Ο Διονύσης Παντής στην Φωνή της Ελλάδας & στην εκπομπή #Ελληνες Παντού" ...

Ο Διονύσης Παντής, Νομικός, Επικεφαλής του φορέα "Δικηγόροι για τα Εθνικά Θέματα", στο παγκόσμιο Ραδιόφωνο της ΕΡΤ "Η Φωνή της Ελλάδας" / "The Voice of Greece", στην εκπομπή "Έλληνες παντού", με τον Θανάση Χούπη. Πατήστε στην παρακάτω εικόνα κι ακούστε ολόκληρη τη συζήτηση με τον Διονύση Παντή, για τις ραγδαίες εξελίξεις στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Για το τοπίο που διαμορφώθηκε, σε Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη, μετά τις Ευρωεκλογές. Και για τον τρόπο που διαμορφώνεται η επόμενη μέρα, στο εσωτερικό, πολιτικό σκηνικό της χώρας, σε συνδυασμό με τα ανοιχτά ζητήματα στην ευρύτερη περιοχή και τα εθνικά μας θέματα. 7.50Διακήρυξη των Αθηνών και το "πνεύμα" της πάνω από τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, Η διακήρυξη επιχείρηση δημοσίων σχέσεων της Τουρκίας, διμεροποίηση των Ελληνοτουρκικών "θεμάτων" αντιθετικά της ευρωπαιοποίησης και της διεθνοποίησης του Κυπριακού, απομόνωση Κύπρου; οι παράγοντες ισχύος και η επικοινωνία πάνω από το διεθνές δίκαιο, 7.50 - 10.00 σχέδιο Ανάν, άθλιες απειλές στον Κυπριακό Ελληνισμό να το αποδεχθούν, σε ένα τριχοτομημένο νησί 10.00 το Κυπριακό εκτός της Διακήρυξης των Αθηνών αφίσταται της παράδοσης της ένταξης της Κύπρου σε τριμερείς γιατί η Κύπρος να μην είναι μέρος τι θέλει η Κύπρος ταραγμένες θάλασσες; 12.00 το στρατηγικό σφάλμα της νέας ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δεν προτάσουμε τον αναθεωρητικό επιθετικό αντιδυτικό χαρακτήρα της Τουρκίας και της εξωτερικής πολιτικής της αλλά και οι ΗΠΑ που επαναλαμβάνουν στην περίπτωση της Τουρκίας την εσφαλμένη γεωπολιτικά αντιμετώπιση τους της αναδυόμενης ανταγωνίστριας τους Κίνας. Πρόταση ιδιωτικών συμφερόντων και στις δύο περιπτώσεις. Διείσδυση τουρκικών επιχειρηματικών συμφερόντων θα ωφελήσει περισσότερο Τουρκία λόγω του ότι είναι δυνατότερη βιομηχανική οικονομία 15.40 ο τουρκικός ισλαμισμός με την υπερσυντηρητική πρόταση της θρησκευτικής πίστης δημιουργεί τις συνθήκες κοινωνικής ειρήνης που είναι αναγκαίες για την βιομηχανική ανάπτυξη όπως παλαιότερα ο προτεσταντισμός σε σχέση με την ανάπτυξη του δυτικού καπιταλισμού. Και η γενικότερη τουρκική νοοτροπία να μην στρέφονται εναντίον του πατέρα - κράτους. 17.40 η Τουρκία επιχειρεί όπου έχει εξασφαλίσει μέσα από ειδικές συνεννοήσεις την επιτυχία των επιχειρήσεων και την άμεση οικονομική απόδοση τους 21.10 δεν έχουμε κατανοήσει τι έχει συμβεί στην Τουρκία τα τελευταία 25 χρόνια και δεν έχουμε πολιτική ανάσχεσης της τουρκικής ενδυνάμωσης ούτε επωφελούμαστε των συμπερασμάτων του σύγχρονου πολέμου από πχ Ουκρανία και τις νέες τεχνολογίες (πυραυλικές ντρόουν κλπ) που δίνουν πλεονέκτημα στην άμυνα νησιωτικών περιοχών συμπλεγμάτων. Ο παράγοντας χρόνος είναι υπέρ αυτού που έχει στρατηγική άποψη και τους παράγοντες ισχύος συγκριτικά με το μέρος του. Αρα αξιόπιστη αποτροπή είναι η μόνη εγγύηση για ειρήνη και αξιοπρεπείς σχέσεις με την Τουρκία. 26.30 εντυπωσιακή η απουσία θεμάτων εξωτερικής πολιτικής από την δημόσια προεκλογική συζήτηση στις τελευταίες εκλογές (εθνικές και ευρωεκλογές), σημαντικό τμήμα πολιτικής ελίτ έχει επιλέξει την διεύρυνση των επιχειρηματικών σχέσεων με Τ σαν πρώτο ή και μοναδικό ακόμη παράγοντα των ελληνοτουρκικών σχέσεων αγνοώντας όλες τις υπόλοιπες θεωρήσεις. Μπορεί να είναι άποψη τους ότι αυτή την εποχή πρέπει να προτάσσονται αυτού του είδους των σχέσεων. Δεν τέθηκε πουθενά διμεροποίηση σχέσεων με Τουρκία ούτε η αποδιεθνοποίηση Κυπριακού ούτε Ελληνική απόσταση από Κύπρο. Δηλωτικό ότι κάποιοι δεν συζητούν επειδή πιστεύουν ΄ότι η πολιτική τους δεν θα έχει την λαϊκή επιδοκιμασία; Σίγουρα αυτό οδηγεί στην αποχή και την απογοήτευση, την χειρότερη πολιτική ενός πολίτη γιατί κάποιοι έδωσαν αγώνες για την δημοκρατία. 32.45: "λάβαμε το μήνυμα των εκλογών" τι σημαίνει; Το μήνυμα εξαρτάται της στόχευσης προς τα που θέλει να στρέψει την προσοχή του: εάν η προσοχή πρέπει να στραφεί στο ότι υπάρχει λαϊκή δυσαρέσκεια και πρέπει αυτή να "διαχειριστεί" μέσω της επικοινωνίας ή οποιουδήποτε άλλου τρόπου είναι ένα ζήτημα. Αλλά δεν είναι αυτό που οι πολίτες θα ήθελαν ώστε να φανεί ότι λαμβάνονται υπόψη οι ανησυχίες τους για την εσωτερική ή εξωτερική τους ασφάλεια την οικονομική τους ασφάλεια, τα κοινωνικά τους δικαιώματα (υγεία παιδεία). Η πολιτική ελίτ λαμβάνει μήνυμα τις ανησυχίες Ελληνα πολίτη ή να διαχειριστεί την ανασφάλεια ώστε να έχει την πολιτική κυριαρχία θέλει να διαχειριστεί την πολιτική δυσαρέσκεια με επικοινωνιακό τρόπο. 35.50 Ξέρετε ποιο είναι το μήνυμα που εκπέμπεται σε ένα τρίτο πχ στην Δανία ή τις ΗΠΑ; Το μήνυμα είναι ότι είναι ομαλές οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας και ότι ενδεχομένως δεν είναι τόσο έντονες οι ελληνοτουρκικές διαφορές όσο ελληνικές κυβερνήσεις είχαν προβάλλει κατά το παρελθόν και αν θα δούμε και στο μέλλον τις στρατηγικές επιδιώξεις αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων πως θα μπορέσει μία επόμενη κυβέρνηση ή και η ίδια να πάει στην Ευρωπαϊκή Ενωση ή όπου και να επαναφέρει αιτήματα βοήθειας έναντι της τουκρικής επιθετικότητας; Μαγικές λέξεις στην εξωτερική πολιτική η αξιοπιστία και η εμπιστοσύνη έχουμε επενδύσει διπλωματικά στην ΕΕ ΗΠΑ ΝΑΤΟ και δεν μπορούμε αυτή την επένδυση να καταστρ΄'εψουμε. Η Τουρκία προσπαθεί να δείξει ότι είναι μία όμοια με τις άλλες ευρωπαΙκές χώρες αλλά εκείνες δεν κατανοούν και δέχονται τις ιδιαιτερότητες τους ... 41.00 Βαλκάνια Τουρκική εξωτερική πολιτική χρησιμοποιεί μουσουλμανικές μειονότητες και μουσουλμανικά κράτη (Αλβανία και τα νεοπαγή Κόσοβο και Βοσνία) ενισχύοντας την διάσταση της "οθωμανικής πολιτιστικής κληρονομίας" - βιομηχανικές εμπορικές δυνατότητες τουρκικής οικονομίας. Δεν υπάρχει ελληνική πολιτική ανάσχεσης της τουρκικής. Ούτε κατανόηση της Ιταλικής ισχυρά νεοεθνικιστικής πολιτικής πχ στην Αλβανία. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε κυριλέ γιατί θα τα υποστούμε. Δεν είναι καλό η υποτίμηση χωρών στα βόρεια σύνορα μας να τις αποκαλούμε κρατίδια. Οι Έλληνες επιχειρηματίες δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες συνεργασιών με την χώρα αυτή. Γιατί υπάρχουν βιοτικές ανάγκες και γιαυτό χρειάζεται και αναμένουν συνεργασία. Οι επιχειρηματικές σχέσεις δεν μπορεί ναι είναι ανταλλαγή διευκολύνσεων διπλωματών ή πολιτικών παραγόντων ή πχ εκπαιδευτικός οργανισμός ελληνικών συμφερόντων πέρασε στα χέρια τουρκικών συμφερόντων και γίνεται όχημα του τουρκικού πολιτιστικού εκπαιδευτικού ιμπεριαλισμού 47.00 εμείς είμαστε μικρή μεσαία χώρα και θα πρέπει να έχουμε αναλύσει πολιτικές αλλαγές σε ΗΠΑ και Γαλλία και πρέπει να προσαρμοσθούμε στις πολιτικές επιλογές αυτών των μεγάλων δυνάμεων και πρέπει να επιβιώσουμε να μην είμαστε βασιλικότεροι του Βασιλέως. Σε εποχές αναθεωρητικές όπως ΄σήμερα δεν μπορείς να απέχει από τον απόλυτο πολιτικό ρεαλισμό. Συν Αθηνά και χείρα κίνει για χώρες όπως εμείς αυτά θέλουν προετοιμασία σε όλα τα επιτελεία υποψήφιων Προέδρων πριν αναλάβουν εξουσία να δημιουργούμε γέφυρες με ΟΛΟΥΣ τους πιθανούς συνομιλητές μας. 52.00 Η πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό της χώρας είναι απογοητευτική. Είναι απογοητευτική γιατί τα προβλήματα μπορούν να λυθούν μόνο μέσα από την πολιτική και υπάρχουν τέτοιες δυσχέρειες να εκφραστούν τα νόμιμα συμφέροντα της πλειοψηφίας στο πολιτικό στερέωμα. Αυτή είναι μία αδυναμία που μπορεί να έχει επίπτωση και στην εξωτερική πολιτική. Γιατί; αφήνει περιθώριο σε μειονοτικές ομάδες που μπορεί να έχουν ιδιοτελή συμφέροντα να κρύβονται πίσω από μία επικοινωνιακή κυριαρχία και μην υφίστανται τον κοινωνικό έλεγχο τον έλεγχο των πολιτικών αναγκαίο σε δημοκρατική κοινωνία και αυτό να μας οδηγεί συνεχώς σε χειρότερες επιλογές. Αυτό είναι το πολιτικό μας πρόβλημα. ΚΑι η εξωτερική πολιτική είναι αντανάκλαση αυτού του βασικού μας πολιτικού προβλήματος.

