Λίγα λόγια για τον Βασίλη Κατσαφάδο ...

Λίγα λόγια για τον Βασίλη …

Με τον Βασίλη γνωριστήκαμε βράδυ μετά από εκλογές στον Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας. Εκτοτε γίναμε κάτι σαν κολλητοί, τόσο ώστε για μία περίοδο της ζωής μας να αναφερόμαστε ως … δίδυμο Μπόλεκ και Λόλεκ. Το ίδιο βράδυ μετά από επινίκιο εορταστικό γεύμα σε εστιατόριο των Εξαρχείων συνεχίσαμε σε Διονυσιακό ροκ μπαράκι, επίσης Εξάρχεια. Και συνεχίσαμε … Στην φιλία, στην διασκέδαση, στο επάγγελμα, στον συνδικαλισμό, στα ταξίδια που μόνο ο Βασίλης μπορούσε να οργανώσει: Κύπρο, Ουγγαρία, Παρίσι κοκ Αν ήταν να πω μία λέξη θα ήταν αυτή: Ο Βασίλης Κατσαφάδος Τολμούσε ! Τολμούσε σε ότι αγαπούσε! Τολμούσε στη Ζωή, τολμούσε στην Δικηγορία, τολμούσε στον Συνδικαλισμό, τολμούσε στον Ερωτα και την μεγάλη του Αγάπη, την Αλεξάνδρα, τολμούσε στην Πολιτική. Όχι, ο Βασίλης δεν ήταν ο συμβατικός φίλος, σύντροφος, συναγωνιστής, Άνοιγε με θάρρος την δικό του δρόμο, δύσκολο πολλές φορές, αλλά αυθεντικό, χωρίς να κρατά εφεδρείες, τα έδινε ΟΛΑ! Μαζί (δική του αρχική ιδέα) χτίσαμε την ανεξάρτητη παράταξη ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, μετέπειτα με πολλούς καλούς φίλους από τους οποίους θα μου επιτρέψουν οι αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι να αναφερθώ στον αείμνηστο Νίκο Αγγελή, διευρύνθηκε σε ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ – ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ.

Πρωτοπόρος σε όλους τους αγώνες του Δικηγορικού σώματος, πάντα θεσμικός, πάντα φιλοδικηγορικός … Δεν θα ξεχάσω την συνδικαλιστική ενέργεια που πυροδότησε το πρώτο ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ Δημοψήφισμα, εν μέσω μνημονίων, για την κατάργηση του επιβεβλημένου από την ΤΡΟΪΚΑ και τα μνημόνια αντιλαϊκού και υπέρ των πολύ μεγάλων εταιριών και σέρβισερς διαχείρισης κόκκινων δανείων, Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (ΚΠολΔ), όταν τρία μόλις πρόσωπα: ο Βασίλης, εγώ και ο αγαπητός συνάδελφος Γιάννης Βλάχος, πρωταγωνιστήσαμε ΑΜΕΣΩΣ, με πολύ αγώνα και … αφισοκόλληση, στο μεγάλο δικηγορικό ΟΧΙ στον εξευτελιστικό για την δικαιοσύνη στη Χώρα μας, μνημονιακό ΚΠολΔ. Ταξίδια υπέροχα, γλέντια που έχουν μείνει στην μνήμη όλων, αγώνες που μας καθόρισαν … Αυτά και πολλά ακόμη ήταν ο αδελφός μου Βασίλης Κατσαφάδος … Συλλυπητήρια στην αγαπημένη του Αλεξάνδρα και την Μητέρα του …

Ο επιχειρηματίας Πρόεδρος Τραμπ ταράζει τα νερά της γραφειοκρατίας, του βαθέως κράτους και των διεθνών σχέσεων

Ο Ιάπωνας πρωθυπουργός ανακοινώνει αμερικανική επένδυση 1 τρισεκατομμυρίου δολαρίων στη συνέντευξη Τύπου με τον Τραμπ σε επίσημη επίσκεψη του στις ΗΠΑ. Ενας ένας που επισκέπτεται τον νέο Καίσαρα στη Ρώμη έρχεται βεβαίως με τα δώρα του: ποσά που θα επενδυθούν στις ΗΠΑ. Εννοείται στην Αρένα γίνονται οι ανακοινώσεις: στα ΜΜΕ. Μην ξεχνάμε ότι η Ιαπωνια είναι στο στόμα του προαιώνιου της φίλου, της ταχύτατα αναπτυσσόμενης Κίνας που δεν ξεχνά τις φρικαλεότητες της Ιαπωνικής κατοχής μεγάλου τμήματος της Χώρας στον περασμένο αιώνα πριν Β΄ΠΠ, έχουν σύνορα με επίσης αγαπημένη Ρωσία (αμοιβαίες αγάπες) & εξαρτώνται απόλυτα (περισσότερο από Ευρώπη) από την αμερικανική ισχύ για να μην τους πάρουν το ... γιαπωνέζικο σκαλπ! Το αυτό (το ίδιο δηλαδή) ισχύει ΚΑΙ για την Ευρώπη: γενικά όταν εξαρτάται η ασφάλεια σου από ΟΠΟΙΝΔΗΠΟΤΕ τρίτο: δες Αρμενία, Συρια, Κορέα, Ιαπωνία κοκ ο κατάλογος είναι μακρής πρώτα εξασφαλίζει την ευημερία του ο προστάτης μετά & εάν οι υπόλοιποι. Για παράδειγμα μπορεί η Αυστραλία να σταθεί ως ανεξάρτητος πόλος μεταξύ ΗΠΑ & Κίνα; Οχι. Διότι ο Ειρηνικός είναι τεράστιος, ο πληθυσμός της συγκριτικά πολύ μικρός, η ικανότητα όποιου αμυντικού της σχηματισμού θα αμφισβητηθεί από τεχνολογικές εξελίξεις με αμυντική χρήση εκτός Αυστραλίας. Φυσική και μοναδική επιλογή η συμμαχία με ΗΠΑ.

Αλλο παράδειγμα: Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΡΑΜΠ ζήτησε on camera να διπλασιάσει την επένδυση των 100 δις ο Διευθύνων Σύμβουλος της Softbank Masayoshi Son (στην αρχή νόμιζε ότι ήταν πλάκα αλλά είδε γρήγορα ότι το ... εννοούσε ΕΤΣΙ ΚΥΡΙΟΙ ΘΑ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ: Ο ΠΛΗΡΩΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΓΕΛΩΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΛΟΓΟ:Εάν ο Πρόεδρος Τραμπ "παίζει" έτσι αυτόν που επενδύει 100 δις (τα 3/5 του Ελληνικού ΑΕΠ έτσι όπως το κατάντησαν οι φωστήρες) & θέλει άλλα 100, καταλαβαίνεται τι θα συμβεί στους ... άφραγκους. έχετε λεφτά κύριοι ; ή είστε άφραγκοι ; Αν είμαστε ΚΑΙ άφραγκοι και με το ... διεθνές δίκαιο στο στόμα για ξεκάρφωμα ανικανότητας τότε καλά θα το πάτε ΚΑΙ ΑΥΤΟ με τον Τραμπ. Για να μην έχετε τρέφετε καμία ψευδαίσθηση για την νέα εποχή Τραμπ ότι κάποιος θα έρθει να μας πάρει από το χέρι να μας πάει στην παιδική χαρά. Οσοι θέτε καλές σχέσεις με Τραμπ κοιτάξτε το πορτοφόλι σας. Εάν δείτε ότι είναι δυνατό ετοιμαστείτε να ξηλωθείτε. Το κουστούμι για Σαουδική Αραβία (τρίτο παράδειγμα), με την οποία ΗΠΑ υπήρξαν πολύ καλές κατά τον Πρόεδρο Trump γράφει 1 τρισ δολλάρια! Εάν όταν κοιτάξατε μέσα δεν είδατε κάτι λυπάμαι... Γιατί ούτε οι υποκλίσεις σώζουν ούτε το να κάνεις το κοκόρι χωρίς νύχια! Ο Πλανήτης, μετά εκλογές ΗΠΑ, πλέον υφίσταται ένα βίαιο, απότομο, διαχωρισμό από τα μέχρι στιγμής ειωθότα (συνηθισμένα), σε βαθμό τέτοιο που μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμική ασυνέχεια. Δεν νομίζω ότι μπορείτε να συλλάβετε τις συνέπειες. Διεθνές Δίκαιο κλπ καθίστανται ανέκδοτα. Στερνή μου πολιτική γνώση να σε είχα πρώτα🤣‼️ Οταν σοσιαλδημοκράτες, φιλελεύθεροι, κεντροαριστεροί, κοκοροταλαίπωροι σκληροπυρηνικοί, απλά λαμόγια που θέλαν 💱 κατάπιναν/προωθούσαν ιδεολογία ανεξέλεγκτης συγκέντρωσης πλούτου, φοροαπαλλαγών για μεγιστάνες το παρουσίαζαν θέσφατο. Progressive liberals & σοσιαλδημοκράτες δημιούργησαν τους μεγιστάνες στην τεχνολογία & μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τις αθρόες σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές καταστρέφοντας μεσαία τάξη μετατρέποντας την σε δυσαρεστημένη μάζα. Τώρα οι δισεκατομμυριούχοι γιγαντωμένοι παίρνουν την εξουσία! Η Διεθνής Πολιτική αποτελεί αντανάκλαση της πραγματικής Ισχύος. Παράλληλα η γεωπολιτική συναντά τη ... Θεολογία στη Μέση Ανατολή, θα έλεγα και στις ΗΠΑ κράτος που η αναγκαστική μετανάστευση διαμαρτυρόμενων θρησκευτικών κοινοτήτων από Ευρώπη καθόρισαν πολιτική/κοινωνία)ώστε να μιλούμε για εποχή ώσμωσης ρεαλισμού & Χριστιανικής, Ισλαμικής, Εβραϊκής θεολογίας & εσχατολογίας.(Ξανα)ζούμε ιστορικές "ηρωικές" εποχές, που μπορεί να εξελιχθούν σε ... βιβλικές.. *** "Πρώτη ύλη" το κειμένου αποτελούν δημοσιευμένα μας tweet προηγούμενων ημερών

Η Κομφουκιανή Ουράνια Αρμονία στις διεθνείς σχέσεις

Η Κομφουκιανή Ουράνια Αρμονία στις διεθνείς σχέσεις στην ΝότιοΑνατολική Ασία (που βλέπει τα κράτη ως μέλη μίας μεγάλης οικογένειας αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια κλπ με πατέρα/μητέρα την #Κινα) αποκαθίσταται. Οι πρωθυπουργοί της Κίνας και της Ταϊλάνδης μοιάζουν με θείο και ανιψιά.

*** "Πρώτη ύλη" το κειμένου αποτελούν δημοσιευμένα μας tweet προηγούμενων ημερών

Το παραμύθι του "σεβασμού του διεθνούς δικαίου" συνεχίζουν Δένδιας - Γεραπετρίτης για εσωτερικούς λόγους

Ο καθηγητής και μέγας γεωπολιτικός της Τουρκίας, πρώην ΠΘ Νταβούτογλου τρολάρει τον Τραμπ προτείνοντας την προσάρτηση της Γάζας στην Τουρκία! Ομως το παράδειγμα της Γαζας πρέπει να ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΑΦΕΣ ότι δημιουργεί ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ. Η #Τουρκια έχει ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι είναι πολύ καλός μαθητής της Δύσης. Αλλά δεν πρόκειται μόνο για την Τουρκία. Το μήνυμα είναι: όποιος μπορεί καταλαμβάνει μία ανίσχυρη περιοχή.

