Η λεπτοφυής στρατηγική της Σαουδικής Αραβίας και εν γένει των Βασιλείων του Κόλπου στη Μέση Ανατολή

Διονύσης Παντής* Την εποχή του διπολισμού (ΗΠΑ – ΕΣΣΔ) και της «μονοπολικής στιγμής» που διήλθε ο πλανήτης (μοναδική υπερδύναμη οι ΗΠΑ), τα Βασίλεια του Κόλπου δεν μπορούσαν να εξισορροπήσουν ευθέως τη γεωπολιτική πίεση που τους ασκούσε το Παλαιστινιακό Ζήτημα, η στρατηγική περιφερειακής ηγεμονίας του Ισραήλ και η στρατιωτική παρουσία στην περιοχή των ΗΠΑ, κυρίως με προβολή ναυτικής και αεροπορικής ισχύος. Η οικονομική δύναμη από το πετροδολάριο δεν ήταν ικανή να κάμψει τη στρατηγική της Δύσης να διατηρεί τα Βασίλεια του Κόλπου και ιδίως τη Σαουδική Αραβία διαρκώς μία γενιά πίσω τεχνολογικά, σε σχέση με τα οπλικά συστήματα που παρείχε στο Ισραήλ. Παρά ταύτα, η υπαρκτή και καθοριστική «ανάμνηση» της κυριαρχίας της Αραβικής Αυτοκρατορίας του παρελθόντος, το πετροδολάριο και ο ισλαμικός συντηρητισμός (ουαχαμπιτισμός) συνέτειναν στην αραβική άρνηση των Βασιλείων του Κόλπου, με αδιαμφισβήτητη πρώτη τη Σαουδική Αραβία, του δυτικού πολιτισμικού ιμπεριαλισμού, στρεφόμενα στην εθνική και θρησκευτική τους ταυτότητα, πολλές φορές με ακραία αυστηρότητα. Ταυτόχρονα, τα Βασίλεια του Κόλπου κατόρθωσαν να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν έναν περισσότερο ή λιγότερο «υπόγειο» προπαγανδιστικό υπόστρωμα/υποδομή, που κατέτρωγε το δυτικό αφήγημα, με υπέργεια τη φαινόμενη «υποταγή» στη Δύση. Η λεπτοφυής αυτή δράση πριόνιζε τις ηθικές βάσεις του δυτικού δικαιολογητικού αφηγήματος της δυτικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Παράλληλα, τα Βασίλεια του Κόλπου αρνούνται εν τοις πράγμασι την τελική λύση που επιδιώκουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, ζητώντας διαφοροποιήσεις στη στρατηγική της Νέας Μέσης Ανατολής των νεοσυντηρητικών στις ΗΠΑ και αυτή της «εκκαθάρισης» των Παλαιστινίων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, με τη «μεταφορά» τους «αλλού». Η λεπτοφυής και αθόρυβη αυτή στρατηγική έχει αποτελέσματα: εκθέτει τους «επιχειρούντες» να μεταμορφώσουν τη Μέση Ανατολή σε μακροχρόνια φθορά της ηθικής και θεσμικής νομιμοποίησης του σχεδίου τους «διαμόρφωσης» αυτής της «νέας Μέσης Ανατολής». Η άρνηση της «οριστικής λύσης» σε Γάζα – Μέση Ανατολή «οδηγεί» σε υιοθέτηση όλο και πιο ακραίων πολιτικών αποκρουστικής βίας που επιτείνει τον φαύλο κύκλο και ενεργοποιεί περαιτέρω την αποδομητική «αποκάλυψη». Ταυτόχρονα και μεθοδικά δε, προβάλλοντας απλώς έτσι, «ως έχει», τη ρεαλιστική εικόνα και «αντικειμενική» είδηση είτε με τα ίδια τους τα ΜΜΕ είτε με έμμεση επιρροή, κατορθώνουν τα Βασίλεια να «αποκαλύπτουν» τη μεροληψία και την «υποκρισία» της (συμμάχου και … προστάτιδος των Βασιλείων) Δύσης, χωρίς να εξαναγκάζονται σε ρητορικές εξάρσεις που θα τους στοίχιζαν στις σχέσεις τους με ΗΠΑ και ΕΕ. Η μετριοπάθεια στη ρητορική και η (στρατηγική;) υπομονή ανοίγουν τον δρόμο στην αποδοχή μίας στρατηγικής επενδύσεων τεραστίων κεφαλαίων στις ΗΠΑ και, δευτερευόντως, στην ΕΕ, αυξάνοντας την επιρροή των Βασιλείων στην αμερικανική πολιτική και στην Ευρώπη. Χαρακτηριστικά είναι το ταξίδι του Σαουδάραβα Πρίγκιπα και του επιτελείου του, με την υψηλών προδιαγραφών δυτική τους παιδεία, τα εξαιρετικά αγγλικά και την πρώτης γραμμής πανεπιστημιακή εκπαίδευση και επενδυτικές εμπειρίες και γνώσεις. Προσφέρει τεράστια κεφάλαια που αγγίζουν το μυθικό ποσό του ενός τρισεκατομμυρίου στους ζωτικούς τομείς υψηλής τεχνολογίας, όπως Τεχνητή Νοημοσύνη, μαγνήτες, πυρηνική ενέργεια για ειρηνικούς σκοπούς κ.λπ. Οι αναγκαίες αυτές επενδύσεις και τα κεφάλαια για τη διατήρηση της ηγεμονίας των ΗΠΑ στην υψηλή τεχνολογία προωθούνται και πραγματοποιούνται χωρίς καμία παραχώρηση στον πολιτιστικό τομέα: παραδοσιακή ενδυμασία (τη σημασία και το στοίχημα της διατήρησης της πολιτιστικής ταυτότητας εξέθεσε ο Σαουδάραβας Πρίγκιπας δηλώνοντας ότι πολλοί περίμεναν να τον δουν με … κοστούμι, αλλά αυτό δεν συνέβη), αυτοπεποίθηση από την ορθή ανάγνωση της σύγχρονης γεωπολιτικής πραγματικότητας, προσκόλληση στην ισλαμική παράδοση, ήθη και έθιμα, στις παραδοσιακές κοινωνικές και οικογενειακές δομές της Αραβικής Χερσονήσου και των αραβικών φυλών, την ξεκάθαρη συνείδηση της σημασίας των κεφαλαίων τους για τα επενδυτικά προγράμματα σε ΗΠΑ, ΕΕ, την άντληση, σε πνεύμα συνεργασίας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης, τεχνολογίας και πολιτικής στήριξης για το Βασίλειο κ.ο.