Ο Τζούλιαν Ασσάνζ ελεύθερος – Η Δύση της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του τύπου τραυματισμένη

Ο Τζούλιαν Ασσάνζ ελεύθερος – Η Δύση της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας του τύπου τραυματισμένη Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα documento.gr στον ακόλουθο σύνδεσμο (link) : https://www.documentonews.gr/article/o-tzoylian-asanz-eleytheros-h-dysi-tis-prostasias-ton-anthropinon-dikaiomaton-kai-tis-eleytherias-toy-typoy-traymatismeni/

Ο Τζούλιαν Ασάνζ ελεύθερος κατόπιν συμφωνίας με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ μετά την πενταετή φυλάκισή του σε βρετανική φυλακή (και άλλες αναρίθμητες μυθιστορηματικού τύπου «ταλαιπωρίες» του –αποκλεισμός σε πρεσβεία για χρόνια κλπ) για «συνωμοσία για να αποκτήσει και να αποκαλύψει πληροφορίες εθνικής άμυνας». Η υπερδεκαετής δίωξη του πλέον διάσημου παγκόσμια δημοσιογράφου, με αποκαλύψεις που συγκλόνισαν την διεθνή κοινή γνώμη, έχει ζημιώσει ανεπανόρθωτα την εικόνα ΗΠΑ και Δύσης, στην πιο κρίσιμη στιγμή, που εντείνεται η παγκόσμια αμφισβήτηση της τόσο σε όρους γεωπολιτικούς - γεωοικονομίας, όσο και στην ηθική της διάσταση και υπόσταση και στην διάσταση των αξιών που πρεσβεύει (δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία του τύπου, προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας από κρατικές διώξεις που ξεπερνούν το μέτρο της αναλογικότητας κλπ.). Δώρο στους ανά την υφήλιο πολέμιους της τόσο γεωπολιτικά όσο και αξιακά (αμφισβήτηση δυτικών αξιών δημοκρατίας ελευθερίας του τύπου κλπ). Επίσης αναδεικνύει το δυτικό κενό συλλογικής στρατηγικής σκέψης, καθώς είναι πλέον σαφές ότι θα μπορούσε να είχε υπάρξει έγκαιρα λύση, συμφωνία, ώστε να μην υποστεί η Δύση αυτή την φθορά. Η αλαζονεία της παγκόσμιας ανέλεγκτης αυτοκρατορίας της μονοπολικής γεωπολιτικής στιγμής είναι άμεση ανάγκη να αντικατασταθεί από μία ρεαλιστικότερη προσέγγιση που αντιστοιχεί στο μοίρασμα της παγκόσμιας ισχύος σε περισσότερα του ενός κέντρα (πολυπολικού κόσμου). Μία από τις επιπτώσεις του πολυπολικού κόσμου είναι και η απώλεια του μονοπωλίου της επικοινωνιακής ηγεμονίας και η δυνατότητα η Δύση να υποστεί επικοινωνιακή ήττα που στοιχίζει πλέον στο ευρύτερο πλαίσιο του διεθνούς ανταγωνισμού. Οι αναθεωρητικές εποχές είναι και εποχές ρεαλιστικής προσαρμογής, εάν ζητούμενο είναι η ορθολογική διαχείριση των αλλαγών, στο πλαίσιο της απομείωσης των αρνητικών τους επιπτώσεων. Η παγκοσμιοποίηση, παρότι αμφισβητείται σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, έχει επιτευχθεί σε επίπεδο επικοινωνίας. Ζούμε σε ένα παγκόσμιο χωριό που οι πληροφορίες –ακόμη- διακινούνται με πρωτοφανή ταχύτητα διαχειριζόμενες από πολλαπλά μέσα – πλατφόρμες ποικίλων γεωπολιτικών και γεωοικονομικών πηγών. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που επιχειρείται ο έλεγχος και αποκλεισμός, σε επίπεδο γεωπολιτικών μπλοκ, της παγκόσμιας επικοινωνίας (ο μη έλεγχος της δηλαδή).