Αντίθετα ο Έλληνας ΥΠΑΜ προτείνει την οδό (παράδειγμα) του σεβασμού του διεθνούς δικαίου στον Πρόεδρο Τραμπ. Μπορεί κανείς να μην τα έθεσε τόσο σταράτα οπότε "παίζει" ο Τραμπ να μην έχει ... συνειδητοποιήσει τα μέγιστα ωφελήματα της πρότασης & να κάνει την επιλογή Δενδια με Ελλάδα ... Προβλέπεται από ... διεθνείς αναλυτές ότι η πρόταση Δενδια ενδέχεται σφόδρα να επηρεάσει τις αποφάσεις, την κοσμοαντίληψη μέχρι κοσμοθεωρία του Προέδρου Τραμπ με επικείμενες αλλαγές σε όλες τις αποφάσεις εξ. πολιτικής του Γαζα, Γροιλανδια, Καναδα,Ισραήλ, Τουρκια, Ουκρανια κοκ Γελάνε και οι ... διεθνείς πέτρες όταν Ο Ελληνας ΥΠΑΜ και πρωην ΥΠΕΞ αναφέρει ότι "ο τούρκος Πρόεδρος μπορεί να κάνει ότι παράνομο θέλει ... η δυσχέρεια της χώρας θα ήταν αν η Τουρκια επιχειρούσε μία ενέργεια νόμιμη, προβληματική για τα δικαιώματα μας", ότι με "εξηπάτησε" ο Λίβυος Πρέσβης κα παρόμοια... Μετά την ορκομωσία Τραμπ είχα δημόσια προτείνει στο Ελληνικό ΥΠΕΞ μέσω ανάρτησης στο Τουίτερ "Προτείνω στο Ελληνικό Υπουργείο επί των Εξωτερικών να αναστείλει την έκδοση ανακοινώσεων για το διεθνές δίκαιο μη τυχόν & εκληφθεί ως ... κριτική του Μεγάλου (& ισχυρού) ΥπερΑτλαντικού μας συμμάχου 🤣 Και συνέχιζα: Ας δουλέψουν τα επιτυχημένα think tanks στην ανακάλυψη νέας ορολογίας!" Ομως τελικά φαίνεται ότι όχι μόνο δενέχουν αντίληψη της διεθνούς πραγματικότητας αλλά ούτε πολιτικό ένστικτο επιβίωσης. Δένδιας Γεραπετρίτης ασκούν δήθεν μου τάχα μου εξωτερική πολιτική ενώ στην πραγματικότητα το κάνουν μόνον για το εσωτερικό. Και όταν ανοίγουν το στόμα αναφέρουν το πολύ επίκαιρο με Τραμπ σεβασμό του διεθνούς δικαίου. Το ξανάπε Ελληνας ΥΠΕΞ Γεραπετρίτης στον τζιχαντιστή Τζολάνι! Επίσημες επισκέψεις για να βγάλουν φωτογραφίες να ενισχύσουν φαντασιώσεις του νεοελληνικού πόπολου ότι ασκείται "στιβαρή" εξ. πολιτική, βάζοντας ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ την ίδια κασέτα σεβασμού διεθνούς δικαίου (πχ στον Σύριο ... Τζολάνι) σε εποχή διεθνών σχέσεων ΨΥΧΡΗΣ ΙΣΧΥΟΣ. Αλλωστε δεν έχουμε να "πουλήσουμε" κάτι άλλο ... Ο ΥΠΕΞ του Τουρκολιβυκού μνημονίου, ο ΥΠΑΜ της Κάσσου, της "επιχείρησης Λιβύη" με 5 νεκρούς, της Διακήρυξης Αθηνών επαίρεται ότι μεγάλωσε την Ελλάδα με επέκταση αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12νμ στο ...Ιόνιο, χωρίς κλείσιμο κόλπων, με μειωμένη επήρεια ΑΟΖ ακόμη νησιών και των νησιών του Ιονίου και της Κρήτης, επέκταση που η ΝΔ ως αντιπολίτευση κατέκρινε ότι επιβεβαιώνει την αδυναμία της Ελλάδας να επιβάλει το δικαίωμα της επέκτασης αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 νμ ... Έτοιμος για διεθνείς πρωτοβουλίες στην κρίσιμη αναθεωρητική εποχή είναι και ο νέος (από το παρελθόν της κομματικρατίας) Πρόεδρος της Δημοκρατίας: ο κος #Τασουλας! Οπως προηγούμενη του πρωτοβουλία συνάντησης με κα Αλαμουντίν (τότε ως Υπουργός Πολιτισμού) με θέμα την διεκδίκηση των γλυπτών του Παρθενώνα... Και όλα αυτά ενώ η Μελόνι αναβιώνει Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία Δυτικά, ο Ερντογάν Οθωμανική Ανατολικά: «Η Ρώμη πρέπει να είναι η πρωτεύουσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί πρωτεύουσα δεν μπορεί να είναι το πιο άνετο μέρος για την εγκατάσταση γραφείων αλλά το μέρος που αντιπροσωπεύει τη χιλιετή ταυτότητά της»‼️ & η ΥπερΑτλαντική 👁️👁️ εποπτεύει έτοιμη με ένα φύσιμα να σε χρησιμοποιείσει και μετά πετάξει στο καλάθι των αχρήστων (Βλ ουκρανία, Κούρδοι, Ευρώπη κλπ). Τραμπ, Μελόνι, Ερντογάν και η Ελλάδα στην κοσμάρα της (διαφορετική από όλου του υπόλοιππου κόσμου που προετοιμάζεται για σκληρώτατο ανταγωνισμό επιβίωσης σε άγρια αναθεωρητική εποχή με Τασούλα.

Βέβαια το πιθανότερο και βάση της κλασικής ρεαλιστικής θεωρίας των διεθνών σχέσεων αλλά και του χαρακτήρα του Προέδρου Τραμπ που θέλει συνεργάτες τους πλέον δυνατούς Ο τραμπ θα στοιχηθεί με τον γεωπολιτικό παίχτη της περιοχής, την Τουρκία. Αλλά ακόμη και αν για λόγους άσχετους με εμάς (Ελλάδα) ΤΡΙΤΩΝ της περιοχής, οι ΗΠΑ επιλέξουν παράκαμψη της Τουρκίας (με κόστος για πολιτική ΗΠΑ στην περιοχή) παρότι αυτή η εκδοχή είναι πολύ λιγότερο πιθανή από την , εγκυμονεί επίσης ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΓΙΑΤΙ το δικό μας "σύστημα" είναι απόλυτα ανίκανο εκτιμήσει αυτόνομα δυναμικές διαδικασίες/ρόλους. Παρότι θεωρώ 2ρη αυτή εκδοχή λιγότερο πιθανή, εγκυμονεί επίσης ΠΟΛΛΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΓΙΑΤΙ το δικό μας "σύστημα" είναι απόλυτα ανίκανο εκτιμήσει αυτόνομα δυναμικές διαδικασίες/ρόλους, άρα θα άγεται και θα φέρεται από τους τρίτους με μεγάλο κίνδυνο για τα δικά μας συμφέροντα ασφαλείας. Εχω αναφερθεί εκτενέστατα στην ολική επαναφορά του δόγματος της ιδεολογίας της Ψωροκώσταινας, της Μικρής πλην τιμίου Ελλάδος με το εξτένσιον της περί "σεβασμού του διεθνούς δικαίου" ως τον φερετζέ για την ανικανότητα, αναποτελεσματικότητα, εσωτερική προπαγάνδα. Οπως και προειδοποιούμε χρόνια τώρα (περίπου μία 10ετία). Η ανάλυση μας για τον τουρκικό ισλαμισμό και την ατζέντα του δεν ενδιαφέρει στην Ελλάδα σχεδόν κανένα. Οι προειδοποιήσεις για τα παραστρατιωτικά τάγματα και τους ακιντσιλάρ επίσης κοκ Αντίθετα καλλιεργείται η άρρητη προπαγάνδα ότι όλα ΘΑ τα λύσει η ΜΑΜΑ Ευρώπη, ο ΜΠΑΜΠΑΣ Τραμπ κοκ. Μετά η μαμά & ο μπαμπάς γίνονται οι κακοί. Δυστυχώς το διεθνές σύστημα, εκτός του ότι του λείπει ανώτατη αρχή στην οποία να υποβάλεις την ... μήνυση σου, δεν έχει και ψυχιάτρους για ... θεραπεία .. Ευρωπαϊκό θέμα το "σκοπιανό", ευρωπαϊκό θέμα το Κυπριακό, ευρωπαϊκό θέμα ο Μπελέρης, ευρωπαϊκό θέμα τα ελληνοτουρκικά, ευρωπαϊκό θέμα η Αγιά Σοφιά, ευρωπαϊκό θέμα η ΑΟΖ, ευρωπαϊκό θέμα η Μονή της Χώρας κοκ & εμείς θα καθόόόόόμαστε & θα παίρνουμε τηλέφωνα στις Βρυξέλες. H ολική επαναφορά της ιδεολογίας της «ψωροκώσταινας» των 60ς, της «μικρής πλην τιμίου Ελλάδος». με το βολικό της ακινησίας/ανικανότητας πρόβλεψης και ενεργητικής παρέμβασης για την εξασφάλιση συμφερόντων της χώρας συμπληρωματικό αφήγημα "της Ελλάδας χώρας του διεθνούς δικαίου" ποτέ δεν έφερε καλό αποτέλεσμα. Ηταν ο νεοελληνικός φερετζές της ανικανότητας, της αδιαφορίας, του κομματισμο, της οικογενειοκρατίας, των αδιάφορων πολιτών και πολιτικών. Τώρα όμως θα φαίνεται άμεσα γιατί σε αναθεωρητικές εποχές δεν μπορείς να κρύβεσαι πίσω από προστάτες. όσοι περιμένουν...ανακοινώσεις από ΗΠΑ στήριξης σε ενδεχόμενη (πλέον ξεκάθαρα -για χρόνια που προετοιμάζονταν κάναν άσχετα κυριλίκια -) οριοθέτηση ΑΟΖ κατεχόμενων/Ψευδοκράτους/Τουρκίας με Συρια ας κατανοήσουν πως πτώχευσε η χώρα & τι σημαίνει αυτό και ποια τα επίχειρα δουλέματος και της απρονοησίας και στα ελληνοτουρκικά. Η Τουρκία φαίνεται ότι επαναλαμβάνει τον "αιφνιδιασμό" της αμέριμνης Αθήνας της στρατγικής πρόκλησης του Τουρκολιβυκού Μνημονίου για τα Ελληνικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο με επικείμενη συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ Συρια Τουρκίας; Ευτυχώς στο Λίβανο παίζουν & προς ώρας και τα ΗΑΕ (στη Λιβύη αποχώρησαν). *** "Πρώτη ύλη" το κειμένου αποτελούν δημοσιευμένα μας tweet προηγούμενων ημερών

Οι ΗΠΑ παίζουν πολύ μεγάλο παιχνίδι.

Οι ΗΠΑ παίζουν πολύ μεγάλο παιχνίδι. Μην ξεχνάμε την γερμανική γεωπολιτική σχολή Χάουσχόφερ όπου ο ζωτικός χώρος δεν είναι ο υπό Χίτλερ νομιζόμενος αλλά γερμανική Ευρώπη + Αφρική (πάλι προβλήματα στην Αφρική η Ευρώπη), η 1 από 4 γεωπολιτικές ζώνες). & μην ξεχνάμε Ευρώπη ΔΕΝ ελέγχει εμπορικούς δρόμους.