κ. Η πολιτική στήριξη είναι ξεκάθαρη και ευθεία από τον Πρόεδρο Τραμπ σε όλα τα δύσκολα θέματα που υπήρξαν κατά το πρόσφατο παρελθόν και αποτελούσαν ζωντανό κίνδυνο για το Βασίλειο. Όλα τα ανωτέρω συνδράμουν βεβαίως στην αύξηση της επιρροής των Βασιλείων του Κόλπου και ιδίως της Σαουδικής Αραβίας, υπό την ηγεσία του Πρίγκιπα Μπιν Σαλμάν αλ Σαούντ, στις ΗΠΑ και συνακόλουθα και στην πολιτική τους στη Μέση Ανατολή, σε μία λογική win–win. Άλλωστε η πολιτική στήριξη των ΗΠΑ μπορεί να αποβεί καθοριστική στα σημαντικά γεωοικονομικά και γεωστρατηγικά εγχειρήματα της Σαουδικής Αραβίας, που εν πολλοίς θα κρίνουν το οικονομικό και πολιτικό μέλλον του Βασιλείου. Είναι τέτοια τα μεγέθη των πλουτοπαραγωγικών πηγών του Βασιλείου, υφιστάμενων και μελλοντικών, που, π.χ., μία ευμενής στάση των ΗΠΑ στην αποτίμηση της «αγοράς» της ARAMCO και στη διαπραγμάτευση/διάθεσή της σε επιθυμητή τιμή στις χρηματαγορές (χρηματιστήριο του Ριάντ) μπορεί να καλύψει ακόμη και το σύνολο του επενδυόμενου ποσού. Μόνο με αύξηση της χρηματιστηριακής αξίας της ARAMCO από τα περίπου 2 στα 3 τρις, με την ευνοϊκή στάση των διεθνών επενδυτικών οίκων απέναντί της, μπορεί να γεμίσει τα ταμεία του Βασιλείου με επιπλέον τεράστιες ποσότητες ρευστού. Η δυτική αλαζονεία και υπεροχή «τυφλώνει» τόσο, ώστε να μην γίνεται αντιληπτή η λεπτοφυής αυτή στρατηγική, ακόμη και σήμερα που, όπως προείπαμε, αλλάζουν αρνητικά για τη Δύση η κατανομή των παραγόντων της παγκόσμιας ισχύος και τα αραβικά μέσα ενημέρωσης και αραβικά δίκτυα επιρροής έχουν παγκόσμια απήχηση και συνδιαμορφώνουν τη διεθνή κοινή γνώμη. Τα Βασίλεια του Κόλπου, και ιδίως η Σαουδική Αραβία, ελέγχουν τον Οργανισμό Ισλαμικής Διάσκεψης (Organisation of the Islamic Conference), που ίδρυσαν για την εξυπηρέτηση αυτής της λεπτοφυούς στρατηγικής. Επίσης, η Σαουδική Αραβία ελέγχει τα Ιερά προσκυνήματα του μουσουλμανικού κόσμου, Μεδίνα και Μέκκα, δίνοντάς της ένα αντικειμενικά τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα στον Ισλαμικό Κόσμο αλλά και στο περιφερειακό σύστημα που συναποτελούν στη Μέση Ανατολή, μαζί με Τουρκία, Ιράν και Ισραήλ. Σε οικονομικό επίπεδο τα Βασίλεια και ιδίως η Σαουδική Αραβία ελέγχουν τον ΟΠΕΚ. Μέσω του ΟΠΕΚ ασκούν καθοριστικό έλεγχο στις διεθνείς τιμές του πετρελαίου, πίεση μέσω της τιμής του πετρελαίου σε Ρωσία, Βενεζουέλα, Ιράν, μία πρακτική που εξυπηρετεί ταυτόχρονα τις δυτικές απαιτήσεις για φτηνή ενέργεια, αλλά και την αναγκαία σταθερότητα των τιμών σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο που θα επιτρέπει την ομαλή κερδοφορία και τις επενδύσεις και τον εκσυγχρονισμό στη βιομηχανία εξόρυξης – καθοριστικά ζητήματα για τις πετρελαιοπαραγωγές χώρες. Οι στρατηγικές επενδύσεις – συμμετοχές σε εταιρίες τεχνολογίας αιχμής τους καθιστούν αναγκαίους γεωοικονομικούς παίκτες, ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζουν την αναγκαία διαφοροποίηση των επενδύσεών τους, ώστε να μειωθεί η εξάρτηση και η έκθεση της οικονομίας τους στις κρίσεις των τιμών ενέργειας. Τα Βασίλεια του Κόλπου είναι οι κάτοχοι, αλλά και οι … χρήστες (αναγκαίοι επενδυτές) των πολυπόθητων πετροδολαρίων! Με το πολιτικό leverage που αποκτούν τα Βασίλεια του Κόλπου με τις στρατηγικές αυτές κινήσεις, συντηρητικά εκ φύσεως, αλλά αξιόπιστα, μετρούν, υπολογίζουν, όταν χρειάζεται παίρνουν προσεκτικά αποστάσεις, συνάπτουν συνεργασίες με δυνάμεις που ήταν … απαγορευμένες λίγο καιρό πριν. Οι μεγάλοι πελάτες τους, άλλωστε, δεν βρίσκονται πλέον μόνο στη Δύση, αλλά και στην Ανατολική Ασία και τον Ειρηνικό, με τους οποίους εμπορεύονται το πολυπόθητο πετρέλαιο απευθείας. Στο πλαίσιο του νέου παγκόσμιου συστήματος που προωθούν το ευρασιατικό μπλοκ, τα Βασίλεια του Κόλπου και ιδίως η Σαουδική Αραβία κατανοούν τη σημασία της Αραβικής Χερσονήσου και του αραβικού πετρελαίου για την Κίνα και τη νέα παγκόσμια οικονομία. Η σχετική σταθεροποίηση της περιοχής είναι ενδεχόμενο να αναβαθμίσει καθοριστικά τη γεωπολιτική σημασία της Αραβικής Χερσονήσου και της ηγέτιδας των Βασιλείων του Κόλπου, Σαουδικής Αραβίας, ως την περιοχή που, αναγκαστικά λόγω της γεωγραφίας, αποτελεί την αναγκαία διασύνδεση – διάδρομο που θα ενώνει την Ανατολική Ασία με την Αφρικανική ήπειρο, δίνοντας τεράστιες ευκαιρίες αναβάθμισης του γεωπολιτικού ρόλου της Σαουδικής Αραβίας, αλλά και της ακτινοβολίας του Σαουδαραβικού Βασιλικού Οίκου στο Ισλάμ και στον Κόσμο. Έτσι δεν είναι πλέον το ίδιο πρόθυμα σε αποσταθεροποιητικές ενέργειες της Δύσης στην περιοχή. Ταυτόχρονα, όμως, εξασφαλίζουν την αναγκαία πολιτική σχέση στήριξης από τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ και η Δύση, μέσα σε όλη αυτή την κοσμογονία στη Μέση Ανατολή και στον κόσμο, είχαν ποντάρει σχεδόν όλες τις στρατηγικές τους δυνατότητες στην επιτυχία της ρωσικής κατατριβής και συνθηκολόγησης ή της διάλυσής της και στην αλλαγή της πολιτικής της ηγεσίας. Οι σχετικές αναφορές για το επιθυμητό της κατάτμησης της Ρωσίας σε πολλά μικρά κράτη της Ύπατης Εκπροσώπου για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας, πρώην Πρωθυπουργού της Λετονίας, κας Κάλλας (Kaja Kallas), είναι χαρακτηριστική της στρατηγικής αντίληψης, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και της προηγούμενης Διοίκησης των ΗΠΑ, με την οποία η ευρωπαϊκή ελίτ ήταν σε αρμονική στρατηγική σύμπλευση. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής, ο οικονομικός και πολιτικός έλεγχος της Ρωσίας θα έδινε στη Δύση/ΗΠΑ το απόλυτο πλεονέκτημα έναντι του βασικού ανταγωνιστή τους, της Κίνας, χωρίς να διαταράξει την κερδοφορία των πολυεθνικών και των δισεκατομμυριούχων της εκεί. Πέραν του ότι, με την επιτυχία της βασικής αυτής στρατηγικής, θα έθετε υπό τον έλεγχο της Δύσης, κατά τον έναν ή άλλον τρόπο, τις ρωσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, θα τις αποστερούσε παράλληλα και από την Κίνα ως εναλλακτική τροφοδοσία για τη βιομηχανία της, περιορίζοντας την ανεξαρτησία της και –γιατί όχι– εξαναγκάζοντάς την σε αποδοχή της «διεθνούς, βασισμένης στο νόμο, τάξης» της Liberal International Order (LIO) ή όπως αλλιώς ονομάζεται Rules-Based International Order (RBIO), που αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της κοινής στρατηγικής Ευρώπης και προ–Τραμπ ΗΠΑ, δηλαδή της Δύσης. Κατόπιν, όλα τα υπόλοιπα θέματα θα διευθετούνταν «κατάλληλα». Σε αυτή την περίπτωση επιτυχίας του ανωτέρω σχεδίου, το περιθώριο ελιγμών της Σαουδικής Αραβίας και των Βασιλείων του Κόλπου θα ήταν πάλι εξαιρετικά αχνό. Μάλλον ακόμη περισσότερο αχνό: ανύπαρκτο. Σε έναν πολυπολικό κόσμο όμως, ενισχύεται η γεωπολιτική και γεωοικονομική τους σημασία και ανεξαρτησία ως βασικό στοιχείο ενός εν δυνάμει ενδιάμεσου γεωπολιτικού πόλου, με ταυτοτικά θρησκευτικά (Ισλάμ) και εθνικά (Αραβισμός) χαρακτηριστικά. Με τα μέτωπα ανοιχτά σε Ουκρανία και Γάζα, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επικεντρώσουν όσο ο Πρόεδρος Τραμπ και το επιτελείο του θέλουν στην αποτροπή του βασικού τους ανταγωνιστή, της κατανοητά αναθεωρητικής Κίνας. Η εμπλοκή τους σε αυτό τον βαθμό, όπως με την κρίση στη Γάζα και τη διελκυστίνδα Ισραήλ – Ιράν στη Μέση Ανατολή/Δυτική Ασία, αποτελεί πλέον τροχοπέδη για τις ΗΠΑ και την παγκόσμια πολιτική τους. Ταυτόχρονα, είναι πλέον άκαιρη. Η εποχή που μία ακόμη πιο αποφασιστική στάση των ΗΠΑ έναντι του Ιράν θα είχε αποτέλεσμα –εφόσον επιτυχής– τη διάχυση του μηνύματος της μονοπολικής ηγεμονίας στο παγκόσμιο μεταδιπολικό σύστημα έχει μάλλον παρέλθει. Οι πιέσεις στις διάσπαρτες στρατιωτικές δυνάμεις που διαθέτουν οι ΗΠΑ στην περιοχή και η αδυναμία επιχείρησης του αμερικανικού ναυτικού αποτελεσματικά στον Περσικό Κόλπο (ή πλησίον του, στα ιρανικά παράλια στον Ινδικό Ωκεανό), λόγω των πολλών κινδύνων από τη διάχυση κυρίως της πυραυλικής τεχνολογίας, περιορίζουν τις αμερικανικές δυνατότητες και αυξάνουν την εξάρτησή τους από το Ισραήλ και τα Βασίλεια του Κόλπου για άσκηση πολιτικής στην περιοχή. Ταυτόχρονα, με κλιμάκωση της καθήλωσής τους σε Ουκρανία και Γάζα, θα μπορούσαν να δώσουν την ευκαιρία στην Κίνα να «κινηθεί», είτε στο θέατρο της Νότιας Σινικής Θάλασσας είτε εναντίον της Ταϊβάν. Στην περίπτωση αυτή, οι ΗΠΑ θα βρίσκονταν εμπλεκόμενες, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε τρία ταυτόχρονα θέατρα υψηλής γεωπολιτικής έντασης (αν όχι πολεμικά), όλα «φωτιά»: 1. στην Ουκρανία, 2. στη Μέση Ανατολή και 3. στον (ΒΔ) Ειρηνικό/ΝΑ Ασία, κινδυνεύοντας από τον μεγάλο καταστροφέα των Αυτοκρατοριών, την υπερεξάπλωση. Από την άλλη πλευρά, ο εμφανής κίνδυνος για Ισραήλ και Ουκρανία ότι οι ΗΠΑ ίσως αναγκαστούν να επιλέξουν να δώσουν πρόσθετο βάρος στην ανάσχεση της Κίνας στον Ειρηνικό και όχι στη στήριξή τους, τους οδηγεί σε στρατηγική κλιμάκωσης για οριστικό εγκλωβισμό των ΗΠΑ στη στοχοθεσία τους. Η κρίση στη Μέση Ανατολή θα εξακολουθήσει, αυξάνοντας τον βαθμό διακινδύνευσης ακόμη και των πλέον στοιχειωδών δεδομένων των κρατών της περιοχής. Η αλαζονεία που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη δράση κατά το παρελθόν, πριν την εμφάνιση των νέων περιφερειακών και παγκόσμιων δεδομένων, ίσως οδηγήσει σε ασύνετες ενέργειες κλιμάκωσης, που δεν λαμβάνουν υπόψη τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα. Στην περίπτωση αυτή οι κίνδυνοι είναι όντως μεγάλοι για όλα τα κράτη της περιοχής, αλλά και οι ευκαιρίες, και θα χρειαστεί, από τη μεριά της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων Βασιλείων του Κόλπου, κάθε ίχνος επιρροής από αυτή που μεθοδικά χτίζουν… *Διονύσης Παντής, Δικηγόρος, γεωπολιτικός αναλυτής © IBNA 2025