Επικοινωνιακή και αξιακή ήττα για την Δύση λοιπόν η αυτοκρατορική «εμμονή» στην δίωξη του αμφισβητία, που αποκαλύπτει αρνητικές πλευρές της κρατικής / διεθνούς λειτουργίας της αυτοκρατορίας (μέσω διαρροών που δεν μπορούν τα συστήματα ασφαλείας του να αποτρέψουν) και αδυναμία έγκαιρης ανάγνωσης της διεθνούς πραγματικότητας. Διονύσης Παντής, 26.6.2024

Ο Αλκης Παντής, ο νεαρός λάτρης της μαγειρικής, μας ξεναγεί σε Ταξίδι στις Ελληνικές Γεύσεις !!!!!!!

Ο Αλκης Παντής, ο μικρότερης ηλικίας κριτής στον μαγειρικό διαγωνισμό "Ταξίδι στις Ελληνικές Γεύσεις", που διεξήχθη στον υπέροχο χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου ΚΑΜΙΝΙ, στις 30 Μάιου 2024, με διοργανωτές την "Φιλύρα", την "50+ ΕΛΛΑΣ" και το Πολιτιστικό Κέντρο Καμίνι, μας ξεναγεί στις υπέροχες δημιουργίες των διαγωνιζόμενων κυριών που πραγματικά "ζωντάνεψαν" τις καλύτερες γαστρονομικές παραδόσεις της χώρας μας. Κατόπιν ακολούθησαν οι βραβεύσεις των διαγωνιζόμενων που ΟΛΕΣ άξιες γαστρονομικές πρέσβειρες των τοπικών κοινωνιών τους, ξεχώρισαν και μας θύμισαν πολλές, δυστυχώς ξεχασμένες, στους σύγχρονους ρυθμούς, γεύσεις και οσμές από τα παιδικά μας χρόνια! Μακάρι αυτή η γνώση να μην πάει χαμένη. Εγγύηση και ελπίδα το ενδιαφέρον νέων παιδιών που αγαπούν και διακονούν την μαγειρική τέχνη, όπως ο 13χρονος Αλκης ! Συγχαρητήρια σε όλες τις διαγωνιζόμενες, τους διοργανωτές και τους κριτές!

Is Europe the "victim" of US policy in Ukraine?

Is Europe the "victim" of US policy in Ukraine?

Newsroom NEWSROOM 13 JUNE 2024 142 ΠΡΟΒΟΛΈΣ READING IN 1 MINUTE Είναι η Ευρώπη το «θύμα» της πολιτικής των ΗΠΑ στην Ουκρανία; Dionysis Pantis* This article was published in the Independent Balkan News Agency (IBNA) the independent news agency focusing on the wider region of Southeast Europe and the Eastern Mediterranean at the following link:https://www.ibnaeu.com/en/2024/06/13/einai-i-evropi-to-thyma-tis-politikis-ton-ipa-stin-oukrania/ The dominant view in the political debate is that European countries are being dragged and carried by the US and that this is the result of the asymmetrical diffusion of power between them (with the US being the strong pole in bilateral relations imposing forced compliance on weak Europe). It is also widely argued that the lack of a coherent European Foreign Policy and the lack of an EU defence arm, and not the intra-European national/nationalist rivalries, is due to the US strategy towards Europe. Further, that in the end, Europe and the European states passively suffer the forced synchronisation of their foreign policy with the choices of the US. In the case of the Ukrainian issue, a natural consequence of the above theory is that Europe and the European countries followed the US policy, from the beginning of the "orange revolution", of "undermining" the Minsk agreements with the massive arming of Ukraine and military aid and training, with the result that they became trapped in the present conflict and suffered the most significant adverse consequences, especially by being cut off from the direct supply of cheap energy from Russia. A fact that slows down their economies and reduces the competitiveness of their industries, while the US gains by selling them expensive shale gas. But is it so? The escalation in Ukraine, in Europe, was certainly a particularly important challenge for European security. Certainly greater than the US attack and invasion of Iraq, for particularly obvious reasons. In the case of Iraq, however, Europe and most European countries (especially France - Germany) questioned and did not join the American strategy, did not join the coalition of the willing except for the always willing Great Britain and the Netherlands. The case of France and its Prime Minister Jacques Chirac, who refused European and French support, is typical. But the European attitude towards Iran has also shown strong signs of diversification especially after the US withdrawal (by decision of President Trump) from the Iran nuclear deal. The US with its failures in Afghanistan, where it withdrew leaving many of its partners at the mercy of the Taliban and almost all of its equipment there as a "gift" to the Islamist extremists, in Syria, where its most loyal allies were left exposed both in Syria in three Turkish incursions, and inside Turkey the pro-American Democratic Party, with its leader still in prison, and elsewhere, it is now clear that they cannot be considered the long-term ally that ensures European security without the need for autonomous European defence capability. Trump's presidency has, in the bluntest way, set the limits of the entrenched notion that the US will guarantee European security in perpetuity. Too declaratively then and certain, European countries and especially Germany, refused expressis verbis Trump's demands, namely, increasing their military spending to more than 2% of their GDP, decoupling from Russian gas and replacing it with the more expensive American shale: on the basis of Europe's "energy security" and ... certain, as protection now in the new "business" view is no longer "free". President Trump wondered ... loudly why would the US pay for and care about problems in Syria or North Africa or Middle East areas so far from the isolated and remote shores of the US and so close to old but rich Europe? Then Europe opposed Trump's US (especially Germany) to these demands which today, in the midst of the Ukrainian adventure, have all been de facto and completely met. So it is clear that Europe and European countries: a) had all the ... evidence they needed (and the ... analytical ability) that it would be good to rely on their own forces rather than exclusively on the US, b) where they chose politically very well (and absolutely hard) they confronted the US on issues that were very minor for them. So why, if they wanted it politically, did they not strongly oppose US policy and Ukraine? And even after Brexit, where the UK had every reason in its strategy to weaken Europe, to implement its policy of disconnecting it from Russia, creating an impenetrable middle European wall, including Poland in the North, passing through Ukraine in the middle and continuing towards Romania and Bulgaria. Long before they rose to the international stage as a World Power, the then young USA, the European powers of England, France, Austria-Hungary, all agreed that their basic strategy was to isolate Russia, which is why they stubbornly denied it control of the Istanbul Straits (Dardanelles) and, if possible, control of the Black Sea. And that was before Russia's vast wealth resources (except for grain) were revealed. And Napoleon, as he confided in the calm and ... isolation of Saint Helena (after the famous Waterloo, his arrest and exile in 1816) to his follower Count Las Cases, France's greatest adversary, even more than naval England (which could attack it at any time), was Russia, which, according to the great politician and strategist, was the greatest danger for the hole West as well. Russia, with its vast expanses (to which when in danger it could retreat and whenever prepared to ... return) and its Euro-Asian vast human reserves, was Europe's greatest problem (hence the importance of intermediate Poland). But also afterwards, when the energy wealth of Russia had become known, which of course, along with the vast agricultural "idylls" for the dominant "Aryans" (sic and sick), were coveted by Hitler and Nazi Germany, Hitler chose the hard road to "subordinate" Slavic Russia (to secure energy and vital space for Aryan domination) rather than continuing, after Romania, to the oil fields of the racially sisterly controlled Mosul (via friendly Turkey) by Britain, as German strategists had suggested. Consequently, the prospect of the crushing of Russia, through both Ukraine and the Baltic and south of Georgia, and the consequent possible regime change, with the emergence in a weak Russia of a pro-Western (and pro-European) government, which of course (perhaps due to its size and other "factors") would not receive equal status in the European or Euro-Atlantic edifice, would be attractive in itself. So that's probably the reason for the European willingness and not the automatic alignment with the young USA, which as we said, happens (and when it happens) ... selectively. So why wouldn't European countries solve their defense problem (Russia), which would also free them from the need for the US defense umbrella and at the same time, as neighboring economically strong countries, they would also receive a legion share from weak, decaying and decaying Russia? In this strategy the US was the necessary European ally, because of its military/technological strength. Not the strong one they cannot refuse. But more generally, the successful crushing of Russia and its integration into the geo-economic geopolitical Western chariot, for the West in general, along with US control of the Pacific Ocean seems to ensure its global dominance for an indefinite period of time as it forcibly and inevitably limits the rising China. The fact that the possibility of things going wrong was not taken into account is not unique, it has happened in the past and does not invalidate the autonomous European, not conditional, assessment of Ukrainian support. In any case, support for Ukraine is now a greater necessity, since the collapse of state structures in Ukraine, after 28 months of war, would be a major blow to Europe as it would increase the flow of refugees and the need for economic and humanitarian support. As well as less desirable the accidental withdrawal of the US from Ukraine, but also Europe in general.... *Dionysis Pantis, Athens lawyer, geopolitical analyst

