Χρόνια Πολλά στην Κύπρο και τον Κυπριακό Ελληνισμό !


1η Απριλίου 1955 κηρύσσεται η έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο με αίτημα την αποτίναξη του βρετανικού ζυγού και την «Ένωσιν» με τη μητέρα – πατρίδα Ελλάδα.
Η 1η Απριλίου 1955 αποτελεί την τελευταία ιστορικά εθνικοαπελευθερωτική εξέγερση των Ελλήνων.
Συμπληρώνει αυτές της 25ης Μαρτίου, της 22ης Φεβρουαρίου στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες, τις κρητικές επαναστάσεις, τις επαναστάσεις και εξεγέρσεις στα νησιά των Επτανήσων, την επανάσταση στην Σάμο και σε άλλα νησιά του Αιγαίου και ολούθε από άκρο εις άκρον όπου υπήρχε Ελληνισμός.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός οργανώνεται στις τάξεις της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (την θρυλική «ΕΟΚΑ») με πολιτικό Ηγέτη τον Εθνάρχη Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και στρατιωτικό Ηγέτη τον «Αρχηγό», η «Διγενή», Γεώργιο Γρίβα !
Ο Αγώνας που ακολούθησε υπήρξε Πάνδημος (με μικρές όπως πάντα εξαιρέσεις από Εφιάλτες).
Βαρύ τίμημα αίματος και πόνου πλήρωσαν στο ταμείο της ελευθερίας και της Πατρίδας οι Κύπριοι Αδελφοί : εκατοντάδες είναι οι νεκροί και οι βάναυσα βασανισμένοι από τις δυνάμεις κατοχής της αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας.
Πρώτος νεκρός έπεσε ο Μόδεστος Παντελής που σκοτώθηκε μεσάνυχτα μεταξύ 31ης Μαρτίου και 1ης Απριλίου, προσπαθώντας να κόψει ηλεκτροφόρα καλώδια μαζί με τον Ανδρέα Κάρυο έξω από τον οικισμό Αυγόρου με σκοπό να συσκοτιστεί η Αμμόχωστος.
Μόνον στα Φυλακισμένα Μνήματα, στο προαύλιο χώρο που στεγάζονταν οι Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας που κατά την διάρκεια του Αγώνα μετατράπηκαν σε χώρο μαρτυρίου, είναι θαμμένοι δεκατρείς αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α., από τους οποίους οι εννιά εκτελέστηκαν με απαγχονισμό στις φυλακές, τρεις έπεσαν στο πεδίο της μάχης και ένας πέθανε σε στρατιωτικό νοσοκομείο, μετά τον τραυματισμό του σε μάχη.
Οι εννέα απαγχονισθέντες, όλοι τους νέοι ηλικίας 19-24 ετών, είναι με τη σειρά που εκτελέστηκαν:
10 Μαΐου 1956, οι ήρωες Μιχαήλ (Μιχαλάκης) Καραολής, Ανδρέας Δημητρίου, οι πρώτοι που αγωνιστές της ΕΟΚΑ που καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν, 9 Αυγούστου 1956 οι ήρωες Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Χαρίλαος Μιχαήλ, στις 21 Σεπτεμβρίου 1956 οι ήρωες Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομάτης, Ανδρέας Παναγίδης, στις 14 Μαρτίου 1957 ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Στα Φυλακισμένα Μνήματα αναπαύονται ακόμα τέσσερις ήρωες αγωνιστές – σύμβολα της Ε.Ο.Κ.Α. οι Μάρκος Δράκος, Γρηγόρης Αυξεντίου (υπαρχηγός της ΕΟΚΑ), Στυλιανός Λένας, Κυριάκος Μάτσης, των οποίων οι Άγγλοι αρνήθηκαν να δώσουν τις σορούς τους στις οικογένειές τους καθώς τους έτρεμαν και μετά θάνατον, φοβούμενοι τις λαϊκές εκδηλώσεις κατά την κηδεία τους.
Η κηδεία γινόταν αμέσως μετά τον απαγχονισμό.
Μοναδική παρουσία ήταν εκείνη του ιερέα των φυλακών που έψαλλε τη νεκρώσιμη ακολουθία έξω από την κλειστή είσοδο του κοιμητηρίου. Ύστερα οι Βρετανοί τους έθαβαν, χωρίς να παρευρίσκεται κανένας συγγενής των νεκρών ή άλλος Ελληνοκύπριος.
Οι συγγενείς των νεκρών μπόρεσαν να επισκεφθούν τους τάφους μόνο μετά το τέλος του αγώνα.

