ποιος θα πληρώσει για τους νεοκεμαλιστές; Μετά τις εκλογές στην Τουρκία η σημασία της Ελλάδας και της Ανατολικής Μεσογείου αυξάνει. Η Τουρκία είναι πλέον βιομηχανική χώρα και οι βιομηχανικές χώρες θέλουν τρία πράγματα : ενέργεια, αγορές και εμπορικούς δρόμους. Η Τουρκία θέλει να ελέγξει τον εναλλακτικό εμπορικό δρόμο στα πλαίσια του κινεζικής έμπνευσης Belt and Road Initiative για την μεταφορά εμπορευμάτων από την Ασία και τον Ινδοειρηνικό και προώθηση τους σε Ανατολική και Δυτική Ευρώπη και στην Αφρική, σε μία ποιο «ασφαλή» διαδρομή από αυτή που είναι η υφιστάμενη, δηλαδή μέσω του Ειρηνικού που ελέγχεται από τις ΗΠΑ που μπορούν επιλεκτικά να αρνηθούν πρόσβαση ή να την ελέγξουν. Αγορές η Τουρκία επιχειρεί να βρει με την ταυτόχρονη καλλιέργεια της αγοράς των τουρκογενών χωρών, και της ισλαμικής αγοράς όπου η βιομηχανική Τουρκία συμπληρώνει τα πλούσια σε επενδυτικά κεφάλαια Βασίλεια του Κόλπου. Θέλει πολλά άραγε η Τουρκία; Η Ελλάδα θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση και σε περίπτωση νίκης των κεμαλικών. Θα πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που για εμάς είναι σημαντικό. Υπάρχουν πάρα πολλοί που συζητούν «πρέπει να υπάρξουν λύσεις να πάμε να τα βρούμε» από εδώ και από εκεί διάφορα. Υπάρχει όμως ένα πολύ σοβαρό θέμα που δυσχεράνει τεχνικά οποιαδήποτε συνεννόηση ή ακόμη περισσότερο εξεύρεση λύσης: οποιαδήποτε οριοθέτηση (είτε διμερής είτε με προσφυγή σε διεθνή δικαιοδοτικό οργανισμό) πρέπει να ξεκινήσει από μία σαφή εδαφική βάση, όσον αφορά το ερώτημα της κυριαρχίας, που να αποτελεί την συνομολογημένη βάση της περεταίρω διεργασίας . Η Τουρκία αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σε μία σειρά ελληνικά νησιά.