Είναι η Ευρώπη το «θύμα» της πολιτικής των ΗΠΑ στην Ουκρανία;

Είναι η Ευρώπη το «θύμα» της πολιτικής των ΗΠΑ στην Ουκρανία;

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο Independent Balkan News Agency (IBNA) το ανεξάρτητο πρακτορείο ειδήσεων που επικεντρώνεται στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου στον παρακάτω σύνδεσμο link: https://www.ibnaeu.com/2024/06/13/einai-i-evropi-to-thyma-tis-politikis-ton-ipa-stin-oukrania/ Κυρίαρχη στην πολιτική συζήτηση παρουσιάζεται η άποψη ότι οι Ευρωπαϊκές χώρες σύρονται και φέρονται από τις ΗΠΑ και ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της ασύμμετρης μεταξύ τους διάχυσης της ισχύος (με την ΗΠΑ να είναι ο ισχυρός πόλος στις διμερείς σχέσεις που επιβάλει εξαναγκασμένη συμμόρφωση στην αδύναμη Ευρώπη). Επίσης υποστηρίζεται ευρέως ότι, στην Αμερικανική στρατηγική έναντι της Ευρώπης οφείλεται η έλλειψη συνεκτικής Ευρωπαϊκής Εξωτερικής Πολιτικής και η έλλειψη αμυντικού βραχίονα της ΕΕ και όχι στους ινδοευρωπαϊκούς εθνικούς/εθνικιστικούς ανταγωνισμούς. Περαιτέρω ότι εν τέλει, η Ευρώπη και τα Ευρωπαϊκά κράτη υφίστανται παθητικά τον αναγκαστικό συγχρονισμό της εξωτερικής πολιτικής τους στις επιλογές των ΗΠΑ. Στην περίπτωση του Ουκρανικού ζητήματος, φυσική συνέπεια της παραπάνω θεωρίας, είναι ότι η Ευρώπη και οι Ευρωπαϊκές χώρες ακολούθησαν την πολιτική των ΗΠΑ, από αρχής της «πορτοκαλή επανάστασης», της «υπονόμευσης» των συμφωνιών του Μίνσκ με τον αθρόο εξοπλισμό της Ουκρανίας και στρατιωτικής βοήθειας και εκπαίδευσης, με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν στην παρούσα σύρραξη και να υποστούν αυτές μόνες, τις σημαντικότερες δυσμενείς συνέπειες, ιδίως με την αποκοπή τους από την άμεση τροφοδότηση τους από την Ρωσία με φτηνή ενέργεια. Γεγονός που επιβραδύνει τις οικονομίες τους και μειώνει την ανταγωνιστικότητα των βιομηχανιών τους, ενώ οι ΗΠΑ κερδίζουν πουλώντας τους ακριβό σχιστολιθικό αέριο. Είναι όμως έτσι; Η κλιμάκωση στην Ουκρανία, μέσα στην Ευρώπη, ήταν σίγουρα μία ιδιαίτερα σημαντική, για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, πρόκληση. Σίγουρα μεγαλύτερη από την αμερικανική επίθεση και εισβολή στο Ιράκ, για ιδιαιτέρως προφανείς λόγους. Στην περίπτωση του ΙΡΑΚ όμως, η Ευρώπη και οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες (ιδίως Γαλλία – Γερμανία) αμφισβήτησαν και δεν συντάχθηκαν με την αμερικανική στρατηγική, δεν έγιναν μέλη της συμμαχίας των προθύμων εκτός της πάντα πρόθυμης Μεγάλης Βρετανίας και της Ολανδίας. Χαρακτηριστική η περίπτωση της Γαλλίας και του Πρωθυπουργού της Ζακ Σιράκ που αρνήθηκε την ευρωπαϊκή και Γαλλική στήριξη. Αλλά και η ευρωπαϊκή στάση έναντι του Ιράν έχει έντονα σημεία διαφοροποίησης ιδίως μετά την απόσυρση (με απόφαση του Προέδρου Τραμπ) από την συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν. Οι ΗΠΑ με τις αποτυχίες τους στο Αφγανιστάν, όπου αποχώρησαν αφήνοντας πολλούς από τους συνεργάτες τους στο έλεος των Ταλιμπάν και σχεδόν το σύνολο του εξοπλισμού τους εκεί «δώρο» στους ακραίους ισλαμιστές, στην Συρία, όπου οι πλέον πιστοί τους σύμμαχοι αφέθηκαν εκτεθειμένοι τόσο στην Συρία σε τρεις τουρκικές επιχειρήσεις-εισβολές, όσο και στο εσωτερικό της Τουρκίας το φιλοαμερικανικό Δημοκρατικό Κόμμα, με τον ηγέτη του ακόμη στην φυλακή, αλλά και αλλού , είναι πλέον ξεκάθαρο ότι δεν μπορούν να θεωρηθούν ο μακροχρόνιος σύμμαχος που εξασφαλίζει την ευρωπαϊκή ασφάλεια χωρίς να χρειάζεται ευρωπαϊκή αμυντική δυνατότητα . Η προεδρική θητεία Τραμπ έθεσε, με τον πλέον ωμό τρόπο, τα όρια της παγιωμένης αντίληψης ότι οι ΗΠΑ θα εγγυώνται εις το διηνεκές την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Πάρα πολύ δηλωτικά τότε και ορισμένα, οι ευρωπαϊκές χώρες και ιδίως η Γερμανία, αρνήθηκαν expressis verbis τις αξιώσεις Τραμπ και συγκεκριμένα, την αύξηση των στρατιωτικών τους δαπανών σε ποσοστό άνω του 2% του ΑΕΠ τους, απεξάρτηση τους από το ρωσικό αέριο και αντικατάσταση του από το ακριβότερο Αμερικανικό σχιστολιθικό: στην βάση της «ενεργειακής ασφάλειας» της Ευρώπης και … ορισμένα, καθώς η προστασία πλέον στην νέα «επιχειρηματική» θεώρηση δεν είναι «δωρεάν». Ο πρόεδρος Τραμπ αναρωτιόνταν … φωνακτά γιατί να πληρώνει και ενδιαφέρονται οι ΗΠΑ για προβλήματα στη Συρία ή βόρεια Αφρική ή Μέση Ανατολή περιοχές τόσο μακριά από τις απομονωμένες και απομακρυσμένες ακτές των ΗΠΑ και τόσο κοντά στην Γηραιά αλλά πλούσια Ευρώπη; Τότε η Ευρώπη εναντιώθηκε στις ΗΠΑ του Τραμπ (ιδίως η Γερμανία) στις απαιτήσεις αυτές που σήμερα, μεσούσης της Ουκρανικής περιπέτειας, έχουν όλες, de facto και απόλυτα, ικανοποιηθεί. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι η Ευρώπη και οι Ευρωπαϊκές χώρες: α) είχαν όλα τα … αποδεικτικά στοιχεία που χρειάζονταν (και την … αναλυτική δυνατότητα) ότι καλό θα ήταν να στηριχτούν σε ίδιες δυνάμεις μάλλον παρά αποκλειστικά στις ΗΠΑ, β) όπου επέλεγαν πολιτικά πολύ καλά (και απόλυτα και σκληρά) αντιπαρατάσσονταν στις ΗΠΑ, σε θέματα που αφορούσαν πολύ επουσιωδέστερα για τις ίδιες, ζητήματα. Γιατί λοιπόν, εάν το ήθελαν πολιτικά, δεν αντιτάχθηκαν σθεναρά στην πολιτική των ΗΠΑ και στην Ουκρανία; Και μάλιστα μετά το Brexit, όπου το Ηνωμένο Βασίλειο είχε κάθε λόγο στην στρατηγική του να αποδυναμώσει την Ευρώπη, να εφαρμόσει την πολιτική του αποσύνδεσης της από την Ρωσία, δημιουργώντας έναν απροσπέλαστο μεσαίο ευρωπαϊκό τείχος, που να περιλαμβάνει την Πολωνία στο Βορρά, να περνά από Ουκρανία στο μέσο και να συνεχίζει προς Ρουμανία, Βουλγαρία.