Αγάλη αγάλη από την 1η Προεδρία Τραμπ που ζητούσε 2% αμυντικές δαπάνες Ευρώπη + αποσύνδεση από ρωσική ενέργεια, μέχρι την 2η Προεδρία Trump με 5% αμυντικές δαπάνες + δικής σας - δωράκι η Ουκρανία 🎁 μεσολάβησε ένας Μπάιντεν δρόμος: πόλεμος Ουκρανια συν την ανατίναξη του NordStream😉‼️ Είναι θέμα ύφους αλλά η Ευρώπη έχασε για το ύφος την ουσία: στην πρώτη θητεία ο Τραμπ ζήτησε 2% αμυντικές δαπάνες + απεξάρτηση από ρωσικό αέριο. Οι Ευρωπαίοι αντέδρασαν. Ηρθε ο Μπάιντεν και το έκανε χωρίς να πάρουν χαμπάρει. Είναι θέμα ύφους. Και η ουσία είναι ότι οι ΗΠΑ θέλουν πλούτο ! Γιατί από κάπου πρέπει να αντλήσουν πλούτο. Αφού οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αντλήσουν πλούτο από Ρωσία τότε γιατί είναι οι φίλοι; Από την ευρώπη λοιπόν ! Ο ΥΠΑΜ ΗΠΑ μιλά για σκληρές στρατηγικές πραγματικότητες που εμποδίζουν ΗΠΑ να είναι ο μόνος εγγυητής ασφάλειας #Ευρωπης, για προτεραιότητα βασικά εθνικά συμφέροντα στον Ινδοειρηνικό & αποτροπή Κινα. Η Ευρώπη πρέπει να έχει την βασική ευθύνη για τη δική της ασφάλεια. Μάθημα για τις σχέσεις μικρής/μεσαίας ισχύος κράτους με υπερδυνάμεις (& για Ελλαδα εννοείται) δίνει - χωρίς να το θέλει - ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ: "λέμε στην Ουκρανία έχουν πολύ πολύτιμες σπάνιες γαίες. Τις θέλουμε εγγύηση ότι θα πάρουμε τα λεφτά μας." (Τι λένε οι φανατικοί ... Σημαιάκηδες;). Η Γερμανία θα υποφέρει πάρα πολύ από τι συμβαίνει #Ουκρανία. Η Ευρώπη όπως η Ελλάδα αντιμετωπίζουν τα επίχειρα της αβελτηρίας τους να ενισχίσουν την ανεξαρτησία τους. Οταν ο Σόιμπλε υποδείκνυε στην Ελλάδα να καθαρίσει την αυλή της είχε αφήσει στην τύχη της τη δική του... Πρόεδρος Τραμπ σε δηλώσεις του πυροδοτεί περεταίρω το κακό κλίμα αναφέροντας ότι η "Ευρωπη είναι πραγματικά εκτός γραμμής. Είναι θηριωδίες αυτά που κάνουν. & το ΗΒ είναι εκτός γραμμής αλλά νομίζω ότι μπορούμε ότι μπορούμε να δουλέψουμε μαζί τους." ΑΡΑ εκτός Ουκρανίας ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΑΣΜΟΙ και μάλιστα πλέον χωρίς φτηνή ενέργεια με πράσινη ... ανάπτυξη🤢 που θα οδηγήσει σε ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ΥΦΕΣΗ ... Σχετικά με την πρόταση Τραμπ για την Γάζα η καλή εκδοχή της #Ριβιέρα της Μεσογείου" είναι να πρόκειται για διαπραγματευτικό κόλπο. Ο Πρόεδρος Τραμπ χρησιμοποιεί διαπραγματευτικές τεχνικές: πχ τον Μπόλντον με θέσεις ακραίου γερακιού, που μετά όποια θέση φαίνεται ...μετριοπαθής, τον δημόσιο αιφνιδιασμό επενδυτών που διπλασιάζει ποσό επένδυσης κα Ο Μπάλντουιν είναι ένα πιτμπουλ, όχι γεράκι, πολέμου. Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας της πρώτης θητείας Τραμπ λιβελογράφησε την εποχή των διώξεων του & με ένα κακό & φίλαυτο βιβλίο. Ιέρακας του Πολέμου παντού, ιδίως Μέση Ανατολή. Μέσω του Μπόλντουιν ο Τραμπ δίνει μήνυμα & στους νυν ιέρακες ότι ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ η αρχή & το τέλος._ Διότι αν κατάλαβα ΚΑΛΑ το σχέδιο Τραμπ για την Γαζα είναι η ανάληψη της ωσάν το Χόγκ Κογκ ή το Μακάο το 19ο αιώνα στην ΝΑ Ασία, από την Αμερικάνικη αυτοκρατορία τώρα, με κάτι από εμιράτα Περσικού στην Ανατολική Μεσόγειο‼️Με νέους κατοίκους όσους μπορούν να πληρώσουν το ακριβό real estate‼️ Τώρα όσον αφορά τους παλαιστίνιους στην Γαζα ισχύει ότι ακριβώς με τους Κούρδους στη Συρια, τους Ουκρανούς ας πούμε στην Ουκρανια (ή ότι απέμεινε), τους γροιλανδούς στη Γροιλανδια, τους Παναμέζους στον Παναμα. Αλλιώς όπου καπνίζει το δολλάριο εσύ δεν πρέπει να μιλάς. Εννοείται για το καλό σου. Οι Κούρδοι σε ολική επαναφορά στο ... 2019; Ο Πρόεδρος Τραμπ δηλώνει έτοιμος να αποσύρει αμερικανούς στρατιώτες από ΒΑ Συρια. Όπως προεκλογικά είπε, δεν μπορεί να μείνουν σε περιοχή με τόσο μεγάλες στρατιωτικές συγκεντρώσεις (Βλ Τουρκία). Είναι ξεκάθαρο ότι στην ερμηνεία του Τραμπ χρειάζεται να γίνει αυτό κατανοητό: ότι δρα ως επιχειρηματίας και τον ενδιαφέρουν επιτυχημένα (κερδοφόρα) οικονομικά deal. Η "χρήση" Μπόλντον είναι χαρακτηριστικό κάθε επιχειρηματία που θέλει τον ... Μπόλτον του . Χαρακτηριστική η αντίδραση Τραμπ για τις ανεμογεννήτριες: ο αέρας φυσά & μετά δεν φυσά, κοστίζει μία περιουσία, κατασκευάζονται Κινα, σκοτώνουν τα πουλιά, είναι απαίσιες! Αν έχει σπίτι που βλέπει σε #ανεμογεννήτριες πέφτει η αξία τους στη μέση. Είναι καταστροφή, κανείς δεν τις θέλει & είναι η πιο ακριβή #ενεργεια! Αφού κατόρθωσε να "περάσει" την σκόπελο του Κονγκρέσου ΚΑΙ ο Κέννεντυ στην Υγεία μιλάμε για πλήρη επικράτηση και ΣΟΚ σίφουνα Τραμπ (για τώρα). Ο Τραμπ ΤΩΡΑ είναι ΠΑΝΙΣΧΥΡΟΣ. Η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη νομίζει ότι δεν χρειάζεται κράτος &το αφήνει στους δισεκατομμυριούχους και θέλει επαναφορά ονείρου: προς το παρόν παίρνει τείχος,απελάσεις,Κόλπο Αμερικής, Διώρυγα Παναμά, αφήγημα Νόμου Τάξης, φαντασιακή οικογένεια. Θα χρειαστεί όμως & δολλάρια! ταυτόχρονα η επικράτηση Trump σημαίνει και πλήρη αναδιάταξη της επιχειρηματικής τάξης και ιεραρχίας στις ΗΠΑ. ΟΙ γεωπολιτικοί "τριγμοί" (τι τριγμοί: κοσμοχαλασμοί) έχουν & χρηματοοικονομική τους διάσταση, το ίδιο σκληρή. Κάποιοι θα χάσουν χρήματα & θα πονέσουν πολύ: το "χρηματοοικονομικό κεφάλαιο" vs, πως το λέει ο Μπάιντεν: «τεχνολογικοβιομηχανικό σύμπλεγμα»! Μάχες οικονομικών ΓΙΓΑΝΤΩΝ! Σε εξέλιξη υποβόσκει σύγκρουση Justin Trudeau και Donald #Trump στη Βόρεια Αμερική. Αιτία η επιβολή δασμών σε εμπορεύματα Καναδά 25% & ενέργειας 10%. Eνδιαφέρουσα η εξέλιξη & κατάληξη της. Υποβόσκει παράλληλα με την ιδεολογική σύγκρουση (progressive) Liberal democracies vs national states (protectionists). Μετά επιβολή δασμών από Τραμπ σε Μεξικό & Καναδα τρεις παραμένουν οι επιλογές τους 1η η προσφιλής μας στην ελλάδα "κάνω το κουνέλι", 2. η πατριωτική, δασμούς εσύ δασμούς & εγώ, & τέλος 3. η αλεπουδίσια: υποτίμηση του νομίσματος (επιλογή Κίνας μέχρι ... πρόσφατα ). Η 3η έχει το πλεονέκτημα ότι σκληραίνει το 💲 . Ο Αμερικάνικος Νότος (και όχι μόνο) δυσανασχετεί σφόδρα με μεταναστευτική πολιτική, δασμούς και προστατευτισμό στο εμπόριο με Ντόναλντ Τραμπ & ΗΠΑ. Πχ η Πρόεδρος της Ονδούρα Castro (μετά αντιδράσεις από Κολομβία, Μεξικό):«Σε περίπτωση αντιποίνων κατά μεταναστών μας, πρέπει να επανεξετάσουμε αλλαγή στις πολιτικές στρατιωτικής συνεργασίας μας με ΗΠΑ, για 10ετίες διατηρούν στρατιωτικές βάσεις στο έδαφός μας χωρίς να πληρώσουν ούτε σεντ». Στον χαμό του DeepSeekR1 o Τραμπ ανακοινώνει δασμούς 25-100% των ΗΠΑ στις εισαγωγές ημιαγωγών & φαρμακευτικών από Ταϊβάν για να ωθήσει αμερικανικές εταιρείες όπως η TSMC να μεταφέρουν την παραγωγή πίσω στις ΗΠΑ.Η Αμερικανική αγορά περιορίζει εισροές αυξάνει προστατευτισμό. Η Ευρώπη με προβλήματα Δυτικά Γροιλανδια και ΗΠΑ και Ανατολικά Ουκρανια #Ρωσία ... Μας παίρνουν τα φιλέτα ! Οι ευρωπαίοι δεν ελέγχουμε κανένα παγκόσμιο σημαντικό εμπορικό δρόμο, μας λείπει η ενέργεια, η άμυνα μας εξαρτάται από ΗΠΑ & ακολουθώντας την τρέλα της παγκοσμιοποίησης (με όλα τα παραπάνω να λείπουν) αποβιομηχανοποιηθήκαμε σε σημαντικό βαθμό. Συν το ότι δεν επαρκεί ο πρωτογενής τομέας για τις διατροφικές μας ανάγκες. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η Ευρωπαϊκή στάση/θέση.Και γίνεται πλέον όλο και πιο σαφές ότι όχι η Ευρώπη δεν είναι το "θύμα" αλλά κάτι άλλο πιο "δομικό" αποτελεί την αιτία της απομάκρυνσης της από την (οδυνηρή;) πραγματικότητα. Αλλά και ως που θα φτάσει εν τέλει ο Τράμπ: Ελα ΤΩΡΑ ένα δυνατό Debt Delete Ντόναλντ Τραμπ να τελειώνουμε με τις αμαρτίες του παρελθόντος. Αντε και να μπούμε με φόρα στο «τεχνολογικοβιομηχανικό σύμπλεγμα» ! *** "Πρώτη ύλη" το κειμένου αποτελούν δημοσιευμένα μας tweet προηγούμενων ημερών

Η εξαίρεση δικαστή στην Ποινική Δίκη ένας θεσμός που υπηρετεί την προστασία του δικαστικού λειτουργού και της αμεροληψίας της ποινικής διαδικασίας

Στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (άρθρο 14) αναφέρονται οι λόγοι αποκλεισμού (εξαίρεσης) δικαστή και στο ακροατήριο. Ως λόγοι αποκλεισμού αναφέρονται η συγγένεια εξ αίματος και εξ αγχιστείας έως και τρίτου βαθμού, όποιος έχει υπάρξει επίτροπος, κηδεμόνας, θετός γονέας του κατηγορούμενου, θύμα του φερόμενου εγκλήματος ή συγγενής θύματος, όποιος εξετάστηκε ως μάρτυρας ή γνωμοδότησε ως πραγματογνώμονας ή τεχνικός σύμβουλος στην ίδια υπόθεση ή δικαστής που δίκασε σε προηγούμενο βαθμό δωσιδικίας. Αλλά και ο ίδιος ο δικαστής στο πρόσωπο του οποίου συρρέουν μία η περισσότερες από τις παραπάνω περιπτώσεις υποχρεούται ο ίδιος οφείλει να δηλώσει αμέσως στον πρόεδρο του δικαστηρίου όπου υπηρετεί το γνωστό σ` αυτόν λόγο για τον οποίο αποκλείεται ή εξαιρείται από τα καθήκοντά του σε ορισμένη υπόθεση. Όμως, πέραν των ανωτέρω ρητά αναφερόμενων περιπτώσεων, δικαστές που δικάζουν σε οποιοδήποτε βαθμό ποινική υπόθεση οφείλουν να δηλώσουν ομοίως τυχόν σοβαρούς λόγους δικαστικής ευπρέπειας και συνείδησης που επιβάλλουν την εξαίρεση τους από την άσκηση των καθηκόντων τους, ακόμη και αν δεν υπάρχουν οι ανωτέρω περιοριστικά αναφερόμενοι λόγοι. Γίνεται σαφές ότι εδώ υπεισέρχεται το υποκειμενικό στοιχείο της δικαστικής συνείδησης του συγκεκριμένου δικαστικού λειτουργού, η οποία προβλέπεται να προστατευτεί και δια αυτής και ο ίδιος ο δικαστικός λειτουργός αλλά και η εν γένει αξιοπιστία της ποινικής δίκης, σε όσες περιπτώσεις, κατά την κρίση του δικαστή που δικάζει, μπορεί να εμφιλοχωρήσει οποιαδήποτε υπόνοια μεροληπτικής κρίσης, υπέρ ή και κατά του κατηγορουμένου εξ όσων περιστάσεων γνωρίζει. Είναι αυτονόητο ότι το παραπάνω, εκτός των περιοριστικά αναφερόμενων στο νόμο υποχρεωτικών περιπτώσεων εξαίρεσης (αποκλεισμού) που αναφέρονται στην προστασία της δικαστικής συνείδησης, αλλά και της προστασίας της αξιοπιστίας της δικαιοσύνης και της ποινικής διαδικασίας, έχει ιδιαίτερη εφαρμογή σε δίκες με πολιτικό ή ευρύτερο κοινωνικό ενδιαφέρον, όπου εμπλέκονται υπό οποιαδήποτε ιδιότητα (υποστήριξης κατηγορίας ή κατηγορούμενου ή αστικά υπεύθυνου) πολιτικά πρόσωπα. Και αυτό αποκτά μεγαλύτερη ένταση όσο μεγαλύτερη είναι η εξουσία που το συγκεκριμένο πρόσωπο είναι φορέας του ή εκπροσωπεί ή με την οποία συνδέεται όπως πχ όταν είναι κυβερνητικό στέλεχος, στέλεχος κυβερνητικού ή εν δυνάμει κυβερνητικού κόμματος ή φίλος ισχυρής πολιτικά ομάδας ή οικογένειας κλπ. Διονύσης Παντής Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο

Η συναίνεση στην "εξωτερική" πολιτική που μικραίνει την Ελλάδα

Όταν η πολιτική υποβιβάζεται σε άσκηση συναίνεσης, χάνεται η δημοκρατική δυνατότητα καθορισμού και διαμόρφωσης των σημαντικών αποφάσεων μέσα από την διαλεκτική αντιπαράθεση των πολιτικών θέσεων. Ιδιαίτερα όταν η ανεπιφύλακτη και a priori συναίνεση, χορηγείται σε επιλογές ελλειμματικές, που μειώνουν τις νομικές και πραγματικές δυνατότητες της Χώρας για επωφελείς λύσεις σε θέματα κυριαρχικών δικαιωμάτων ή ακόμη και κυριαρχίας, τότε αποδυναμώνει το πλεονέκτημα της δημοκρατικής εξωτερικής πολιτικής. Η αποσιώπηση της επιστημονικής και πολιτικής κρητικής που ασκήθηκε στην βιαστική, συνέπεια της έλλειψης πρόνοιας και παρακολούθησης της συνομολόγησης του Τουρκολιβυκού Μνημονίου από την κυβέρνηση, μίας στρατηγικής πρόκλησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, στις οριοθετήσεις ΑΟΖ με Ιταλία και την μερική με Αίγυπτο, είναι επιβλαβής για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα. Και αυτό γιατί 1) Η Ελλάδα έχασε κυριαρχία σε θαλάσσια τμήματα που η κυβερνητική προχειρότητα και βιασύνη, παρά τις ξεκάθαρες δυνατότητες οριοθέτησης τους και ένταξης τους στην θαλάσσια ζώνη απόλυτης εθνικής κυριαρχίας (κλείσιμο κόλπων, συνυπολογισμός ΑΟΖ νησιά νότια της Κρήτης με οικονομική δραστηριότητα, δικαιώματα αλιείας) 2) επηρεάζεται δυσμενώς κάθε επόμενη διαπραγμάτευση πχ με την Τουρκία στην οριοθέτηση Θαλασσίων ζωνών καθώς παγιώνονται οι φοβικές και επιστημονικά και πολιτικά ελλειμματικές αποφάσεις και διαδικασίες οριοθέτησης (είτε μονομερώς είτε με συμφωνία). Στο πλαίσιο αυτό οι δηλώσεις του πρώην Πρωθυπουργού κου Τσίπρα για τις ελλειμματικές οριοθετήσεις ΑΟΖ «με την Ιταλία έγινε, ορθώς, με την Αίγυπτο έγινε, να επεκταθεί» δεν προάγουν το εθνικό συμφέρον, δημιουργώντας «ενιαίο εθνικό μέτωπο», αλλά νομιμοποιούν την ελλειμματική εφαρμογή και κατοχύρωση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και την απώλεια εν δυνάμει, προβλεπόμενης από το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο (Δίκαιο της Θάλασσας) αιγιαλίτιδας ζώνης και εσωτερικών υδάτων σε πλείστες περιοχές (λόγω του μεγάλου αριθμού των ελληνικών νησιών και της ελλειμματικής οριοθέτησης τους στο μεγαλύτερο, δηλαδή στην Κρήτη. Η Δημοκρατία και η δημοκρατική αντιπαράθεση όπου απαιτεί το Εθνικό Συμφέρον, το συμφέρον της Ελληνικής Πολιτείας δεν αποτελεί παράγοντα απομείωσης της εθνικής μας δυνατότητας αλλά αντίθετα πλεονέκτημα.Η

Τουρκία και Ισραήλ στην Συρία, ΗΠΑ, απώθηση Ιράν, Ρωσία, Κούρδοι, Αραβες...

Ο Διονύσης Παντής αναλύει με προβολή σε αποκαλυπτικούς χάρτες τι γίνεται στην #Συρία: #τουρκια και #ισραήλ στην #Συρία, #ΗΠΑ, απώθηση #Ιράν, #Ρωσία, #Κούρδοι, #Αραβες, #Αλαουίτες & #μειονότητες!! Ενα δυσεξήγητο παζλ σε πέντε χάρτες και την γεωπολιτική ανάλυση της ρεαλιστικής προσέγγισης. Τι σημαίνει η κατάρρευση της Συρίας για την #ελλαδα και την #κύπροσ και ιδίως για τα #ελληνοτουρκικά και τα κυπριοτουρκικά.

Τουρκία και Ισραήλ στην Συρία, ΗΠΑ, απώθηση Ιράν, Ρωσία, Κούρδοι, Αραβες...

Το blogspote μας έχει τραβήξει το ενδιαφέρον σε όλες τις περιοχές του πλανήτη !

ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΥΡΩΠΗ.

23 Νοεμβρίου 2024 είχαμε την χαρά και την τιμή να συνυπογράψουμε την ιδρυτική διακήρυξη του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στο φιλόξενο χώρο του Ιδρύματος Κακογιάννη.

Πράγματι σε κλίμα ενθουσιασμού και ελπίδας ιδιαίτερα μετά τα όσα οικτρά συνέβησαν στο διαβόητο συνέδριο του κατ΄ επιλογή μικρού ΣΥΡΙΖΑ & καταστροφική αντιδημοκρατική επιλογή που έδωσε τη χαριστική βολή στον ΣΥΡΙΖΑ προς μεγάλη χαρά και ανακούφιση της διαπλοκής και του καθεστώτος ΝΔ/Μητσοτάκη, παρουσιάστηκε η Ιδρυτική Διακήρυξη του νέου κόμματος που συμπεριέλαβε πολλές από τις ιδέες και απόψεις που διατύπωσαν μέλη αλλά και ίδίως τα think tanks που ο Πρόεδρος του Στέφανος Κασσελάκης ίδρυσε να πλαισιώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην ανάγκη του για ενήμερες των νέων επιστημονικών απόψεων θέσεων του Κόμματος, δίνοντας νέα ελπίδα.