The Subtle Strategy of Saudi Arabia — and, More Broadly, the Gulf Kingdoms — in the Middle East

ionysis Pantis* During the era of bipolarity (USA–USSR) and the subsequent “unipolar moment” experienced by the planet — when the United States stood as the sole superpower — the Gulf Kingdoms were unable to directly counterbalance the geopolitical pressure exerted on them by the Palestinian Question, Israel’s strategy of regional hegemony, and the U.S. military presence in the area, exercised primarily through naval and air power projection.

The economic power generated by petrodollars was not sufficient to counter the Western strategy of keeping the Gulf Kingdoms — and Saudi Arabia in particular — consistently one technological generation behind the weapons systems supplied to Israel. Nevertheless, the enduring and decisive “memory” of the former Arab Empire’s dominance, the power of petrodollars, and Islamic conservatism (Wahhabism) contributed to the Arab refusal — led unequivocally by Saudi Arabia — to accept Western cultural imperialism, turning instead toward their national and religious identity, often with extreme strictness. At the same time, the Gulf Kingdoms managed to create and sustain a more or less “underground” propaganda substrate/infrastructure that eroded the Western narrative, while their visible posture was one of apparent “submission” to the West. This subtle activity gradually undermined the moral foundations of the West’s justificatory narrative for its imperial policies. At the same time, the Gulf Kingdoms effectively reject the end-state sought by the United States and Israel in the Middle East, calling for revisions to the neoconservative “New Middle East” strategy in the U.S., as well as to the approach of “cleansing” the Palestinians from Gaza and the West Bank through their “transfer” elsewhere. This subtle and quiet strategy is producing results: it exposes those attempting to reshape the Middle East to a long-term erosion of the moral and institutional legitimacy of their “new Middle East” project. The refusal to accept a “final solution” in Gaza and the wider region leads them to adopt increasingly extreme policies of repulsive violence, which deepen the vicious cycle and further activate the process of destabilising “revelation.” At the same time — and methodically — by simply projecting the realistic image and “objective” news as they are, either through their own media or via indirect influence, the Gulf Kingdoms manage to “reveal” the bias and “hypocrisy” of the West (their ally and… protector), without being forced into rhetorical outbursts that would cost them in their relations with the United States and the EU. Moderation in rhetoric and (strategic?) patience pave the way for accepting a strategy of massive capital investments in the United States and, secondarily, in the European Union, thereby increasing the influence of the Gulf Kingdoms on American policy and in Europe. Characteristic is the journey of the Saudi Crown Prince and his delegation — a team with high-level Western education, excellent English, top-tier university training, and advanced investment experience and expertise. He offers enormous capital, reaching the almost mythical figure of one trillion dollars, directed toward vital high-technology sectors such as Artificial Intelligence, superconducting magnets, nuclear energy for peaceful purposes, and more. These necessary investments and funds, essential for maintaining the U.S. lead in high technology, are advanced and carried out without any concessions in the cultural domain: traditional attire (the Crown Prince emphasised the importance and the wager of preserving cultural identity by noting that many expected to see him in a Western suit — but that never happened), confidence stemming from a clear reading of the contemporary geopolitical landscape, adherence to Islamic tradition, customs and social norms, the traditional social and family structures of the Arabian Peninsula and the Arab tribes, and a firm awareness of the significance of their capital for investment programmes in the US and the EU — all while extracting, in a spirit of cooperation and mutual trust, technology and political support for the Kingdom. Political support from President Trump is clear and unequivocal on all the difficult issues that arose in the recent past and posed a real and immediate danger to the Kingdom. All of the above naturally contributes to the growing influence of the Gulf Kingdoms — and particularly Saudi Arabia under the leadership of Crown Prince Mohammed bin Salman Al Saud — in the United States and, consequently, in U.S. policy toward the Middle East, in a win–win framework. After all, political support from the United States can prove decisive for Saudi Arabia’s major geo-economic and geo-strategic ventures, which will largely determine the Kingdom’s economic and political future. Such is the scale of the Kingdom’s resource wealth, both current and future, that, for example, a favourable U.S. stance on the valuation of the ARAMCO “offering” and on its negotiation/listing at the desired price on the capital markets (the Riyadh stock exchange) could potentially cover the entirety of the invested capital. Merely by increasing ARAMCO’s market value from roughly USD 2 trillion to USD 3 trillion — with the favourable disposition of international investment houses — the Kingdom’s coffers could be filled with an additional vast volume of liquidity. Western arrogance and sense of superiority has become so blinding that this subtle strategy goes unnoticed — even today, when, as noted earlier, the distribution of global power factors is shifting to the detriment of the West, and Arab media outlets and influence networks enjoy worldwide reach, actively shaping international public opinion. The Gulf Kingdoms — and Saudi Arabia in particular — exercise control over the Organisation of the Islamic Conference, which they founded to serve precisely this subtle strategic purpose. Saudi Arabia also controls the holy sites of the Muslim world, Medina and Mecca, giving it an objectively immense comparative advantage within the Islamic world as well as within the broader regional system of the Middle East, alongside Turkey, Iran and Israel. At the economic level, the Gulf Kingdoms — again with Saudi Arabia at the forefront — control OPEC. Through OPEC, they exert decisive influence over international oil prices, applying pressure via pricing on Russia, Venezuela and Iran — a practice that simultaneously serves Western demands for affordable energy and the necessary stability of prices at a satisfactory level that ensures steady profitability, investment and modernization in the extraction industry, all of which are crucial issues for oil-producing states. Strategic investments — including stakes in cutting-edge technology companies — make them indispensable geo-economic actors, while simultaneously ensuring the necessary diversification of their portfolios so as to reduce the dependence and exposure of their economies to energy-price crises. The Gulf Kingdoms are both the holders and the users — indeed, the essential investors — of the coveted petrodollars. With the political leverage the Gulf Kingdoms gain through these strategic moves, they act in a characteristically conservative yet reliable manner: they measure, calculate, take carefully managed distance when necessary, and forge partnerships with powers that, until recently, were considered all but “forbidden.” Their major clients, moreover, are no longer found only in the West, but increasingly in East Asia and the Pacific, with whom they trade the coveted oil directly. Within the framework of the new global system promoted by the Eurasian bloc, the Gulf Kingdoms — and Saudi Arabia in particular — understand the importance of the Arabian Peninsula and Arab oil for China and the emerging global economy. A relative stabilisation of the region is likely to significantly upgrade the geopolitical importance of the Arabian Peninsula and of Saudi Arabia, the leading state among the Gulf Kingdoms, as the area that — by necessity of geography — constitutes the essential link and corridor connecting East Asia with the African continent. This offers enormous opportunities for enhancing Saudi Arabia’s geopolitical role, as well as the global standing and radiance of the Saudi Royal House within the Islamic world and beyond. Thus, they are no longer as willing to tolerate Western destabilising actions in the region. At the same time, however, they secure the necessary political support relationship with the United States. Amid this tectonic shift in the Middle East and the wider international system, the United States and the West had placed almost all their strategic expectations on the success of Russia’s attrition, capitulation, or even dissolution, along with a change in its political leadership. The remarks by the EU High Representative for Foreign Affairs and Security Policy — former Latvian Prime Minister Kaja Kallas — regarding the desirability of partitioning Russia into numerous smaller states are indicative of this strategic mindset, not only within Europe but also within the previous U.S. Administration, with which the European elite was in full strategic alignment. Within this framework, economic and political control over Russia would have granted the West/the United States an absolute advantage over their primary competitor, China, without disrupting the profitability of Western multinationals and the billionaires operating there. Beyond the fact that the success of this core strategy would place Russia’s natural resources under Western control — in one form or another — it would simultaneously deprive China of an alternative supply source for its industrial base, limiting its autonomy and, potentially, forcing it to accept the “international, law-based order” of the Liberal International Order (LIO), or what is otherwise termed the Rules-Based International Order (RBIO), which constituted the backbone of the shared strategy of Europe and the pre-Trump United States — in other words, of the West. Thereafter, all remaining issues would be “appropriately” settled. Had the above plan succeeded, the room for manoeuvre available to Saudi Arabia and the Gulf Kingdoms would once again have been extremely narrow — indeed, even narrower: virtually non-existent. In a multipolar world, however, their geopolitical and geo-economic importance and autonomy are strengthened, positioning them as a potential intermediary geopolitical pole with distinct religious (Islam) and national (Arabism) identity characteristics. With the fronts open in Ukraine and Gaza, the United States cannot focus as much as President Trump and his team would like on deterring their principal competitor: a predictably revisionist China. Their involvement at this level — as in the Gaza crisis and the Israel–Iran tug-of-war in the Middle East/West Asia — has become an obstacle to U.S. global strategy. It is also now untimely. The era in which a more decisive U.S. posture toward Iran could — if successful — send a clear message of unipolar dominance in the post-bipolar international system has probably passed. The strain on the dispersed U.S. military forces in the region, combined with the Navy’s reduced ability to operate effectively in the Persian Gulf (or nearby, off the Iranian coastline in the Indian Ocean) due to widespread proliferation of missile technology, limits American capabilities and increases their dependence on Israel and the Gulf Kingdoms for exercising influence in the region. At the same time, a further escalation of U.S. entanglement in Ukraine and Gaza could offer China an opportunity to “move” — either in the South China Sea theatre or against Taiwan. In such a scenario, the United States would find itself simultaneously involved, one way or another, in three theatres of high geopolitical tension (if not outright conflict), all “on fire”: 1. Ukraine, 2. the Middle East, and 3. the (Northwest) Pacific/Southeast Asia. This would expose Washington to the great destroyer of empires: overextension. On the other hand, the clear risk for Israel and Ukraine — that the United States may eventually be forced to prioritise countering China in the Pacific rather than sustaining its support for them — is pushing both countries toward a strategy of escalation aimed at definitively locking the United States into their strategic objectives. The crisis in the Middle East will persist, increasing the level of risk even for the most basic fundamentals of the states in the region. The arrogance born of past unchecked action — before the emergence of the new regional and global realities — may lead to imprudent escalatory moves that fail to take these new geopolitical conditions into account. In such a case, the risks will indeed be great for all states in the region — but so will the opportunities — and Saudi Arabia and the other Gulf Kingdoms will need to employ every ounce of the influence they have been methodically building. *Dionysis Pantis, Lawyer, geopolitical analyst © IBNA 2025