Πολύ πριν ανέλθουν στο διεθνές στερέωμα ως Παγκόσμια Δύναμη, οι νεαρές τότε ΗΠΑ, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Αυστροουγγαρία, συμφωνούσαν όλες ότι βασική τους στρατηγική αποτελεί η απομόνωση της Ρωσίας γιαυτό και πεισματικά της αρνούνταν τον Έλεγχο των Στενών της Κωνσταντινούπολης (Δαρδανέλια), αλλά και, ει δυνατόν, τον έλεγχο της Μαύρης Θάλασσας. Και αυτά πριν αποκαλυφθούν οι τεράστιοι πλουτοπαραγωγικοί πόροι (εκτός των σιτηρών) της Ρωσίας. Ο δε Ναπολέων, όπως εκμυστηρεύτηκε στην ηρεμία και … απομόνωση της Αγίας Ελένης (μετά το διάσημο Βατερλώ, την σύλληψη και εξορία του to 1816) στον ακόλουθο του κόμη Las Cases, μεγαλύτερος αντίπαλος της Γαλλίας και από αυτή την ναυτική Αγγλία (που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να της επιτεθεί), είναι η Ρωσία, η οποία, κατά τον μέγα πολιτικό και στρατηλάτη, αποτελούσε τον μεγαλύτερο κίνδυνο για τη Δύση. Η Ρωσία, με τις αχανείς εκτάσεις (στις οποίες όταν κινδύνευε μπορούσε να αποτραβηχτεί και όποτε ετοιμαστεί να … επανέλθει) και τις ευρωασιατικές τεράστιες ανθρώπινες εφεδρείες, ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης (εξού και η σημασία της ενδιάμεσης Πολωνίας). Αλλά και μετά, όταν είχε γίνει γνωστός ο ενεργειακός πλούτος της Ρωσίας, τον οποίο βέβαια, μαζί με τις αχανείς αγροτικές «ειδυλλιακές» για τους κυρίαρχους «Αρίους» (sic και sick), εποφθαλμιούσαν ο Χίτλερ και η ναζιστική Γερμανία, ο Χίτλερ επέλεξε τον δύσκολο δρόμο προς την «υποδεέστερη» σλαβική Ρωσίας (για την εξασφάλιση της ενέργειας και του ζωτικού χώρου κυριαρχίας των Αρίων) και όχι την συνέχιση, μετά την Ρουμανία προς τα πετρέλαια της, υπό έλεγχο της αδελφής φυλετικά Αγγλίας, Μοσούλης (δια μέσω της φιλικής Τουρκίας), όπως γερμανοί στρατηγιστές είχαν προτείνει. Κατά συνέπεια, ήταν αυτοτελώς θελκτική η προοπτική της κατατριβής της Ρωσίας, μέσω και της Ουκρανίας, αλλά και της Βαλτικής και νοτίως της Γεωργίας και η συνακόλουθη πιθανή αλλαγή καθεστώτος, με την ανάδειξη σε μία αδύναμη Ρωσία μίας φιλοδυτικής (και φιλοευρωπαϊκής) κυβέρνησης, η οποία βέβαια (λόγω μεγέθους ίσως και άλλων «παραγόντων») δεν θα ελάμβανε ισότιμο στάτους στο ευρωπαϊκό ή ευρωατλαντικό οικοδόμημα. Αυτός λοιπόν μάλλον ο λόγος της Ευρωπαϊκής προθυμίας και όχι η αυτόματη στοίχιση με τις νεαρές ΗΠΑ, που όπως είπαμε, συμβαίνει (αν και όταν συμβαίνει) … επιλεκτικά. Γιατί λοιπόν οι Ευρωπαϊκές χώρες να μην έλυναν το αμυντικό τους πρόβλημα (Ρωσία), γεγονός που θα τις αποδέσμευε και από την ανάγκη της αμυντικής ομπρέλας των ΗΠΑ και ταυτόχρονα, να ελάμβαναν, ως γειτνιάζουσες οικονομικά ισχυρές χώρες και μία λεόντεια μερίδα από την αδύναμη, σε τροχιά παρακμής και αποσύνθεσης, Ρωσία; Σε αυτή την στρατηγική οι ΗΠΑ ήταν ο αναγκαίος ευρωπαϊκός σύμμαχος, λόγω της στρατιωτικής/τεχνολογικής ισχύος της. Όχι ο δυνατός στον οποίο δεν μπορούν να αρνηθούν.

