Η συναίνεση στην "εξωτερική" πολιτική που μικραίνει την Ελλάδα

Όταν η πολιτική υποβιβάζεται σε άσκηση συναίνεσης, χάνεται η δημοκρατική δυνατότητα καθορισμού και διαμόρφωσης των σημαντικών αποφάσεων μέσα από την διαλεκτική αντιπαράθεση των πολιτικών θέσεων. Ιδιαίτερα όταν η ανεπιφύλακτη και a priori συναίνεση, χορηγείται σε επιλογές ελλειμματικές, που μειώνουν τις νομικές και πραγματικές δυνατότητες της Χώρας για επωφελείς λύσεις σε θέματα κυριαρχικών δικαιωμάτων ή ακόμη και κυριαρχίας, τότε αποδυναμώνει το πλεονέκτημα της δημοκρατικής εξωτερικής πολιτικής. Η αποσιώπηση της επιστημονικής και πολιτικής κρητικής που ασκήθηκε στην βιαστική, συνέπεια της έλλειψης πρόνοιας και παρακολούθησης της συνομολόγησης του Τουρκολιβυκού Μνημονίου από την κυβέρνηση, μίας στρατηγικής πρόκλησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, στις οριοθετήσεις ΑΟΖ με Ιταλία και την μερική με Αίγυπτο, είναι επιβλαβής για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Και αυτό γιατί 1) Η Ελλάδα έχασε κυριαρχία σε θαλάσσια τμήματα που η κυβερνητική προχειρότητα και βιασύνη, παρά τις ξεκάθαρες δυνατότητες οριοθέτησης τους και ένταξης τους στην θαλάσσια ζώνη απόλυτης εθνικής κυριαρχίας (κλείσιμο κόλπων, συνυπολογισμός ΑΟΖ νησιά νότια της Κρήτης με οικονομική δραστηριότητα, δικαιώματα αλιείας) 2) επηρεάζεται δυσμενώς κάθε επόμενη διαπραγμάτευση πχ με την Τουρκία στην οριοθέτηση Θαλασσίων ζωνών καθώς παγιώνονται οι φοβικές και επιστημονικά και πολιτικά ελλειμματικές αποφάσεις και διαδικασίες οριοθέτησης (είτε μονομερώς είτε με συμφωνία). Στο πλαίσιο αυτό οι δηλώσεις του πρώην Πρωθυπουργού κου Τσίπρα για τις ελλειμματικές οριοθετήσεις ΑΟΖ «με την Ιταλία έγινε, ορθώς, με την Αίγυπτο έγινε, να επεκταθεί» δεν προάγουν το εθνικό συμφέρον, δημιουργώντας «ενιαίο εθνικό μέτωπο», αλλά νομιμοποιούν την ελλειμματική εφαρμογή και κατοχύρωση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και την απώλεια εν δυνάμει, προβλεπόμενης από το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο (Δίκαιο της Θάλασσας) αιγιαλίτιδας ζώνης και εσωτερικών υδάτων σε πλείστες περιοχές (λόγω του μεγάλου αριθμού των ελληνικών νησιών και της ελλειμματικής οριοθέτησης τους στο μεγαλύτερο, δηλαδή στην Κρήτη. Η Δημοκρατία και η δημοκρατική αντιπαράθεση όπου απαιτεί το Εθνικό Συμφέρον, το συμφέρον της Ελληνικής Πολιτείας δεν αποτελεί παράγοντα απομείωσης της εθνικής μας δυνατότητας αλλά αντίθετα πλεονέκτημα.Η