Ολοι οι εκλεκτοί παρόντες Θοδώρα Τζάγκρη, Ραλλία Χρηστίδου, Δημήτρης Γιαλουράκης, Νικόλαος Μπαγιαρτάκης, Μαρία Παντούλα, Γιάννης Λοφρέδα, κλπ Το ένθερμο κοινό ιδιαίτερα ξεσήκωσαν οι πατριωτικές θέσεις του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ και της αντιμετώπισης της υπογεννητικότητας και συγκεκριμένα: Πατριωτικός χαρακτήρας Η πολιτική μας ταυτότητα γράφει: Είμαστε πατριωτικό κόμμα. Χωρίς καμία ενοχή. Δεν εκχωρούμε τον πατριωτισμό της δημοκρατικής παράταξης σε κανέναν πολιτικό αντίπαλο που η ιστορία του είναι γεμάτη από εθνικές ήττες, μειοδοσίες και υποχωρήσεις. Η εθνική ανεξαρτησία και η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική ξαναγίνονται πυξίδα. -Καμία υποχώρηση στο Αιγαίο και στην Κύπρο. -Καμία μυστική διπλωματία. -Καμία συμφωνία κάτω από το τραπέζι. -Καμία συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. -Καμία αποστρατιωτικοποίηση των νησιών μας. -Προσφυγή στη Χάγη μόνο για υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. -Αναφαίρετο δικαίωμα της χώρας μας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα έως τα 12 ναυτικά μίλια, όπως προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο. Στους εθνικούς στόχους εντάσσουμε με επείγοντα χαρακτήρα ένα ζήτημα που έχει ξεπεράσει τα όρια του κοινωνικού και αποτελεί πλέον εθνικό καθήκον: την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητάς, η οποία συνιστά αυτή τη στιγμή -υπόγεια και ύπουλα, γιατί εδώ δεν υπάρχει κάποιος εξωτερικός εχθρός- τη μεγαλύτερη απειλή συρρίκνωσης της χώρας μας. Το πρόβλημα έχει άμεση συνάρτηση με την οικονομική κατάρρευση στην οποία οδηγούνται οι οικογένειες, με αποκορύφωμα τους νέους οι οποίοι, με τις δουλειές και τις αμοιβές που τους παρέχει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, δεν μπορούν να φύγουν από το παιδικό δωμάτιο, δεν μπορούν να αποκτήσουν δική τους στέγη, δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια. Κι όταν πια φτάσουν να κάνουν οικογένεια, δεν μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στον αριθμό των παιδιών που θα επιθυμούσαν να αποκτήσουν. Προκειμένου να μη μειωθεί κι άλλο ο πληθυσμός της Ελλάδας, θα κάνουμε τα πάντα. Από την προστασία των εργαζόμενων μητέρων – γονέων και την ενίσχυση των υποδομών (παιδικοί σταθμοί, κατ’ οίκον φύλαξη παιδιών, προπαιδευτικά προγράμματα), μέχρι τη γενναία οικονομική και κοινωνική ενίσχυση των νέων για τη δημιουργία οικογένειας. Και στο δημογραφικό ζήτημα προσθέτουμε μία ακόμη παράμετρο: τη διατήρηση και αύξηση του πληθυσμού σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας. Είναι εθνική ανάγκη να μπει τέλος στο υδροκέφαλο μοντέλο, διαφορετικά θα καταλήξουμε μία χώρα πέντε πόλεων και μίας ερημωμένης περιφέρειας. Και παράλληλα, ερημωμένων συνοριακών πόλεων και χωριών, χωρίς ζωή, χωρίς ανάπτυξη, χωρίς ευκαιρίες. Εδώ ερχόμαστε να εφαρμόσουμε ένα διπλό σχέδιο: Οικονομικά, φορολογικά, μορφωτικά, εργασιακά κίνητρα για να μείνει ο πληθυσμός στην περιφέρεια. Αλλά και αντίστοιχα κίνητρα για να μεταφέρουν πολίτες -και ειδικότερα νέα ζευγάρια- τη ζωή τους εκτός Αθηνών. Ανάπτυξη σημαίνει και Αποκέντρωση. Δημογραφική ανάταξη σημαίνει και Αποκέντρωση. Οι πατριωτικές θέσεις του Κινήματος και οι θέσεις για την αντιμετώπιση της μεγάλης απειλής που έχεικατστεί η υπογεννητικότητα (ιδίως με την Τουρκία να φτάνει στα 80 εκ πολίτες και να εξελίσεται σε βιομηχανική χώρα) και η Ευρωπαική πολιτική του Κινήματος που ακολουθεί τους παρακάτω άξονες: "Ευρωπαϊκό όραμα Είμαστε υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της ευρωπαϊκής συνεργασίας. Το μείζον ερώτημα όμως της εποχής μας είναι: Σε ποια Ευρώπη; Το έλλειμμα δημοκρατίας και πολιτικής ενοποίησης από τη μία, και η έλλειψη στρατηγικής αυτονομίαςτης από την άλλη, οδηγούν την ΕΕ σε ρόλο κομπάρσου. Είμαστε μάρτυρες μίας Ευρώπης που διστάζει σε όλα: Από την οικονομική της πολιτική μέχρι το μεταναστευτικό, στο οποίο κάθετα και αποφασιστικά ζητούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση να αναλάβει τις ευθύνες της: να πάψει να αντιμετωπίζει την ελληνική επικράτεια ως αποθήκη ψυχών και να ενσωματώνει τους μετανάστες αναλογικά και δίκαια ανά χώρα: ο καθένας το μερίδιό του. Στη γεωπολιτική σκακιέρα, έχουμε μία Ευρώπη – ουραγό των εξελίξεων, χωρίς ενιαία και ισχυρή φωνή σε καμία από τις μεγάλες συρράξεις που λαμβάνουν χώρα στη γειτονιά της. Στο ουκρανικό ετεροκαθορίζεται από την πρώτη ημέρα. Στο παλαιστινιακό αρνείται να κάνει το πολιτικά και ηθικά αυτονόητο. Να ζητήσει αυτό που ζητάμε: Άμεση κατάπαυση του πυρός και αναγνώριση ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους. Εμείς υποστηρίζουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση της προοδευτικής ατζέντας. Και θα δημιουργήσουμε στενούς δεσμούς με τις προοδευτικές κυβερνήσεις της Ευρώπης που έχουν την ίδια οπτική, απέναντι στις νεοσυντηρητικές λύσεις και τον ακροδεξιό κίνδυνο. Πιστεύουμε στη στρατηγική αυτονομία της ΕΕ και την ανάγκη ενεργειακής και αμυντικής απεξάρτησής της από τρίτους. Στηρίζουμε μια δημοκρατική, ομόσπονδη ΕΕ, που θα χαράσσει μια πραγματικά ενιαία στρατηγική για την οικονομία, την υγεία, την εργασία, την πολιτική προστασία, το μεταναστευτικό, την προστασία των συνόρων, με αποκλειστική πυξίδα τη «σύγκλιση προς τα πάνω»." Κατά τα ανωτέρω οι θέσεις του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ για μία Πατριωτική Εξωτερική Πολιτική, αντιμετώπιση της απειλής που συνιστά η Υπογεννητικότητα και την αναγκαία Ευρωπαϊκή Πολιτική της χώρας, ποτελούν ένα απολύτως αλληλοσυμπληρούμενο σύστημα, που φιλοδοξεί να μετατρέψει την ακινησία και υποταγή στα συμφέροντα εξωτερική πολιτική, σε μοχλό που βοηθά την ανάπτυξη με εσωτερική ακαι εξωτερική ασφάλεια και την υπεράσπιση ενός τρόπου ζωής που προβάλει την ελληνική ταυτότητα με πλαίσιο διεύρυνσης των ατομικών δικαιωμάτων και του χώρου ελευθερίας του πολίτη σε όλους τους τομείς: οικονομία/επιχειρηματικότητα, Κοινωνία/Κοινωνικό κράτος(Υγεία, Παιδεία, βιοσυντήρηση), Εθνική Ανεξαρτησία, Πολιτισμό προσβάσιμο σε όλους, μία πραγματικά Συμμετοχική (με ενεργό συμμετοχή των Πολιτών) Δημοκρατία.

Παντής Διονύσης στην Φωνή της Ελλάδας για την τραγωδία με την κατάληψη του Χαλεπίου Από ισλαμιστές μισθοφόρους των Τούρκων

Παντής Διονύσης στην Φωνή της Ελλάδας της ΕΡΤ & στην εκπομπή ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ αναφέρεται στην τραγωδία στη #Συρία με την προέλαση και την κατάληψη του #Χαλεπιου, την τύχη των Ελλήνων της Συρίας, των Ελληνοορθόδοξων, των Ρωμιών, των Λεβαντίνων & των Αρμένιων κατοίκων του που βρίσκονται πλέον στα χέρια των τουρκόφιλων τζιχαντιστών, στα Ελληνοτουρκικά & στην Μέση Ανατολή. #τουρκια #χαλεπι #ισραήλ #ιραν #Κουρδοι

Αυτός ο έφηβος ο καθηγητής John J. Mearsheimer !

ο θρίαμβος Τραμπ και τα μυστικά του !

Εκλογή Τραμπ, στις κρίσιμες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, στο μικροσκόπιο Διονύση Παντή και Μ...

The Iran-Israel conflict in the light of regional and global geopolitical (revisionist) antagonisms

Dionysis Pantis* Iran's second missile attack on Israel (True Promise II) in less than five months is in itself news of great geopolitical importance.

To explain: it became possible and reflects a regional and global power shift. In this paper we present an approach to the current crisis in the light of regional and global power shifts. Iran's first attack on Israel on 13 April 2024 (True Promise 1) is in itself a major change in the Middle East region. For the first time, Israel was confronted with a state adversary that could impose "retaliation" on its territory, aspiring to balance its power, which until then had been absolutely dominant in the region. In other words, up to that point, Israel could act as it wished without suffering any significant consequences, without any effective deterrent countermeasures. It could also escalate military actions - operations (it had what is referred to in the international literature as escalation dominance) without a meaningful adversary. This escalation dominance is being challenged, at the risk of Israel's escalation dominance being circumscribed: that is, the possibility of retaliation may, by increasing the risk of high - and in any case calculable - costs, prevent it from taking certain actions that are considered by the adversary to be red lines and that 'ensure' a painful response. On the other hand, Iran aspires independently and autonomously (not through proxies) to secure the possibility of demarcating Israel and to gain control of the escalation of the conflict in the Middle East (or West Asia) both in terms of the time factor, the place (within the territory of the adversary) and the intensity (we see a change in intensity between the two operations of April 13 and October 1 but also a ... future promise of an "unconceivable" next "response"). . Iran had previously created or strengthened organizations such as Hezbollah, Hamas, Iraqi Shiite militias, which the West and Israel describe as terrorist organizations, but also Syrian President Assad and Assad-led Syria and the Houthies regime in the horn of the Arabian Peninsula in Yemen, creating a vast network of organizations and regimes hostile to Israel and the West in the region. But for all its complexity and intensity, this network could operate mainly by (and for) harassing Israel, with clearly inferior technological means, and by keeping Iran itself out of the war. Iran has thus managed, in the past, to keep Israel and the US busy dealing with this network that it was strengthening, keeping peace (as it can be defined in the much-troubled Middle East or West Asia) for itself. Despite all the sanctions and extreme aggressive rhetoric against it, the inclusion of Iran by the US in the "forces of evil", the problems in its economy from isolation and sanctions, its crushing of the war with Iraq, and its deliberately "third-party" bad relations with the Gulf Kingdoms, Iran managed, in the critical decades of the 1990s and 2000-2010 2010- 2020 to remain virtually unscathed. That is, at the time when the US had remained the sole superpower, the notorious - albeit temporary - "Unipolar Moment" of the world system, Iran "artfully" avoided a catastrophe similar to the one suffered Iraq from the US and the US led coalition "of the willing”. Although other factors (such as the high costs and the internal questioning of whether the Gulf war’s served indeed the real geopolitical interests of the US) may have contributed to the reluctance of the US to follow the Iraq destruction model to Iran, here we have a good application and example of "plus Athena and minus a hand" and the principle of self-protection of states. In a strange irony of "fate" and a high geopolitical lesson for those who choose or do not understand the enormous risks involved in taking on the burdens of others (bandwagoning - transferring the burden of deterrence from one power to another), instead of Iran suffering the active "reshaping" of the Middle East by the "neoconservative" USA, it was its main competitor that was wrecked: President Saddam's Iraq, the one that methodically attempted and succeeded in crushing Iran with a war of attrition, having borne this burden, intentionally or not, mainly on behalf of the US and its strategy of dealing with Iran. This is not a matter of luck, but of a high strategy of deception, crushing third parties and moving the war away from its borders via third party proxies, thus keeping Iran's declared enemies "busy" with more immediate (and ... noisy) threats. Although other factors helped, the existence of this Iranian strategy was a de facto decisive deterrent. Plus, with a combination of various types of drones and missiles that it systematically and methodically mass-produced in the previous decades when its enemies were busy with Iraq, Hezbollah, Hamas etc. who ... travelled for two hours in the first operation and 181 ballistic supersonic missiles for 12 minutes in the second operation True Promise (!) a sufficient number of them passed the best air defense system in the world : that of Israel even with the help of American and other to intercept, including British and Jordanian anti-aircraft and air force. These two operations which Iran meaningfully calls True Promise 1 and 2 "promise", among other things, a major change in the Middle East (West Asia) periphery. The game of “this for that”, of power, escalation, retaliation, propaganda, disinformation, more or less painful strikes - but affecting the civilian populations morale and international opinion - that Israel and Iran are engaged in continues and everyone, enemies and friends alike (?) are waiting to see how it will end so that they can ... take advantage of any power vacuum created. In this calculating and ruthless game are directly and indirectly involved regional antagonists of the two parties involved and Major Powers of the two Global geopolitical blocs that reinforce and protect each one their regional ally and, in particular, Turkey and the Gulf Kingdoms, the main regional competitors of Israel and Iran on the one hand and the two now formed geopolitical blocs that are more or less covertly clashing for world domination with the ambition to define and control the New Multipolar (?) World Order: Namely the Euro-Asian one under China and Russia and the Western one under the USA. Turkey, given its revisionist regional and global ambitions, is preparing to take advantage of any opportunity that presents itself. It aspires to present itself as the hegemonic Muslim power regionally and globally at the expense of Iran and the Gulf Arab kingdoms, the only power that can defend the Ummah of Islam.