Αλλά και γενικότερα, η επιτυχημένη κατατριβή της Ρωσίας και ένταξη της στο γεωοικονομικό γεωπολιτικό δυτικό άρμα, γενικότερα για τη Δύση, μαζί με τον έλεγχο των ΗΠΑ του Ειρηνικού Ωκεανού φαίνεται ότι εξασφαλίζει την παγκόσμια κυριαρχία της για απροσδιόριστο χρονικό πλαίσιο αφού οριοθετεί εξαναγκαστικά και αναπόδραστα την ανερχόμενη Κίνα. Το γεγονός ότι δεν υπολογίσθηκε η περίπτωση να μην πάνε καλά τα πράγματα δεν είναι μοναδική περίπτωση, έχει συμβεί και στο παρελθόν δεν αναιρεί την αυτόνομη Ευρωπαϊκή και όχι εξαρτημένη, αξιολόγηση της ουκρανικής στήριξης. Σε κάθε περίπτωση τώρα, η στήριξη στην Ουκρανία είναι μεγαλύτερη αναγκαιότητα, αφού η κατάρρευση των κρατικών δομών στην Ουκρανία, μετά 28 μήνες πολέμου, θα ήταν μεγάλο πλήγμα για την Ευρώπη καθώς θα αύξανε τις ροές προσφύγων αλλά και ανάγκες οικονομικής – ανθρωπιστικής στήριξης. Όπως και περισσότερο απευκταία η τυχούσα απομάκρυνση των ΗΠΑ από την Ουκρανία, αλλά και γενικότερα την Ευρώπη. Αθήνα, 12.6.2024 Διονύσης Παντής, Δικηγόρος Αθηνών, γεωπολιτικός αναλυτής.

Η Παγκόσμια απήχηση του blog με πρώτους τους Έλληνες Απόδημους ανά την υφήλιο!

Ενδεικτικά σημερινές επισκέψεις στο blog μας!

Τέσσερα πολιτικά σχόλια για τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο της 9ης Ιουνίου 2024

Τέσσερα πολιτικά σχόλια για τις εκλογές για το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο της 9ης Ιουνίου 2024 που δημοσίευσα σήμερα στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης X (με κάποιες ... επεξηγήσεις σε αγκύλες[…]) : 1ο σχόλιο μετά τις ευρωεκλογές & το αποτελέσματα αυτών: «Ω ρε τι έχουμε να δούμε ακόμη ... Κανένα πολιτικό ζήτημα δεν λύνεται ενώ παράλληλα δημιουργείται ένα δυναμικό πεδίο δημιουργημάτων της επι/metaκοινωνίας. Μεγάλο πειραματικό ενδιαφέρον η δυναμική διάδραση τους με τα mega data.» [Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν λύνουν το βασικό πολιτικό πρόβλημα που είναι η αδυναμία πολιτικής εκπροσώπησης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς και των στοιχειωδών συμφερόντων τους για αξιοπρεπή διαβίωση, ισότητα ευκαιριών, παιδεία, υγεία. Έτσι βιώνουν καθηλωμένοι τις αλλεπάλληλες κρίσεις …]. 2ο σχόλιο: «Ο ΣΥΡΙΖΑ άντεξε τη συντονισμένη επίθεση πολιτικού (από την "αριστερά" έως την ακροδεξιά) και οικονομικού κατεστημένου, του υπεύθυνου δηλαδή για την ελληνική στασιμότητα/αποτελμάτωση χωρίς να κάνει όμως την ανατροπή. Ο βραχύς πολιτικός χρόνος για αλγοριθμικές αλλαγές δεν ήταν επαρκής.» [ Πράγματι υπήρξε από τον ΣΥΡΙΖΑ ένα συνεκτικό μήνυμα που επικοινωνήθηκε με περισσότερο ή λιγότερο ικανοποιητικά και αποτελεσματικά για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό. Αυτό το μήνυμα κατόρθωσε να δημιουργήσει ρήγματα στην επίσημη καθεστωτική προπαγάνδα κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ. Αυτό το μήνυμα όμως, δεν είχε τον επαρκή πολιτικό χρόνο που χρειάζεται ώστε να επιφέρει εκείνες τις αλλαγές στην συνείδηση της πραγματικότητας από τους πολίτες, που θα οδηγούσαν σε ουσιαστική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Η ανατρεπτική δύναμη του μηνύματος αυτού για αλλαγή του πολιτικού μοντέλου και ανατροπή του πολιτικού σκηνικού που συντηρεί την στασιμότητα της χώρας σε μία δυναμική εποχή και ουσιαστικά συντηρεί την κοινωνική και προσωπική αποτελμάτωση, δέχθηκε συντονισμένη την επίθεση απαξίωσης του από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού, μιντιακού και οικονομικού κατεστημένου].