Τουρκολιβυκό μνημόνιο και εκμετάλλευση φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και την ελληνική ΑΟΖ

Τουρκολιβυκό μνημόνιο και εκμετάλλευση φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και την ελληνική ΑΟΖ Ο Διονύσης Παντής αρθρογραφεί για το τουρκολιβυκό μνημόνιο και την εκμετάλλευση φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο και την ελληνική ΑΟΖ ΑΡΘΡΑ 17.06.21 | 13:05 kede.gr Ο τουρκικός αναθεωρητισμός σε Αιγαίο, Κύπρο και Ανατολική Μεσόγειο έχει μακρά ιστορία, στο μεγαλύτερο του μέρος γνωστή στη διεθνή κοινότητα. Σε αυτή τη συγκυρία παρουσιάζεται σε μια από τις πιο επιθετικές του στιγμές, με διευρυμένες απαιτήσεις – που παρουσιάζονται ως «διεκδικήσεις», σε όλο σχεδόν το φάσμα των ζωτικών ελληνικών εθνικών συμφερόντων και θέτοντας ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και ασφάλειας, καθιστώντας την Τουρκία επικίνδυνο αναθεωρητικό κράτος (revisionist state) για την ελληνική εθνική ασφάλεια αλλά και την παγκόσμια τάξη, καθώς έχει παγκόσμιας εμβέλειας αναθεωρητικές φιλοδοξίες. Αιχμή του δόρατος του σύγχρονου τουρκικού αναθεωρητισμού αποτελεί το θεώρημα της Γαλάζιας Πατρίδας (MAVI VATAN) που περιλαμβάνει όλες τις θαλάσσιες διεκδικήσεις της ισλαμικής νεο-οθωμανικής Τουρκίας σε Αιγαίο και Μεσόγειο.

Ακραία, επιχειρούμενη πρακτικά πλέον, εφαρμογή του θεωρήματος η συνομολόγηση του τουρκολιβυκού μνημονίου Η ψευτοοριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης (!) δεν είναι αντίθετη μόνο στις ρυθμίσεις του δικαίου της θάλασσας (γραπτό - εθιμικό δίκαιο και νομολογία διεθνών δικαστηρίων), αλλά και σε αντικειμενικούς γεωγραφικούς περιορισμούς (αρκεί οποιοσδήποτε ειδήμονας ή όχι να δει τον χάρτη). Τουρκολιβυκό μνημόνιο Είναι ενδεικτικό ότι από πλευράς Λιβύης το μνημόνιο υπογράφηκε στις 27.11.2019 από τον πρόεδρο της κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας, Σαράτζ, διορισμένο πρόεδρο απευθείας από τον ΟΗΕ με την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας με αριθμό 2219/2015. Ο σχετικός διορισμός προέβλεπε θητεία για χρονικό διάστημα δύο ετών (1+1, που δεν ανανεώθηκε με νέα απόφαση του ΣΑ), καθώς ο πρόεδρος Σαράτζ απέτυχε να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε με τη Συμφωνία του Μαρόκου και ιδίως την απομάκρυνση παραστρατιωτικών σωμάτων τρίτων χωρών από τη χώρα. Ο πρόεδρος Σαράτζ, επίσης, λειτουργούσε χωρίς τη συγκατάθεση, αντίθετα με εχθρική στην κυβέρνηση τη λιβυκή Βουλή. Χαρακτηριστική, μεταξύ άλλων, η δήλωση του τότε προέδρου του λιβυκού Κοινοβουλίου, Αγκίλα Σάλεχ «Η κυβέρνηση του Σάρατζ δεν είναι εξουσιοδοτημένη να υπογράφει διεθνείς συμφωνίες», στην αγγλόφωνη αιγυπτιακή εφημερίδα «Egypt Today», καθώς «κάθε συμφωνία που έχει υπογραφεί από οποιαδήποτε χώρα πρέπει να κυρωθεί από τη νομοθετική αρχή προκειμένου να τεθεί σε ισχύ», όπως πρόσθεσε. Όμως η «παράλογη» αυτή «διμερής» διεθνής σύμβαση, ανεξάρτητα της τυπικής και ουσιαστικής νομιμότητας που έχει ή στερείται, αποτελεί για την Ελλάδα στρατηγική αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της, διότι, μεταξύ άλλων: Αποτελεί έκφραση υφιστάμενου πραγματικού σχεδιασμού κρατικής πολιτικής του νέου τουρκοϊσλαμικού καθεστώτος να «αναθεωρήσει» περιορίζοντας ή/και με το να καταστήσει άνευ αντικειμένου τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε ξηρά - αέρα - θάλασσα. Υποστηρίζεται στο «πεδίο» (εκτός από το «τραπέζι») από την ωμή στρατιωτική ισχύ και τις μεθοδικά σωρευμένες αυτόνομες τουρκικές δυνατότητες, τις οποίες και υπερβάλλοντάς τες διαφημίζει, επιστημονικής έρευνας και γεωτρήσεων στην «αμφισβητούμενη» υφαλοκρηπίδα με ίδια μέσα (σήμερα), τις οποίες και υπερβάλλοντάς τες τις διαφημίζει ανάλογα. Ενισχύεται από την ευρύτερη τάση περιφερειακού και παγκόσμιου αναθεωρητισμού. Εκμεταλλεύεται την ψυχραιμία και υπευθυνότητα της ελληνικής πλευράς, η οποία στο εσωτερικό της χώρας γεννά μεγάλη αμφισβήτηση για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, με κατηγορίες για έλλειψη αξιόπιστης κρατικής διακομματικής συναίνεσης εθνικής στρατηγικής. Στοχεύει να ματαιώσει την ελληνική πολιτική στην Αν. Μεσόγειο, όπως αυτή είχε εξελιχθεί κατά το πρόσφατο παρελθόν. Η πολιτική αυτή ταυτόχρονα: 1. Προστάτευε και ενίσχυε τις προσπάθειες της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία, αφού οριοθέτησε τις θαλάσσιες αποκλειστικές οικονομικές ζώνες της, επιχειρεί κατά λογικό επόμενο στάδιο να τις αξιοποιήσει και εμπορικά, παρέχοντας άδειες έρευνας και εκμετάλλευσης σε διεθνείς εταιρείες διαμερισματοποιημένων θαλασσίων τεμαχίων της ΑΟΖ της. 2. Δημιουργούσε βήμα βήμα τις απαραίτητες συμμαχίες, με κλειδιά τη στρατηγική σχέση με τις ΗΠΑ και τις τριμερείς συνεννοήσεις Ελλάδας και Κύπρου με περιφερειακές δυνάμεις (Ισραήλ, Λίβανο και Αίγυπτο), στο πλαίσιο και του σχεδιασμού του EASTMED, τις συνεργασίες με ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ και Αίγυπτο για τη δημιουργία πολυμερούς πλαισίου ασφάλειας και συνεργασίας εκμετάλλευσης των πόρων της Ανατολικής Μεσογείου (με δυνατότητες συμμετοχής και της Τουρκίας υπό τον αυτονόητο όρο του σεβασμού των νομίμων δικαιωμάτων των υπόλοιπων περιφερειακών κρατών με δικαιώματα ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο επ' ωφελεία των λαών των δικαιούχων χωρών και της ασφάλειας στην περιοχή). Το τουρκολιβυκό μνημόνιο, μαζί με την υποστήριξη στο έδαφος της Λιβύης από την Τουρκία με στρατιωτικά και παραστρατιωτικά μέσα, μεταφέρει εν τοις πράγμασι τουρκικό μήνυμα ότι αποτελεί «ηγεμονική» δύναμη που πρέπει να έχει πρωτεύοντα ρόλο στην επιχειρούμενη αξιοποίηση των πόρων της Ανατολικής Μεσογείου. Μήνυμα που επιχειρεί να στηρίξει στην πολιτική της δύναμης της ισχύος, εκμεταλλευόμενη το κενό ισχύος που παρατηρείται στη συγκυρία και που φαίνεται ότι αφήνουν οι Μεγάλες Δυνάμεις με παρουσία στη Μεσόγειο, και ιδίως οι ΗΠΑ υπό την προεδρία του Προέδρου Τραμπ. Η Τουρκία αισθάνεται και φιλοδοξεί να «καλύψει» τη μείωση της δυτικής επιρροής, όπως τη θεωρεί, αλλά και να τη διευρύνει ενεργητικά. Στο πλαίσιο αυτό το τουρκολιβυκό μνημόνιο στοχεύει να παρέχει στην τουρκική στρατηγική «νομιμοποιητική» βάση στις αρπακτικές (predator) διεκδικήσεις της, καθώς πιστεύει ότι είναι ικανή να τις επιβάλει, ιδίως εν όψει της σχετικής υποχώρησης του δυτικού παράγοντα από τη Μεσόγειο, όπως θεωρεί και επιθυμεί. Δημιουργεί, δηλαδή, την επίφαση της νομιμότητας για την προβολή των απαιτήσεών της που στηρίζονται στην (φαινόμενη ή φανταστική ή πραγματική) ισχύ της. Η ελληνική κυβέρνηση υποτίμησε την πασίδηλη σημασία του τουρκολιβυκού μνημονίου Είχε δε ήδη δείξει πρωτοφανή αφέλεια στον προληπτικό χειρισμό της εύκολα διαγνώσιμης τουρκικής στρατηγικής.