In particular, a significant weakening of Hezbollah in Lebanon may give Turkey the opportunity to project power in Lebanon, filling the gap of the Shiite organization with a possible dividing line (as a natural border) the Litani River in Lebanon where the northern part will be under its influence and perhaps gain a "border" with Israel and access from Lebanon to the Mediterranean Sea and its wealth. It has therefore pushed forward anti-aircraft systems and radar along with the necessary logistics and transport facilities awaiting developments on the ground and the green light from President Assad, Russia, possibly the US and the Lebanese political leadership (also ensuring against a possible resumption of civil war). Turkey's advantage is its industrial infrastructure and base and its significant war industry and technology, unique in the Muslim world. It is also developing a high-profile, extreme, anti-Israeli rhetoric. With the power its industrial and defense base gives Turkey, it can and does exploit, by increasing its geopolitical foothold throughout the Middle East, the cultural and ethnological "remnants" (as in the Balkans, Caucasus, North Africa and the Turkic origins of Central Asian states that came to the geopolitical surface after the collapse of the former USSR) of the last Caliphate, the Ottoman Empire. However, the Ottoman past is also the starting point for the significant inhibiting disadvantages of Turkish ambitions: Turkey's reduced credibility/trust in the Arab World due to the traumatic national experience of the Ottoman Empire's occupation of the Arabs and Turkey's organic integration into the post-war Western security system through its participation in NATO. And the Turkish revisionists, reminiscing about the era of Ottoman rule over the Arabs, like Western neo-colonialism and Israel, are committing the same mistake in this case: they underestimate the Arabs. They do not take into account that the past of the Arab Hegemony, through the vast Arab Empire/Islamic Caliphate, from the Arabian Peninsula to Iberia, gives them the "spirit" that seeks independence, but also sovereignty, "remembering" the Arab leadership and Arab "popular" soul its cultural, political, military, military, technological, economic superiority in the glorious past. And they may not be able to directly confront Israel at the present juncture, because of their technological inferiority and their economic and defense dependence, but they are in no way reconciled to this reality. The US has been a forced ally for the Gulf Kingdoms in the era of the unipolar moment (1989-2017) and in the period of the bipolar world between the West and the Warsaw Pact, because of the dominance of the US in the world economy, in World Trade, both as a key consumer of Kingdoms unique product, oil, and of its maritime trade routes, its extraction technology and its distribution and control system of key customer-buyers. But today, the time is strongly revisionist. Geopolitical power is now distributed among more players, key ones of which are outside the geopolitical area of the Western World. The Eurasian alliance (centered in particular on China but also Russia and a number of regional allies such as Iran, North Korea, South Africa and other countries of the African continent etc. ) that has formed against American sovereignty which through technology blockades, investment, markets, financial hegemony and military supremacy is an obstacle to their national and economic ambitions has significantly counterbalanced Western power. There is now an alternative source of funding for economic and infrastructure development, military assistance and technology transfer. Iran is a reliable and indispensable ally of the Euro-Asian bloc: it is helping Russia considerably in the war against Ukraine. Similarly, Russia is strengthening Iran's security with critical weapons systems, information, diplomatic assistance and transfer of know-how. China also strengthens Iran which serves its revisionist ambitions by "resisting" Iran as a permanent opponent of US hegemony in the Middle East (or as the Euro-Asian geopolitical analysis that opposes the "European" worldview prefers West Asia as the term Middle East defines the region in terms of its proximity to Europe), it also buys Iranian oil, strengthening Iran's economy which the US is trying to bring to its knees and is implementing its own policy with the main axes of 1) mediation between Iran and the Gulf Kingdoms in order to normalize the "artificial" fomentation of religious and ethnic differences between two historical nations created by Great Britain first and then by the US, the Persian nation and the Arab nation and two main versions of Islam (Shiite Islam with Iran as its main centre and Sunni Islam with Arabs and I particular Saudi Arabia as its main centre - in ... to the dismay of the Turks - ) and 2) the inclusion of Iran, as a continuation of Afghanistan and Pakistan (hence the separatist ambitions of Baluchistan of western Pakistan, using the Kurdish "model") , in the southern Silk Road by strengthening partnerships in infrastructure and investment . For Russia, Iran is doubly important. Iran's already very high geopolitical value for Russia was boosted by the eventual conclusion of the much sought-after Moscow-Baku-Tehran-Chabahar corridor (in the Iranian south port where investments are planned to deepen it to make it capable of receiving large container ships, bulk carriers, etc.). This very important agreement serves both Russia’s interests, which finds a way out to the Indian Ocean and, by extension, the Pacific Ocean, as well as Iran’s Iran, whose geopolitical role is strengthened, gaining another "guarantee" of Russia's help in its competition with Israel, but also Turkeys interests, which, through its mediation in Azerbaijan, receives in return the Russian and probably also the Iranian consent to the creation of the Shunik (Zagezur) corridor: its road and rail link through Nakhichevan and the Armenian Shunik region connecting Turkey not only with Azerbaijan, but also with all the Turkic republics of Central Asia, realizing one of its key geopolitical ambitions of connecting Turkey (and thus influencing) with Central Asia. By concluding the two crucial trade corridors Azerbaijan won, Armenia lost a lot and Israel, which supported Azerbaijan in the war against Armenia, humiliating it [perhaps this agreement justifies the risk of the dangerous trip in the fatal helicopter to Azerbaijan of the "unlucky" President of Iran Raisi, which led to his death] seems as it has been "betrayed", . Accordingly: 1. The acquisition of the arsenal that Iran is using to try to change the facts in the Middle East (West Asia) is the result of the revisionist era and especially the diffusion of the missile and other necessary technology to produce such technologically advanced ballistic supersonic missiles that can deliver precision strikes to Israel at distances of more than 1200 km. It creates in the Iranian leadership, precisely because of Iran's significant and upgraded geopolitical importance and the credibility of the Euro-Asian bloc needed at the critical juncture of the final revision of the world system imposed by Western domination, the reasonable belief that it will be strengthened, if not protected, by Israel's countermeasures. The Gulf Kingdoms, conservative by nature, measure, calculate, distance themselves, and form partnerships. After all, their major customers are no longer in the West, but in East Asia and the Pacific. In the era of bipolarism and/or the "unipolar moment" that the planet went through, the Gulf Kingdoms could not directly confront Israel and the West that supported it, despite their economic power given by the petrodollar. This economic wealth was not enough to break the West's strategy of always keeping them one generation behind technologically, in relation to the weapons systems the West provided Israel. However, because of the existing and decisive "memory" of past domination (and of the petrodollar, of course), the Arabs decisively denied Western cultural imperialism, turning to their national and religious identity, often with extreme severity. They also managed to create and maintain an "underground" propaganda substrate that consumed the Western narrative (with their "subservience" to the West as an undercurrent), sawing off the moral foundations of the Western justificatory narrative of Western imperialist policy and denied and continue to deny the final solution sought by the US in the Middle East and in relation to the Palestinians in Israel, refusing to "cooperate" in the neoconservative New Middle East, and the liquidation of the Palestinians in Gaza and the West Bank by "transferring" them elsewhere, exposing the "operators" to long-term damage to the moral and institutional legitimacy of the "formation" of the "new Middle East" they seek, "leading" them to ever more extreme acts of extreme violence and methodically projecting it in such a way as to "expose" the bias and "hypocrisy" of the (ally and ... protector of the Kingdoms) West ! The Western arrogance and superiority "blinds" so much that this subtle strategy is not perceived, even today when, as we said before, the distribution of world power players is changing negatively for the West and Arab media have a global impact and shape international public opinion. But also Turkey finds in the Gulf Kingdoms its natural regional competitor (in the Middle East or West Asia) which, together with Israel and Iran, constitutes the Middle East system of regional competition.

The Gulf Kingdoms control the Organization of the Islamic Conference which they have established to serve, among other goals, this subtle strategy. They also control the Holy Places of the Muslim world, namely Medina and Mecca, giving them an objective comparative advantage. But they are also owners and ... users (necessary investors) of the coveted oil (petro-) dollars! The complementarily of Arab capital/investments/oil on the one hand and the Turkish-Islamic industrial infrastructure on the other, creates a basis for forced cooperation in order to serve each side's own strategic objectives. But for the Arabs of the Gulf, the destruction of Iran no longer seems as tempting as it did in the past for Turkey. In the context of the new world system (order) as promoted by the Euro-Asian bloc, they understand the importance of the Arabian Peninsula and Arab oil for China. The stabilization of Iran is likely to decisively upgrade the geopolitical importance of the Arabian Peninsula and the leader of the Gulf Kingdoms, Saudi Arabia, as the region that, by necessity, due to geography, will be the necessary corridor linking East Asia with the African continent, providing enormous opportunities to enhance the geopolitical role of Saudi Arabia and the prestige of the Saudi Royal House. Thus they are no longer as eager to take action or to support action, against Iran. The US in the midst of this whole Middle East world event seems confused. It has staked almost all its strategic potential on the success of Russian crushing and capitulation or its disintegration and change of political leadership, which would give it an absolute advantage over its main competitor, China, (basic strategy) without disrupting the profitability of its multinationals and billionaires that operate there (in China). In addition to bringing the Russian wealth-producing resources under the West’s control by the success of this basic strategy, it would also deprive China of them as an alternative supply for its industry, forcing it to accept the 'international, law-based order' of the Liberal International Order (LIO) or as it is otherwise called, the Rules-Based International Order (RBIO). Then all other issues (Iran, Middle East in general, Gulf Kingdoms etc) would be 'properly' settled. But now, even with the destruction of Iran by possible overwhelming Israeli strikes, it does not seem that the US will be able to benefit from its main challenge, that of confronting revisionist China. The pressures on the scattered military forces available in the region and the inability of the US Navy to operate in the Persian Gulf because of the many risks involved are very likely to amount to a major blow to US interests in the region. At the same time they could give China the opportunity to move either in the South China Sea resort or against Taiwan itself. In this case the US would find itself involved in one way or another in three simultaneous war resorts, all "on fire". In Ukraine, in the Middle East and 3rd in the (NW) Pacific. The obvious danger for Israel and Ukraine is that the US may be forced to choose to put additional emphasis on containing China in the Pacific rather than supporting it. The crisis in the Middle East will probably continue even after more or less successful countermeasures by one or the other, increasing the risk of even the most elementary data of the actors. The arrogance created by the absence of an efficient balance of power in the region , before the emergence of the new regional and global developments, some of which we mentioned above, may even lead to unwise escalation actions (which do not take into account the new data). In this case the risks for the participants are indeed great but also are great for the world order and the maintenance of worlds peace. The most likely remains that, despite the extreme rhetoric and propaganda, the states staffs will realistically take into account the data and de facto limit their actions, taking into account on a realistic basis gains and losses. They all have the necessary information and data. Otherwise, the Middle East (West Asia) will follow the Ukrainian example and will become a much more violent "amplifier" of rapid geopolitical developments that will test the strengths of the global system, state and superstate structures, with very real threats to world peace, precisely because critical interests of all the major world powers, but also of important regional competitors, are involved. *Dionysis Pantis, Lawyer, geopolitical analyst For more articles by Dionysis Panti, Geopolitical Analyst and former advisor to the Greek Ministry of Foreign Affairs, you can find them at the following link: https://www.ibnaeu.com/?s=%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7+%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE https://www.ibnaeu.com/?s=%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7+%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE

Bölgesel ve küresel jeopolitik (revizyonist) antagonizmalar ışığında İran-İsrail çatışması

Dionysis Pantis* İran'ın beş aydan kısa bir süre içinde İsrail'e ikinci kez füze saldırısında bulunması başlı başına büyük jeopolitik öneme sahip bir haberdir.