3ο σχόλιο μετά #ευρωεκλογές_2024 «Καθήκον πολιτικό η αξιοποίηση του πολιτικού χρόνου για δημιουργία αξιόπιστου εναλλακτικού κυβερνητικού προγράμματος, χωρίς βαρίδια/εξαρτήσεις παρελθόντος, που θα δώσει προοπτική/διέξοδο στην "γκλάμουρους" αποτελμάτωση ζωής των πολιτών. #ΣΥΡΙΖΑ_ΠΣ» [ Εισήλθαμε σε έναν πολύ ιδιαίτερο πολιτικό χρόνο. Από την μία οι διεθνείς και ευρωπαϊκές εξελίξεις που προβλέπονται ραγδαίες και από την άλλη οι συνεχείς προσπάθειες συντήρησης της χειραγώγησης των πολιτών με είσοδο "νέων" προσώπων με κρυφές παλαιοκομματικές και αυταρχικές πολιτικές θέσεις. Η κυβέρνηση έχει πλέον μπροστά της ορθάνοικτη την διαδικασία της αποδόμησης της τεχνικής γυαλιστερής εικόνας της και ταυτόχρονα της αποκάλυψης του αληθινού συμπλέγματος στυγνής φιλοολιγαρχικής πολιτικής και παραγκώνισης της αποσβολωμένης από τις επιθέσεις και προπαγάνδα κοινωνίας. Επίσης εκλογές δεν προβλέπονται στο μεσοπρόθεσμο πολιτικό χρόνο οπότε .. παρουσιάζεται ιδανική η συνθήκη όποιου θέλει να συγκροτήσει και επικοινωνήσει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. ] 4ο σχόλιο #ευρωεκλογές_2024: «συγκλονιστικό το ποσοστό αποχής κοντά στο 60%. Δηλωτικό του προβλήματος αντιπροσώπευσης που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΜΕ ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΕΙΣ. Αναπαλαίωση πλέον είναι προσπάθεια χειραγώγησης/ κοροϊδίας του πάσχοντα αντιπροσώπευσης δικαιωμάτων συμφερόντων του Πολίτη.» [ Το πολιτικό κατεστημένο είναι εκείνο που εναντιώνεται σε οποιαδήποτε αλλαγή που θα μπορούσε να εμπνεύσει τους πολίτες και δώσει αξιοπρεπή προοπτική στην χώρα. Είναι χαρακτηριστική η σύμπλευση του στην προσπάθεια απαξίωσης λόγου που αναφέρεται στην προοπτική αυτή και δίνει ή επεξεργάζεται προοπτική. Γιαυτό είναι απαραίτητη η προσπάθεια πολιτικής εκπροσώπησης χωρίς την "σύμπραξη" φορέων και προσώπων αυτού του κατεστημένου που με μαθηματική ακρίβεια θα υπονομεύσουν την κάθε προσπάθεια.]

Σύνδεσμος: https://x.com/pantislawoffice/status/1800158883174080607

Does Russia-China rapprochement make Ukraine and Taiwan communicating vessels?

Dionysis Pantis* After about 28 months the conflict in Ukraine continues and the Taiwan issue is now entering an extremely critical period. A period that is increasingly reminiscent ... of Ukraine before 24from February. We have said on many occasions from the very beginning of the Russian invasion of Ukraine (or whatever anyone wants to call it) that this war will be a geopolitical accelerator of changes that will challenge Western European sovereignty..