Δένδιας Τουρκία Λιβύη Πηγή: EUROKINISSI Ο Έλληνας ΥΠΕΞ είχε ζητήσει και είχε λάβει, όπως είπε, προφορικές διαβεβαιώσεις από τη λιβυκή πλευρά ότι δεν θα προέβαιναν στη συνομολόγηση μιας τέτοιας συμφωνίας. Κατόπιν παρουσιάστηκε ως εξαπατημένος και αιφνιδιαζόμενος, ως μη όφειλε, από την εύκολα προβλέψιμη ενέργεια. Τα ταξίδια Σαράτζ στην Τουρκία και τανάπαλιν, οι υπαρξιακού χαρακτήρα ανάγκες στήριξης της ομάδας Σαράτζ - GNA από οποιονδήποτε πρόθυμο, η τουρκική καταγωγή Σαράτζ, οι δηλωτικές παράνομες στρατιωτικές ενισχύσεις και η συνακόλουθη αύξηση της πολιτικής επιρροής της Τουρκίας στη Λιβύη υποτιμήθηκαν. Αλλά, και μετά τη συνομολόγηση, δεν ανεγνώσθη ορθά η στρατηγικού χαρακτήρα πρόκληση. Υποτιμήθηκε ως απέλπιδα προσπάθεια της Τουρκίας να επωφεληθεί από ένα αδύναμο καθεστώς στη Λιβύη που παρέπαιε. Δεν μελετήθηκε ούτε αναλύθηκε σωστά το παράδειγμα της Συρίας. Υποτιμήθηκαν οι τουρκικές δυνατότητες να υποστηρίξει αποτελεσματικά τον προστατευόμενό της. Έτσι, η Ελλάδα δεν πέρασε επαρκώς το μήνυμα ότι είναι αποφασισμένη να αποτρέψει τους τουρκικούς σχεδιασμούς. Έδειξε απροετοίμαστη ή/και φοβική στις γερμανικές και ιταλικές αντιδράσεις και δεν επιχείρησε στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οποίας είναι μέλος, το πάγωμα των οικονομικών ενισχύσεων της Ε.Ε. προς τη Λιβύη, δεν αντέδρασε στον προκλητικό αποκλεισμό της χώρας από τη διάσκεψη του Βερολίνου. Δεν έλαβε έγκαιρες πρωτοβουλίες να ενεργοποιήσει τα συγκλίνοντα συμφέροντα Αιγύπτου και Γαλλίας σε μια αξιόπιστη στρατηγική ανάσχεσης της Τουρκίας στη Λιβύη, περιμένοντας εσφαλμένα να λειτουργήσουν από μόνα τους τα πράγματα υπέρ της Ελλάδας. Η Ελλάδα παρατηρούσε τους Τούρκους στη Λιβύη, τη μεταφορά πολλών χιλιάδων εμπειροπόλεμων εγκληματικών ισλαμιστικών στοιχείων από τη Συρία, στρατιωτικού υλικού και προσωπικού που μεταφέρονταν με όλους τους τρόπους. Η Τουρκία, ενώ σταθεροποιούσε την κυβέρνηση του προέδρου Σαράτζ, παρουσιάζεται να «διεκδικεί» ΑΟΖ έξι μίλια από την Κρήτη. Προσπαθεί περαιτέρω να παρουσιαστεί ως παράγοντας «προστασίας» αμερικανικών, γερμανικών, ιταλικών και ισπανικών γεωπολιτικών και εμπορικών συμφερόντων στη Λιβύη, αλλάζοντας την ποιότητα των σχέσεών της με τις χώρες αυτές. Παρ' όλα τα ανωτέρω, η συνομολόγηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Αιγύπτου και Ελλάδας, η οποία κατέστη δυνατή με σημαντικές ελληνικές «παραχωρήσεις» προς την αιγυπτιακή κυβέρνηση (μεταξύ των οποίων μικρή αλλά επώδυνη μείωση της επήρειας της Κρήτης στην τελική οριοθέτηση), αποκαθιστά τη λογική της γεωγραφίας: δηλαδή τη σχεδόν αυτονόητη έλλειψη, σε κάθε περίπτωση, γειτνίασης των ΑΟΖ Τουρκίας και Λιβύης. Ταυτόχρονα αποκαθιστά και τα όποια ζητήματα τυπικής νομιμότητας και αμφισβήτησης στόχευε το τουρκολιβυκό μνημόνιο να δημιουργήσει σχετικά με την εν δυνάμει εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου εντός της Ελληνικής Αποκλειστικής Ζώνης. Οι όποιες τουρκικές προκλήσεις στην «οριοθετημένη» από το τουρκολιβυκό μνημόνιο Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη δεν μπορεί να δημιουργήσουν δικαιώματα έρευνας και πολύ περισσότερο εξόρυξης εντός της νόμιμης Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης όπως το Δίκαιο της Θάλασσας καθορίζει. Αναγκάζει δε εν τοις πράγμασι τη Λιβύη σε διαπραγμάτευση είτε απευθείας με την Ελλάδα οριοθέτησης των ακραίων ορίων των ΑΟΖ τους ή αλλιώς στο πλαίσιο του συστήματος διεθνούς δικαιοσύνης μετά συνομολόγηση κοινού συνυποσχετικού επίλυσης της διαφοράς. Αντίθετα, η Ελλάδα σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 156 του Ν. 4001/2011, που αναφέρει ότι «ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ' ης κηρυχθεί), είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης», έχει ορίσει θαλάσσια οικόπεδα στο Ιόνιο και το Λιβυκό πέλαγος τα οποία δημοπρατήθηκαν και οι σχετικές εταιρείες οι οποίες πλειοδότησαν απέκτησαν ήδη τα σχετικά δικαιώματα σε επιτυχημένους διεθνείς διαγωνισμούς. Μετά λοιπόν τη σχετική οριοθέτηση Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Ελλάδας με την Ιταλία και Αίγυπτο (με επώδυνες παραχωρήσεις της Ελλάδας και έναντι της Ιταλίας, όπως π.χ. και μεταξύ άλλων την παραχώρηση δικαιωμάτων αλιείας της περίφημης κόκκινης γαρίδας του Ιονίου πελάγους εντός της ελληνικής ΑΟΖ για την Ιταλία) εκκρεμεί η σχετική οριοθέτηση με τη Λιβύη. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν απειλείται η νομιμότητα των παραχωρηθέντων οικοπέδων.