Açıklamak gerekirse: bu mümkün hale geldi ve bölgesel ve küresel bir güç değişimini yansıtıyor. Bu makalede, mevcut krize bölgesel ve küresel güç kaymaları ışığında bir yaklaşım sunuyoruz. İran'ın 13 Nisan 2024'te İsrail'e yönelik ilk saldırısı Orta Doğu bölgesinde başlı başına büyük bir değişimdir. İsrail ilk kez kendi topraklarına "misilleme" uygulayabilecek ve o zamana kadar bölgede mutlak hakim olan gücünü dengelemeyi amaçlayan bir düşman devletle karşı karşıya kalmıştır. Başka bir deyişle, o noktaya kadar İsrail, herhangi bir önemli sonuca maruz kalmadan, etkili caydırıcı karşı önlemler olmadan istediği gibi hareket edebiliyordu. Ayrıca anlamlı bir rakip olmadan askeri eylemlerini - operasyonlarını (uluslararası literatürde tırmandırma hakimiyeti olarak adlandırılan şeye sahipti) tırmandırabilirdi. Bu tırmandırma hakimiyetine, İsrail'in tırmandırma hakimiyetinin sınırlandırılması riskiyle meydan okunuyor: yani misilleme olasılığı, yüksek - ve her durumda hesaplanabilir - maliyet riskini artırarak, hasım tarafından kırmızı çizgiler olarak kabul edilen ve acı verici bir yanıtı 'garantileyen' belirli eylemlerde bulunmasını engelleyebilir. Öte yandan İran, bağımsız ve özerk bir şekilde (vekiller aracılığıyla değil) İsrail'in sınırlarını çizme olasılığını güvence altına almayı ve Ortadoğu'da (veya Batı Asya'da) çatışmanın tırmanışını hem zaman faktörü, hem yer (hasmın toprakları içinde) hem de yoğunluk (13 Nisan ve 1 Ekim'deki iki operasyon arasında yoğunlukta bir değişiklik görüyoruz ama aynı zamanda ... gelecekte "akıl almaz" bir sonraki "yanıt" vaadi) açısından kontrol altına almayı hedefliyor. . İran daha önce Hizbullah, Hamas, Batı ve İsrail'in terörist olarak tanımladığı Iraklı Şii milisler, Suriye Devlet Başkanı Esad ve Suriye liderliğindeki Suriye ve Arap Yarımadası'nın boynuzu Yemen'deki Husi rejimi gibi örgütleri kurmuş ya da güçlendirmiş, bölgede İsrail ve Batı'ya düşman geniş bir örgütler ve rejimler ağı oluşturmuştu. Ancak tüm karmaşıklığına ve yoğunluğuna rağmen, bu ağ esas olarak İsrail'i açıkça daha düşük teknolojik araçlarla taciz ederek ve İran'ın kendisini savaşın dışında tutarak çalışabilir. İran böylece geçmişte İsrail ve ABD'yi güçlendirdiği bu ağla uğraşmakla meşgul etmeyi ve barışı (çok sorunlu Orta Doğu ya da Batı Asya'da tanımlanabileceği şekliyle) kendisi için korumayı başardı. Tüm yaptırımlara ve aşırı saldırgan söylemlere, ABD'nin İran'ı "şer güçler" arasına dahil etmesine, izolasyon ve yaptırımların ekonomisinde yarattığı sorunlara, Irak'la savaşın altında ezilmesine ve Körfez Krallıklarıyla kasıtlı olarak "üçüncü taraf" olarak kurduğu kötü ilişkilere rağmen İran, 1990'lar ve 2000-2010 2010-2020 arasındaki kritik on yıllarda neredeyse hiç zarar görmeden kalmayı başardı. Yani, ABD'nin tek süper güç olarak kaldığı, dünya sisteminin -geçici de olsa- meşhur "Tek Kutuplu Anı "nın yaşandığı dönemde İran, Irak'ın ABD ve "gönüllü" ittifakından çektiğine benzer bir felaketten "ustalıkla" kaçındı. Her ne kadar diğer faktörler (yüksek maliyetler ve Körfez savaşlarının ABD'nin gerçek jeopolitik çıkarlarına hizmet edip etmediğine dair iç sorgulama gibi) ABD'nin Irak ve İran modelini takip etme konusundaki isteksizliğine katkıda bulunmuş olsa da, burada "artı Athena ve eksi bir el" ve devletlerin kendini koruma ilkesinin (caydırıcılık stratejilerinin geniş sadağından yararlanarak) iyi bir uygulaması ve örneği var. "Kaderin" garip bir ironisi ve başkalarının yükünü üstlenmenin (bandwagoning - caydırıcılık yükünün bir güçten diğerine aktarılması) içerdiği muazzam riskleri seçenler ya da anlamayanlar için yüksek bir jeopolitik ders olarak, İran, "neo-muhafazakar" ABD tarafından Orta Doğu'nun aktif bir şekilde "yeniden şekillendirilmesine" maruz kalmak yerine, ana rakibi oldu: Başkan Saddam'ın Irak'ı, İran'ı bir yıpratma savaşıyla sistematik bir şekilde ezmeye çalışan ve bunu başaran, bilerek ya da bilmeyerek bu yükü esas olarak ABD ve onun İran'la başa çıkma stratejisi adına üstlenen Irak'tı. Bu bir şans meselesi değil, yüksek bir aldatma, üçüncü tarafları ezme ve savaşı üçüncü taraf vekiller aracılığıyla kendi sınırlarından uzaklaştırma, böylece İran'ın ilan edilmiş düşmanlarını daha acil (ve ... gürültülü) tehditlerle "meşgul" tutma stratejisidir. Diğer faktörler yardımcı olsa da, İran'ın bu stratejisinin varlığı fiilen belirleyici bir caydırıcıydı. Ayrıca, düşmanlarının Irak, Hizbullah, Hamas vb. ile meşgul olduğu önceki on yıllarda sistematik ve metodik olarak seri ürettiği çeşitli insansız hava araçları ve füzelerin bir kombinasyonu ile ... ilk operasyonda iki saat ve ikinci operasyonda 12 dakika boyunca 181 balistik süpersonik füze True Promise (!) yeterli sayıda füze, İngiliz ve Ürdün uçaksavarları ve hava kuvvetleri de dahil olmak üzere Amerikan ve diğer hava savunma sistemlerinin yardımıyla dünyanın en iyi hava savunma sistemi olan İsrail hava savunma sistemini geçmiştir. İran'ın anlamlı bir şekilde Gerçek Vaat 1 ve 2 olarak adlandırdığı bu iki operasyon, diğer şeylerin yanı sıra, Orta Doğu (Batı Asya) çevresinde büyük bir değişim vaat etmektedir. İsrail ve İran'ın giriştiği, güç, tırmanma, misilleme, propaganda, dezenformasyon, az ya da çok acı veren ama sivil nüfusu ve morali etkileyen bu oyun devam ediyor ve herkes, düşmanlar ve dostlar (?) nasıl sona ereceğini görmek için bekliyor ki... yaratılan herhangi bir güç boşluğundan yararlanabilsinler. Bu hesapçı ve acımasız oyunda, ilgili iki tarafın bölgesel ortak düşmanları ve bölgesel müttefiklerini, özellikle de Türkiye ve Körfez Krallıklarını güçlendiren ve koruyan iki Küresel jeopolitik blok doğrudan ve dolaylı olarak yer almaktadır, Bir yanda İsrail ve İran'ın başlıca bölgesel rakipleri, diğer yanda Yeni Çok Kutuplu (?) Dünya Düzeni'ni tanımlama ve kontrol etme hırsıyla dünya hakimiyeti için az ya da çok örtülü bir şekilde çatışan iki jeopolitik blok.) Dünya Düzeni: Çin ve Rusya'nın yönetimindeki Avro-Asya ve ABD'nin yönetimindeki Batı. Türkiye, revizyonist bölgesel ve küresel hırsları göz önüne alındığında, önüne çıkan her fırsatı değerlendirmeye hazırlanmaktadır. Kendisini İran ve Körfez Arap krallıklarının aleyhine bölgesel ve küresel hegemonik Müslüman güç, İslam'ın ümmetini savunabilecek tek güç olarak sunmayı arzuluyor. Özellikle Lübnan'da Hizbullah'ın önemli ölçüde zayıflaması, Hizbullah'a Lübnan'da güç projeksiyonu yapma fırsatı verebilir ve Şii örgütün boşluğunu Lübnan'daki Litani Nehri'nin kuzey kesiminin etkisi altında olacağı ve belki de İsrail ile bir "sınır" kazanacağı ve Lübnan'dan Akdeniz'e ve zenginliğine erişim sağlayacağı olası bir ayrım çizgisi (doğal sınır) ile doldurabilir. Bu nedenle uçaksavar sistemleri ve radarların yanı sıra gerekli lojistik ve nakliye tesislerini öne sürerek sahadaki gelişmeleri ve Başkan Esad, Rusya, muhtemelen ABD ve Lübnan siyasi liderliğinin yeşil ışık yakmasını bekliyor (aynı zamanda olası bir iç savaşın yeniden başlamasını önlüyor). Türkiye'nin avantajı, sanayi altyapısı ve üssü ile Müslüman dünyasında benzeri olmayan önemli bir savaş sanayisi ve teknolojisine sahip olmasıdır. Ayrıca yüksek profilli, aşırı, İsrail karşıtı bir retorik geliştirmektedir. Sanayi ve savunma üssünün kendisine verdiği güçle, Ortadoğu'daki jeopolitik dayanaklarını arttırarak, son Halifelik olan Osmanlı İmparatorluğu'nun kültürel ve etnolojik "kalıntılarını" (Balkanlar, Kafkasya, Kuzey Afrika ve eski SSCB'nin çöküşünden sonra jeopolitik yüzeye çıkan Orta Asya devletlerinin Türk kökenleri gibi) kullanabilir ve kullanmaktadır.