I think this has already been seen, but perhaps the planet is now entering an even more rapid acceleration of tectonic geopolitical changes. The Putin - Xi Jinping meeting on 16 May 2024 with the lengthy (and detailed and extremely interesting) joint communiqué issued at the conclusion of the talks, but also the military exercise of the air blockade of the island with the characteristic title (especially the end letter indicating ... periodicity) Sword 2024A (which warns us to expect B, C etc.) clearly and definitely states that it will be repeated periodically until the end of the exercises is chosen and a decision is taken to attempt the ... real thing, which is inevitable, imminent and ... stated. At the same time, the West, after the failure of the much-publicised "Ukrainian counter-offensive", is increasingly talking about rhetoric of controlled escalation. There are now calls for Ukraine's "disengagement" in defined strikes within Russian territory (at bases from which Russian missile/air or other attacks originate) The two sources of tension, namely Ukraine and Taiwan, one existing, the other imminent, forthcoming, are now linked in some way. China openly warns: imminent (also defined, albeit often in half-words) escalation of the West and NATO in Ukraine, the green light to independent Ukraine for attacks within Russian territory on bases where Russian attacks (missile, air) or troops are organized, planned and launched, within Russia may lead to the changing the intensity of China's engagement and broadening its support for Russia. China is making it clear that it cannot tolerate a crushing of Russia that puts it in existential danger. That is, some of the purchase of raw materials, expansion of the interconnection infrastructure between the two countries (bridges, rail or highway links, energy transmission pipelines, transfer of technology and components incorporating advanced technology (e.g. microchips and others), spare parts that can also be used by the Russian war industry for essential ammunition or weapons that are forwarded to Russian troops in Ukraine can now be reached in the immediate and direct supply without restrictions of Chinese war material necessary and critical to the Russian forces to face the new challenges on the Ukrainian front. There is no need to analyse the significance of such a development, given China's unique industrial production capacity in the world. China knows that such a development could (with very strong probability) lead to advanced tough sanctions that will decisively contribute to further disconnecting the economies of China and the West. It also knows with strong probability that this development may lead, for at least a period of time, to very damaging for China's export trade, denying it access to the Pacific Ocean and its international shipping lanes. But he preaches that is now ready to take on such a high-risk venture. In addition, China has stated that the only reason it has not yet attempted to regain control of Taiwan Island, or the degree of control over the island that it will choose based solely on its own objectives, and in the "China Seas" in general, is solely and exclusively for avoiding international sanctions and economic consequences. In particular, as far as Taiwan is concerned, it considers that it is fully covered by the UN General Assembly Resolution 2758/1971 which recognises its rights to the island. These are, of course, legal arguments, which as such are useful in justifying an action, but they do not determine the decisions taken, not only in the case of China, but also more broadly, I would say, with no significant exceptions. These decisions are, of course, made on geopolitical criteria and ultimately on the only, at the end of the day (or night as others from the East threaten closer to us) determinant of international relations, which is none other than the power factor. China considers that the preparations/conditions for such a one-way operation have been completed, i.e. it is a modern-day Rubicon crossing (the second revisionist ... crossing of the now ideal river after the Russian attack on Ukraine). Its accumulated power justifies it. Militarily it declares itself ready. The plans are complete and almost ... public. Besides, according to their estimates, there is not even a need to blockade Taiwan, although this is perfectly feasible. All that is needed is destruction by missile attacks & on short notice, all the ports on the island (2η missile air bombardment phase) and then ensuring that it will not be possible to repair them operationally through a combination of the air superiority they will provide and the simultaneous use of huge swarms drones (UAVs), which will patrol the damaged facilities (in particular port infrastructure) and attack and destroy those who attempt to repair the damage (3η phase). It is noteworthy that Taiwan depends on over 90 % of energy supplies from abroad and over 601 % for its food needs. Given the above data, it is likely to be forced to surrender or capitulate under negotiations that will satisfy China within one and a half to two months. The Chinese offensive is "guaranteed" by its technological and numerical superiority in missile technology and drones creating chaos on the island. The numbers, comparisons of China - Taiwan forces, are so overwhelming. The only deterrent, as we have said, is sanctions and in particular the economic impact of the operation. With the aerial blockade exercises (1η phase), HOWEVER slowly - slowly or quickly - quickly, (the decision of ... China), everyone will understand that Taiwan is under a semi-siege. A fact that necessarily increases economic uncertainty and ... insurance costs. The Chinese leadership (military-political) has made the assessment that the reforms planned and implemented by the US in readjusting the deployment of its military forces in the Pacific Ocean, through the Force Design 2030 programme and other initiatives, particularly with regard to the agile, fast-moving Marine Corps units and the capabilities of the ... invisible movement capabilities, demonstrate the inability or unwillingness to commit capable forces in the region that can act as a military deterrent based on China's current capabilities. Besides, the US obligations in Europe (with the open wound of Ukraine in so far as the objective of decisively crushing - together with the sanctions - Russia, forcing it into regime change and forced Western access to its wealth and social structures) and now also in the Middle East, Eastern Mediterranean, Red Sea with the expressed absolute commitments to Israel's defence and the unprecedented challenges it poses, in addition to the Iranian proxies, Hezbollah in Lebanon, Houthis in Yemen and at the entrance to the Red Sea and Shiite "militias" in Iraq and Syria, and the first ever direct missile and drone attacks by Iran on Israel. The above forces the USA, in this critical period, to increase the supply of war material - munitions. increasingly technologically advanced, in Ukraine and information personnel and special skills, clearly useful elsewhere, but now - and in particular - to commit very important air forces in the Eastern Mediterranean and Red Sea (commitment of aircraft carriers - 2 or even 3 -, large numbers of aircraft, naval vessels and personnel in field and reserve positions) on a stable, almost permanent basis, especially while the total war of the "final solution" in Gaza - which Israel is pursuing - mobilises powerful countervailing forces, which now also have strong diplomatic, economic, technological and military - if necessary (e.g. in the release of A/A systems etc.) - support from the two other superpowers (China and Russia) which are now in strategic cooperation, challenging Western (US) world domination. The US is forced for an indefinite (long in any case) period of time to commit the lion's share of its air capability to securing Israel from possible missile or drones missile attacks by Iran and their proxies, so as not to find themselves in the - even more - unpleasant position of being forced to get involved in a "burning Middle East" by uncontrolled, Israeli "retaliatory" attacks, a geopolitical nightmare for the US at the present juncture. So the timing seems very good for China, almost ideal. Only problem of China remains the adjustment of its economy and industry from sanctions and disconnection with Western economies and the possible denial of its access to the Pacific through the US strategy of containment through the three island chains, creating three chains of exclusion of China from the great "peaceful" sea! But China seems willing to take that risk. A risk that holds enormous opportunities for geopolitical gains. Especially because: As we have analysed above, the circumstances seem favourable. The denial of China's access to the Pacific and the sanctions raise the comparative question of who will be hurt more: the West or China? China has been significantly prepared for this since 19ο Congress of the Communist Party of China CPC, what Western analysts saw as ... a reversion to communist rhetoric, a rhetoric that never disappeared in China, simply disappeared for the Westerners from the excess profits created by the opening of the Chinese market (and cheap labour) to their bulimic multinationals. It was the era of euphoria created by the mistaken belief that no one resists super profits and their ... carriers (neoliberalism). But, as the 19ο and the 20th Congress of the CPC, China is not willing to risk its blood-literally earned achievements for the sake of ... the construction industry, the real estate market or the wealthy new capitalists (e.g. on internet platforms). On the contrary, industries and capitalists should be disciplined to the control of the CCP and its certain objectives for Taiwan (reaffirmation at the 20th Congress of China's policy towards Taiwan, development plans in various sectors of the economy, such as biotechnology, green growth, electromobility, digital technology, batteries, infrastructure, transport, shipping, environment, etc. and a solemn reference to China's enormous achievements under the Party's leadership: the unprecedented three decades of uninterrupted growth and the fact that 600 million Chinese citizens have been lifted out of hunger! Achievements that put China back where it belongs. That of the most advanced economy and society, as it was for 100 years, before the "European parenthesis" and the century of their national humiliation, starvation and foreign intervention. That is over. The sacrifices have paid off. Now national self-confidence is expressed in the economy, but also in diplomacy and military power if necessary. The need for adaptation has now changed its place at the table. It jumped to the opposite side. At the same time, its strategic relationship with Russia enables her to, for the first time since the beginning of the reforms of the legendary Deng Xiaoping, the General Architect of the Chinese revolution, access to unrestricted energy and critical raw materials and decoupling from supplies from US-controlled regions. At the same time, China is the largest buyer-consumer of energy and the largest seller of industrial products and alternatives to the West, in all technologies critical to the development of a state. The disconnection of China from these markets will increase the pressures on the US and the availability of developing relations with it (at the cost of Western influence in these regions). The Russian-Chinese alternative, which does not ask about ... human rights violations or form of governance may be more attractive to many. When the floodgates open, indeed for the second time after Ukraine, nothing will remain the same, even for the resourceful Ulysses and his companions. The strategic relationship with Russia and other emerging powers through the new Silk Road, offers possibilities for land-based bypasses of sea routes, where these will be problematic. And all this while as early as 19ο congress of the Communist Party of China openly has programmed its resilience to eventual disconnection and relative decoupling from and exports to Western economies, developing the domestic market and emerging markets of former third world countries, limiting and bringing the oligarchs under party control, planning and achieving technological dominance in selected strategic sectors (biotechnology, green technology, renewable energy, electric vehicles (not only civilian but also military). Such is the integration of new technology in the military defence industry (AI, drones, missile technology especially hypersonic - e.g. anti-ship version of the YJ hypersonic missile, but long-range missiles e.g. Dong Feng 26 5 km missile that puts even Guam within range, or strike in the Pacific aircraft carriers, robotic systems, electric military vehicles, net-centric capabilities, etc., and these in unrivalled quantities, ensured by its manufacturing industry which considers that its eventual confrontation with the US will be the first confrontation where "the silicon based lifeform defeats the carbon based lifeform". Because further, the Chinese economy is extremely important for the global economy, the pressure of the neoliberal business elites will be enormous on their governments, as they will not be able/willing to stay out of the Asian market for a long period of time for rapprochement with China. But disrupting supply chains by replacing parts only where possible at higher prices and shortages of cheap products from Western consumer markets will also intensify the pressure for a softer approach to China. Even the green transition, the trademark of Western elites and multinationals, seems to have the fate of another of their intellectual property products: globalisation (globalization): as globalisation has benefited, albeit Western-inspired, China in a privileged way, due to the unprecedented and unpredictable pace of growth and development of industrial production, in principle, but also of services now, so the green transition, due to the dominance of certain technologies and low production costs (no longer due to low labour costs) will also benefit China and other former third world economies. But in any case, China will be the one with the smallest losses and the biggest gains, based on the rationale we have developed and is close to the their geopolitical approach to the inevitable crisis. Besides, Western control over the neo-colonial dependence of the third world and with the Russian and Chinese finger has been reduced. So even there the West can no longer find the ELDORANT it needs (its multinationals) for profit increases through the overexploitation of the third world and their technological-productive backwardness. Nuclear deterrence, in a strange game of fate, with the mutually assured destruction of the opponent, also sets the limits of competition. Without being able to exclude the use of a nuclear weapon in a regional conflict, a more general use is excluded (there is no monopoly). In any version, therefore, the West, according to the Chinese perspective, will eventually have to recognise its regional sovereignty, settle for a smaller share of the world's wealth and a more democratic distribution of it. It will also recognise a new global institutional system, already being formed in bilateral talks with Russia, within the BRICS, etc., which will reflect the new balance of global power that is now inevitably moving the centre of gravity of the world from Europe to Asia. So for China the questioning of the current global architecture seems inevitable. *Dionysis Pantis, Athens lawyer, geopolitical analyst This article was published in the Independent Balkan News Agency (IBNA) the independent news agency focusing on the wider region of Southeast Europe and the Eastern Mediterranean at the following link: https://www.ibnaeu.com/2024/06/01/i -prosengisis-rosias-kinas-kathista-oukrania-kai-taivan-sygkoinonounta-docheia/ ** The views published on IBNA are solely those of the authors.