Η ΙΘΑΚΗ του κου Τσίπρα

Αέναο ταξίδι προς την Ιθάκη ΣΟΥ (υπαρξιακό), έχοντας ξεκινήσει με υπηκόους στρατιώτες ΣΟΥ που στην πορεία εξολοθρεύθηκαν (πολιτικό): 1) δεν είναι αέναο, αφού φτάνεις στην Ιθάκη, 2) η υπαρξιακή ... συνιστώσα αφορά την μόνη τάξη που έχει σημασία για τον ποιητή; Των ευγενών ηρώων;

καλά όλα τα υπόλοιπα μετά το ... κοιμισμένος αφημένος στα παράλια της #Ιθακης (να βάλει την χορδή στο τόξο, να περάσει το βέλος από κρίκους 12 τσεκουριών να νικήσει μνηστήρες (εκτός αν είναι μνηστήρες για την ... αρχηγία του ... κόμματος) δεν έχουν αυτονόητα εφαρμογή.

Τραγικό γεγονός η κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων από εκδοτική εταιρία που εκδίδει αυτοβιογραφικό βιβλίο πρώην Πρωθυπουργού εναντίον εφημερίδας, επειδή σε στήλες της ασκούσαν κριτική στο βιβλίο

Τραγικό γεγονός η κατάθεση ασφαλιστικών μέτρων από εκδοτική εταιρία που εκδίδει αυτοβιογραφικό βιβλίο πρώην Πρωθυπουργού εναντίον εφημερίδας, επειδή σε στήλες της ασκούσαν κριτική στο βιβλίο με πρόσχημα και αναφορά σε κομμάτι προδημοσίευσης ενός (του μικρότερου κατά δήλωση του πρώην Πρωθυπουργού) κεφαλαίου του. Βιβλίο πρώην Πρωθυπουργού αποτελεί αυτονόητα, εκτός από πνευματική ιδιοκτησία και εμπορική πράξη (έκδοση), πρώτου μεγέθους πολιτική πράξη και πρώτου μεγέθους δημοσιογραφική πηγή. Πολύ περισσότερο που τα απαράδεκτα κατά νομικό ουσιαστικό και πολιτικό περιεχόμενο ασφαλιστικά μέτρα στρέφονται εναντίον εφημερίδας, του Documento, που στήριζε επί σειρά ετών τον ίδιο τον πρώην Πρωθυπουργό και το πολιτικό του κόμμα. Η εφημερίδα στήριζε κόμμα και πρόσωπα τα οποία ανέχονταν, χωρίς ουσιαστική πολιτική και επικοινωνιακή άμυνα, χωρίς ουσιαστικά αντίδραση, επί σειρά ετών, την κατασυκοφάντηση τους από αντίπαλους πολιτικούς μηχανισμούς που ευτέλισαν στα μάτια πολλών πολιτών τόσο τον ιστορικό πολιτικό χώρο όσο και τα πρόσωπα που τον εξέφραζαν, με πολιτικό αποτέλεσμα την συρρίκνωση του πολιτικού χώρου. Περαιτέρω αποτέλεσμα της πολιτικής υποταγής στα επικοινωνιακό αφήγημα των αντιπάλων του ήταν, εκτός της συρρίκνωσης του χώρου, να μείνει η Χώρα χωρίς αντιπολίτευση σε μία κυβέρνηση που έπληξε κατά τον μεθοδικότερο και αποτελεσματικότερο τρόπο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, αφήνοντας την κοινωνία ανυπεράσπιστη και τους υποστηρικτές τους κατασυκοφαντημένους για την πολιτική επιλογή της στήριξης τους. Οι πολιτικές ευθύνες δεν αποσείονται με ασφαλιστικά μέτρα. Η δημοκρατία, οι πολίτες και οι δημοσιογράφοι, έχουν κάθε δικαίωμα σε σκληρή κρητική πρώην Πρωθυπουργού και όσων αναφέρει με οιονδήποτε τρόπο, και με αυτοβιογραφικό βιβλίο του που σκοπεύει σε εκφρασμένη πολιτική επαναφορά του ξανά στην άμεση πολιτική δράση.