Ancak Osmanlı geçmişi aynı zamanda Türkiye'nin hırslarını engelleyen önemli dezavantajların da başlangıç noktasıdır: Osmanlı İmparatorluğu'nun Arapları işgaline ilişkin travmatik ulusal deneyim ve Türkiye'nin NATO'ya katılımı yoluyla savaş sonrası Batı güvenlik sistemine organik entegrasyonu nedeniyle Türkiye'nin Arap dünyasındaki inandırıcılığının/güveninin azalması. Batı yeni sömürgeciliği ve İsrail gibi Araplar üzerindeki Osmanlı egemenliği dönemini anımsayan Türk revizyonistleri de bu durumda aynı hatayı işlemektedirler: Arapları hafife almaktadırlar. Arap Yarımadası'ndan İberya'ya kadar uzanan geniş Arap İmparatorluğu/İslam Halifeliği aracılığıyla Arap Hegemonyasının geçmişinin, onlara bağımsızlık ve aynı zamanda egemenlik arayan, Arap liderliğini ve Arap "halk" ruhunu, şanlı geçmişteki kültürel, siyasi, askeri, askeri, teknolojik, ekonomik üstünlüğünü "hatırlayan" bir "ruh" verdiğini hesaba katmıyorlar. Teknolojik yetersizlikleri, ekonomik ve savunma bağımlılıkları nedeniyle şu anda İsrail'le doğrudan karşı karşıya gelemeyebilirler ama bu gerçekle hiçbir şekilde uzlaşamazlar. ABD, tek kutuplu dönemde (1989-2017) ve Batı ile Varşova Paktı arasındaki iki kutuplu dünya döneminde Körfez Krallıkları için zorunlu bir müttefik olmuştur, çünkü ABD'nin dünya ekonomisindeki, dünya ticaretindeki hakimiyeti, hem eşsiz ürünü petrolün hem de deniz ticaret yollarının, çıkarma teknolojisinin ve kilit müşteri-alıcıların dağıtım ve kontrol sisteminin kilit tüketicisi olarak. Ancak bugün, zaman güçlü bir şekilde revizyonisttir. Jeopolitik güç artık daha fazla oyuncu arasında dağılmaktadır ve bunların başlıcaları jeopolitik jeopolitik Batı Dünyasının dışındadır. Teknoloji ablukaları, yatırımlar, pazarlar, finansal hegemonya ve askeri üstünlük yoluyla ulusal ve ekonomik hırslarına engel teşkil eden Amerikan egemenliğine karşı oluşan Avrasya ittifakı (özellikle Çin merkezli olmakla birlikte Rusya ve İran, Kuzey Kore, Güney Afrika ve Afrika kıtasının diğer ülkeleri gibi bir dizi bölgesel müttefik) Batı gücünü önemli ölçüde dengelemiştir. Artık ekonomik ve altyapı gelişimi, askeri yardım ve teknoloji transferi için alternatif bir finansman kaynağı var. İran, Avrupa-Asya bloğunun güvenilir ve vazgeçilmez bir müttefikidir: Ukrayna'ya karşı savaşta Rusya'ya önemli ölçüde yardımcı olmaktadır. Benzer şekilde Rusya da kritik silah sistemleri, bilgi, diplomatik yardım ve know-how transferi ile İran'ın güvenliğini güçlendiriyor. Çin de İran'ı güçlendirmekte, bu da İran'ı Ortadoğu'da ABD hegemonyasının daimi bir rakibi olarak "direnerek" revizyonist emellerine hizmet etmektedir (ya da "Avrupalı" dünya görüşüne karşı çıkan Avro-Asya jeopolitik analizi, Ortadoğu terimi bölgeyi Avrupa'ya yakınlığı açısından tanımladığı için Batı Asya'yı tercih etmektedir), Aynı zamanda İran petrolünü satın alarak ABD'nin diz çöktürmeye çalıştığı İran ekonomisini güçlendiriyor ve 1) önce İngiltere, sonra da ABD tarafından yaratılan iki tarihi ulus arasındaki dini ve etnik farklılıkların "yapay" olarak körüklenmesini normalleştirmek için İran ve Körfez Krallıkları arasında arabuluculuk yapmak ana ekseninde kendi politikasını uyguluyor, Fars ve Arap ve İslam'ın iki ana versiyonu (ana merkezi İran olan Şii İslam ve ana merkezi İran olan Sünni İslam - ... ) ve 2) Afganistan ve Pakistan'ın devamı olarak İran'ın (dolayısıyla Kürt "modelini" kullanan Batı Pakistan'daki Belucistan'ın ayrılıkçı emelleri) altyapı ve yatırım alanlarındaki ortaklıkları güçlendirerek Güney İpek Yolu'na dahil edilmesi. Rusya için İran iki kat daha önemli. İran'ın Rusya için zaten çok yüksek olan jeopolitik değeri, çok rağbet gören Moskova-Bakü-Tahran-Chabahar koridorunun (İran'ın güney limanında, büyük konteyner gemilerini, dökme yük gemilerini vb. kabul edebilecek şekilde derinleştirilmesi için yatırımlar planlanmaktadır) nihai olarak sonuçlandırılmasıyla daha da artmıştır. Bu çok önemli anlaşma hem Hint Okyanusu'na ve dolayısıyla Pasifik Okyanusu'na çıkış yolu bulan Rusya'ya hem de jeopolitik rolü güçlenen ve İsrail ile rekabetinde Rusya'nın yardımını bir kez daha "garanti" altına alan İran'a hizmet etmektedir, Ama aynı zamanda Azerbaycan'daki arabuluculuğu sayesinde Rusya'nın ve muhtemelen İran'ın da rızasını alan Türkiye, Nahçıvan ve Şunik (Zagezur) Ermeni koridoru üzerinden Türkiye'yi sadece Azerbaycan'a bağlamakla kalmıyor, aynı zamanda Orta Asya'daki tüm Türki cumhuriyetlerle de anlaşarak Orta Asya'yı birbirine bağlama (ve böylece etkileme) yönündeki temel jeopolitik hedeflerinden birini gerçekleştirmiştir. Elbette Azerbaycan kazandı, Ermenistan çok şey kaybetti ve Ermenistan'a karşı savaşta Azerbaycan'ı destekleyerek onu küçük düşüren İsrail "ihanet etti" [belki de bu anlaşma İran'ın "şanssız" Cumhurbaşkanı Raisi'nin ölümüyle sonuçlanan helikopterle Azerbaycan'a yaptığı tehlikeli yolculuğun riskini haklı çıkarıyor]. Buna göre: 1. İran'ın İran'ın Orta Doğu'daki (Batı Asya) gerçekleri değiştirmeye çalışmak için kullandığı cephaneliğin elde edilmesi, revizyonist dönemin ve özellikle de İsrail'e 1200 km'den daha uzak mesafelerden hassas saldırılar düzenleyebilen, teknolojik olarak gelişmiş balistik süpersonik füzelerin üretilmesi için gerekli füze ve diğer teknolojilerin yaygınlaşmasının bir sonucudur. Bu durum İran liderliğinde, tam da İran'ın önemli ve yükseltilmiş jeopolitik önemi ve Batı egemenliği tarafından dayatılan dünya sisteminin nihai revizyonunun kritik kavşağında Avrupa-Asya bloğunun güvenilirliği nedeniyle, İsrail'in karşı önlemleriyle korunmasa bile güçlendirileceğine dair makul bir inanç yaratmaktadır. Doğası gereği muhafazakâr olan Körfez Krallıkları ölçüyor, hesaplıyor, mesafe koyuyor, ortaklıklar kuruyor. Ne de olsa başlıca müşterileri artık Batı'da değil, Doğu Asya ve Pasifik'te. Gezegenin içinden geçtiği iki kutupluluk ve/veya "tek kutuplu an" döneminde Körfez Krallıkları, petrodolar sayesinde sahip oldukları ekonomik güce rağmen İsrail ve onu destekleyen Batı ile doğrudan karşı karşıya gelemediler; bu da Batı'nın İsrail'e sağladığı silah sistemleriyle bağlantılı olarak onları teknolojik açıdan daima bir nesil geride tutma stratejisini kırmaya yetmedi. Bununla birlikte, geçmiş tahakkümün (ve elbette petrodolar'ın) mevcut ve belirleyici "hafızası" nedeniyle, Araplar Batı kültür emperyalizmini kararlı bir şekilde reddederek, çoğu zaman aşırı bir şiddetle ulusal ve dini kimliklerine döndüler. Ayrıca, Batı anlatısını (Batı'ya "boyun eğmeleri" bir alt akım olarak) tüketen bir "yeraltı" propaganda alt tabakası yaratmayı ve sürdürmeyi başardılar, Batılı emperyalist politikanın Batılı meşrulaştırıcı anlatısının ahlaki temellerini kesip attı ve ABD'nin Ortadoğu'da ve İsrail'deki Filistinlilerle ilgili olarak aradığı nihai çözümü reddetti ve reddetmeye devam ediyor, neo-muhafazakar Yeni Ortadoğu'da "işbirliğini" reddediyor, Gazze ve Batı Şeria'daki Filistinlilerin başka yerlere "nakledilerek" tasfiye edilmesi, "operatörleri" aradıkları "yeni Orta Doğu" "oluşumunun" ahlaki ve kurumsal meşruiyetine uzun vadeli zarar vermeye maruz bırakmaktadır, Onları her zamankinden daha aşırı şiddet eylemlerine "yönlendirmek" ve bunu (müttefik ve ... koruyucusu) Batı'nın önyargılarını ve "ikiyüzlülüğünü" "açığa çıkaracak" şekilde metodik olarak yansıtmak! Krallıkların koruyucusu) Batı! Batı'nın kibri ve üstünlüğü o kadar çok "körleştiriyor" ki, daha önce de söylediğimiz gibi, dünya güç oyuncularının dağılımının Batı için olumsuz yönde değiştiği ve Arap medyasının küresel bir etkiye sahip olduğu ve uluslararası kamuoyunu şekillendirdiği bugün bile bu ince strateji algılanmıyor. Ve Türkiye Körfez Krallıkları'nda, İsrail ve İran ile birlikte Orta Doğu bölgesel rekabet sistemini oluşturan doğal bölgesel rakibini (Orta Doğu veya Batı Asya'da) bulmaktadır. Körfez Krallıkları, bu ince stratejiye hizmet etmek için kurdukları İslam Konferansı Örgütü'nü (İKÖ) kontrol etmektedir. Ayrıca Müslüman dünyasının kutsal mekânları olan Medine ve Mekke'yi de kontrol ederek nesnel bir karşılaştırmalı üstünlük sağlamaktadırlar. Ama onlar aynı zamanda gıpta ile bakılan petrol dolarlarının sahipleri ve ... kullanıcılarıdır (gerekli yatırımcılar)! Bir yanda Arap sermayesi/yatırımları/petrolü, diğer yanda Türk-İslam sanayi altyapısının tamamlayıcılığı, her iki tarafın da kendi stratejik hedeflerine hizmet etmek için zorunlu bir işbirliği zemini yaratmaktadır. Ancak Körfez Arapları için İran'ın yok edilmesi artık Türkiye için geçmişte olduğu kadar cazip görünmüyor. Avrupa-Asya bloğu tarafından desteklenen yeni dünya sistemi bağlamında, Arap Yarımadası'nın ve Arap petrolünün Çin için önemini anlıyorlar. İran'ın istikrara kavuşması, Arap Yarımadası'nın ve Körfez Krallıkları'nın lideri Suudi Arabistan'ın jeopolitik önemini, coğrafya gereği zorunlu olarak, kararlı bir şekilde yükseltecektir, Doğu Asya'yı Afrika kıtasına bağlayan gerekli koridor olacak ve Suudi Arabistan'ın jeopolitik rolünü ve Suudi Kraliyet Hanedanı'nın prestijini arttırmak için muazzam fırsatlar sunacaktır. Dolayısıyla İran'a karşı harekete geçme konusunda artık o kadar istekli değiller. Tüm bu Orta Doğu olaylarının ortasında ABD'nin kafası karışmış görünüyor. Neredeyse tüm stratejik potansiyelini, Rusya'nın ezilmesi ve teslim olması ya da parçalanması ve siyasi liderliğinin değişmesi başarısına bağlamış durumda ki bu da kendisine, çok uluslu şirketlerinin ve milyarderlerinin karlılığını bozmadan, ana rakibi Çin'e karşı mutlak bir avantaj sağlayacaktır. Bu temel stratejinin başarısıyla Rusya'nın zenginlik üreten kaynaklarını kontrolü altına almanın yanı sıra, Çin'i de sanayisi için alternatif bir kaynak olarak bunlardan mahrum bırakacak ve Liberal Uluslararası Düzen'in (LIO) ya da diğer adıyla Kurallara Dayalı Uluslararası Düzen'in (RBIO) 'uluslararası, hukuka dayalı düzenini' kabul etmeye zorlayacaktır. Böylece diğer tüm meseleler 'düzgün' bir şekilde çözülmüş olacaktır. Ancak şimdi, İsrail'in olası ezici saldırılarıyla İran'ın yok edilmesiyle bile, ABD'nin ana meydan okuması olan revizyonist Çin'le yüzleşmekten fayda sağlayamayacağı görülüyor. Bölgede mevcut olan dağınık askeri güçler üzerindeki baskılar ve ABD Donanmasının içerdiği birçok risk nedeniyle Basra Körfezinde faaliyet gösterememesi, ABD'nin bölgedeki çıkarlarına büyük bir darbe indirecektir. Aynı zamanda Çin'e Güney Çin Denizi'nde ya da Tayvan'a karşı harekete geçme fırsatı verebilirler. Bu durumda ABD kendisini şu ya da bu şekilde, hepsi de "yanmakta olan" üç eşzamanlı tatil beldesine dahil olmuş bulacaktır. Orta Doğu'da ve 3. (Kuzeybatı) Pasifik'te. İsrail ve Ukrayna için bariz tehlike, ABD'nin Pasifik'te Çin'i desteklemek yerine onu çevrelemeye daha fazla ağırlık vermeyi tercih etmek zorunda kalmasıdır. Orta Doğu'daki kriz, aktörlerden birinin ya da diğerinin az ya da çok başarılı karşı önlemlerinden sonra bile muhtemelen devam edecek ve aktörlerin en temel verilerinin bile riskini artıracaktır. Yukarıda bir kısmına değindiğimiz yeni bölgesel ve küresel verilerin ortaya çıkmasından önce, kontrolsüz geçmişin yarattığı kibir, (yeni verileri dikkate almayan) akılsızca tırmandırma eylemlerine bile yol açabilir. Bu durumda katılımcılar için riskler gerçekten büyük olmakla birlikte dünya düzeni ve barışı için de riskler söz konusu olabilir. Büyük olasılıkla, aşırı retorik ve propagandaya rağmen, personel gerçekçi bir şekilde verileri dikkate alacak ve gerçekçi bir temelde kazanç ve kayıpları göz önünde bulundurarak eylemlerini fiilen sınırlandıracaktır. Hepsi gerekli bilgi ve verilere sahiptir. Aksi takdirde, Orta Doğu (Batı Asya) Ukrayna örneğini takip edecek ve küresel sistemin, devlet ve süper devlet yapılarının gücünü test edecek hızlı jeopolitik gelişmelerin çok daha şiddetli bir "amplifikatörü" haline gelecek ve tam da tüm büyük dünya güçlerinin ve aynı zamanda önemli bölgesel rakiplerin kritik çıkarları söz konusu olduğu için dünya barışına yönelik çok gerçek tehditler ortaya çıkacaktır. *Dionysis Pantis, Avukat, jeopolitik analist Jeopolitik Analist ve Yunanistan Dışişleri Bakanlığı eski danışmanı Dionysis Panti'nin daha fazla makalesine aşağıdaki bağlantıdan ulaşabilirsiniz: https://www.ibnaeu.com/?s=%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CF%8D%CF%83%CE%B7+%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE https://www.ibnaeu.com/tr/?s=%CE%94%CE%99%CE%9F%CE%9D%CE%A5%CE%A3%CE%97+%CE%A0%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%97&trp-form-language=tr **IBNA'da yayınlanan görüşler yalnızca yazarlara aittir.