Ο πρώτος καταζητούμενος Γρηγόρης Αυξεντίου, με το ψευδώνυμο Ζήδρος, ο εμβληματικός ήρωας και υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, από τους λίγους αγωνιστές με στρατιωτική εκπαίδευση (είχε υπηρετήσει έφεδρος με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού στον Ελληνικό Στρατό). Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, μετά από προδοσία, εντοπίστηκε το κρησφύγετο του κοντά στο Μοναστήρι του Μαχαιρά. Έδωσε μάχη επί 8 ώρες σκοτώνοντας δεκάδες Άγγλους. Κατάφεραν να τον εξοντώσουν μόνον καίγοντας τον ζωντανό με την ρίψη βενζίνης και κινητοποίηση εκατοντάδων Άγγλων στρατιωτών .

Ο Κυριάκος Μάτσης, αφού μετά την σύλληψη του 1 Ιανουαρίου 1956, υπέστην απάνθρωπα βασανιστήρια και κατόρθωσε να δραπετεύσει, περικυκλωμένος στο κρησφύγετό του θα βρει ηρωικό θάνατο που είχε άλλωστε προβλέψει στο ημερολόγιο του, στις 19 Νοεμβρίου 1958.

Ο «Αρχιαντάρτης» «Λυκούργος», ηγέτης της θρυλικής ομάδας «Ουρανός» της ΕΟΚΑ, Μάρκος Δράκος, παρών από την 1η Απριλίου 1955 με τις βόμβες που τάραξαν την Λευκωσία και σήμαναν την έναρξη του αγώνα, έπεσε μαχόμενος σε ενέδρα στις 18 Ιανουαρίου 1957, πήρε μέρος σε πολλές θρυλικές επιχειρήσεις όπως την δολοφονική απόπειρα κατά του Κυβερνήτη Robert Armitage στις 25 Μαΐου 1955, στην επική μάχη στο Μερσινάκι στις 15 Δεκεμβρίου 1955, όπου έπεσε μαχόμενος ο Χαράλαμπος Μούσκος και συνελήφθησαν οι Ανδρέας Ζάκος και Χαρίλαος Μιχαήλ, τους οποίους απαγχόνισαν οι Άγγλοι και ετάφησαν επίσης στα Φυλακισμένα Μνήματα.
Ο Στυλιανός Λένας, αποκληθείς από τους Βρετανούς ως «Κρούπ» λόγω της ικανότητας του να κατασκευάζει βόμβες, υπήρξε ο δεύτερος μετά τον Αυξεντίου επικηρυγμένος, επικεφαλής, παρά το νεαρό της ηλικίας του, της ομάδας δολιοφθορέων της ΕΟΚΑ, έλαβε μέρος σε πολλές ενέργειες, σκοτώθηκε δε σε ενέδρα στις 17 Φεβρουαρίου 1957 μεταξύ Πελενδρίου και Ποταμίτισσας.
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης σε ηλικία 17 χρόνων, εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ και στην Άλκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ (ΑΝΕ) συνελήφθη στις 17 Νοεμβρίου 1955 και στις 18 Δεκεμβρίου όπου κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού. Στη δίκη του απευθυνόμενος προς του κατηγόρους του δηλώνει :
«Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ότι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερία του. Τίποτε άλλο.»
Είχε το θλιβερό προνόμιο να είναι ο νεαρότερος εκτελεσμένος (μόλις 19 ετών) αλλά ταυτόχρονα υπήρξε και ο τελευταίος.

Και τόσοι άλλοι ήρωες που έπεσαν στον αγώνα για απελευθέρωση και Ένωση, σύμφωνα με τις επιταγές της Εξίσωσης της Ελευθερίας, που απέδωσε με λιτό, ποιητικό και ευσύνοπτο τρόπο ο Ανδρέας Κάλβος: «Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία» (Ωδή «Εις Σάμον»).

ΑΙΩΝΙΑ τους Η ΜΝΗΜΗ !!!

Χρόνια Πολλά στην Κύπρο και τον Κυπριακό Ελληνισμό !

Αντί επιλόγου παραθέτω την επιστολή που άφησε Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης στους πρώην συμμαθητές του στις 5 Δεκεμβρίου 1955 στο Γυμνάσιο Πάφου:

«Παλιοί συμμαθηταί,
Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι
Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,
το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.
Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,
βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.
Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.
Ευαγόρας Παλληκαρίδης»

Γράφει ο
Διονύσης Παντής
Δικηγόρος