Ανακοπή κατά Ατομικής Ειδοποίησης Καταβολής - Υπερημερίας χρεών στο δημόσιο

Επειδή μετά την επίδοση Ατομικής Ειδοποίησης Υπερημερίας κατοβολής χρεών προς το δημόσιο Η ΑΑΔΕ δια του αρμοδίου ΚΕ.Β.ΕΙΣ δύναται να προβεί σε μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης κατά του οφειλέτη αποτελεί την τελευταία ευκαιρία του φορολογούμενου να προβάλει μέσω ανακοπής τις αντιρρήσει του κατά της ίδιας της ειδοποίησης και των νομίμων τίτλων που αναφέρονται στον αναλυτικό πίνακα της ειδοποίησης. Επίσης παρέχεται η δυνατότητα εάν συντρέχουν αυστηρές προϋποθέσεις ακόμη και αναστολής εκτέλεσης (ιδίως εάν πιθανολογείται η ευόδοση της ανακοπής και υπάρχει βλάβη από την εκτέλεση). ΠΡΟΣΟΧΗ: η ανακοπή πρέπει να γίνει εντός 30 ημερών από την κοινοποίηση ή το ανέβασμα της στον λογαριασμό του φορολογούμενου στο taxis net που εξομοιούται με επίδοση. Αρα χρειάζεται ο διοικούμενος φορολογούμενος να στρέξει ΑΜΕΣΑ για την εμπρόθασμη κατάθεση της. Ακολουθούν κρίσιμα άρθρα που παρουσιάζουν το θέμα και την διαδικασία. Άρθρο 4 ΚΕΔΕ Ατομική ειδοποίηση: 1. Με την εξαίρεση των φόρων και των λοιπών δημοσίων εσόδων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Κ.Φ.Δ., για τα οποία εφαρμόζεται αποκλειστικά ο ως άνω Κώδικας, καθώς και των δημοσίων εσόδων της περ. β΄ της παρ. 6 του άρθρου 2, μετά την καταχώριση του χρέους ως δημοσίου εσόδου κατά την παρ. 5 του άρθρου 2, η ΑΑΔΕ εκδίδει ατομική ειδοποίηση, την οποία είτε αποστέλλει ταχυδρομικά στον οφειλέτη και στα συνυπόχρεα πρόσωπα είτε την κοινοποιεί σε αυτούς σύμφωνα με το άρθρο 5 του Κ.Φ.Δ. Στην ατομική ειδοποίηση αναφέρονται το ονοματεπώνυμο του οφειλέτη, και αν πρόκειται για νομικό πρόσωπο η επωνυμία του, καθώς και ο αριθμός φορολογικού μητρώου (Α.Φ.Μ.) του, εφόσον υπάρχει, το είδος και το ποσό του χρέους, συμπεριλαμβανομένων των τόκων που έχουν ήδη υπολογισθεί κατά την κείμενη νομοθεσία, ο αριθμός και η χρονολογία καταχώρισης του χρέους ως δημοσίου εσόδου ή ο τίτλος στον οποίο βασίζεται το χρέος, ο χρόνος και ο τρόπος καταβολής αυτού και η μνεία ότι από την επομένη ημέρα της λήξης της νόμιμης προθεσμίας καταβολής του χρέους και μέχρι την τελική εξόφληση αυτού υπολογίζονται οι τόκοι του άρθρου 6. 2. Η ατομική ειδοποίηση της παρ. 1 δεν εξομοιώνεται με την επιταγή προς πληρωμή. Πρόσθετα κατά το Άρθρο 7 ΚΕΔΕ - Ατομική ειδοποίηση υπερημερίας Χρόνος λήψης αναγκαστικών μέτρων: 1. Αναγκαστικά μέτρα δεν λαμβάνονται πριν παρέλθουν τριάντα (30) ημέρες από την κοινοποίηση σύμφωνα με το άρθρο 5 του Κ.Φ.Δ. στον υπόχρεο, οφειλέτη ή συνυπόχρεο πρόσωπο, ατομικής ειδοποίησης υπερημερίας, στην οποία αναφέρονται: α) το ονοματεπώνυμο του υπόχρεου και εφόσον πρόκειται για νομικό πρόσωπο η επωνυμία του, β) ο Α.Φ.Μ. του υπόχρεου, εφόσον υπάρχει, γ) η ημερομηνία έκδοσης της ειδοποίησης, καθώς και παραπομπές στον αντίστοιχο αριθμό και χρονολογία βεβαίωσης ή καταχώρισης του χρέους ως δημοσίου εσόδου ή στον αριθμό του νόμιμου τίτλου, συμπεριλαμβανομένων σχετικών προθεσμιών, ημερομηνιών καταβολής και αριθμού δόσεων, δ) το είδος και το ποσό της οφειλής, ε) η εντολή καταβολής του ποσού της οφειλής, στ) ο τρόπος πληρωμής του ποσού της οφειλής, ζ) μνεία ότι οι προσαυξήσεις εκπρόθεσμης καταβολής ή οι τόκοι του άρθρου 6 υπολογίζονται μέχρι την ολοσχερή εξόφληση αυτής, η) μνεία ότι, εφόσον ο υπόχρεος δεν προβεί σε εξόφληση εντός τριάντα (30) ημερών από την κοινοποίηση της ειδοποίησης, η ΑΑΔΕ μπορεί να προβεί στη λήψη μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης για την είσπραξη των ποσών που αναφέρονται σε αυτήν, εκτός εάν η οφειλή υπαχθεί σε πρόγραμμα ρύθμισης, εντός της ανωτέρω προθεσμίας. Ακόμη, κατά Άρθρο 65 ΚΕΔΕ -Ανακοπή από τον οφειλέτη: 1. Πριν από την έναρξη της εκτέλεσης ο οφειλέτης μπορεί να ασκήσει ανακοπή κατά της ατομικής ειδοποίησης και κατά του νομίμου τίτλου. Με την ανακοπή επιτρέπεται η προβολή αντιρρήσεων ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου, καθώς και η αμφισβήτηση της ουσιαστικής βασιμότητας της απαίτησης του Δημοσίου, εφόσον ο προσδιορισμός της δεν έχει ανατεθεί σε δικαστήρια ή σε διοικητικές επιτροπές που αποφαίνονται με δύναμη δεδικασμένου. 3. Με την επιφύλαξη των άρθρων 216 επ. του Κ.Δ.Δ., η ανακοπή του οφειλέτη πριν από την έναρξη της εκτέλεσης ασκείται ενώπιον του καθ’ ύλην αρμόδιου δικαστηρίου, σύμφωνα με τα άρθρα 583 έως 585 του Κ.Πολ.Δ., ενώ μετά την έναρξή της ασκείται ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου του τόπου της εκτέλεσης. 4. Η άσκηση της ανακοπής δεν αναστέλλει σε καμία περίπτωση την εκτέλεση. Εφόσον, όμως, ασκηθεί ανακοπή κατά της διοικητικής εκτέλεσης, ο οφειλέτης μπορεί με αίτησή του ενώπιον του Μονομελούς Πρωτοδικείου, η οποία εκδικάζεται κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, να ζητήσει την αναστολή της εκτέλεσης. Προϋπόθεση για τη χορήγηση της αναστολής από το δικαστήριο είναι η πιθανολόγηση της ευδοκίμησης της ανακοπής. Μέχρι την έκδοση της απόφασης επί της αίτησης αναστολής μπορεί να χορηγηθεί από το δικαστήριο προσωρινή διαταγή. Εοειδή περαιτέρω κατά το Άρθρο 67 ΚΕΔΕ Παραλείψεις, ακυρότητες και πλημμέλειες: 1. Παραλείψεις, ακυρότητες ή πλημμέλειες που αφορούν στη διαδικασία απόκτησης οποιουδήποτε νόμιμου ή εκτελεστού τίτλου του άρθρου 2, τη διαδικασία της εκτέλεσης, καθώς και τις ίδιες τις πράξεις εκτέλεσης, μπορούν να προταθούν από τον οφειλέτη ως λόγος ακύρωσης, μόνο εάν ο οφειλέτης επικαλείται και αποδεικνύει αυτές, καθώς και ότι εξαιτίας τους υπέστη βλάβη. Το δικαστήριο κηρύσσει την ακυρότητα μόνο όταν κατά την κρίση του προκλήθηκε βλάβη, η οποία δεν μπορεί να αποκατασταθεί διαφορετικά παρά μόνο με την κήρυξη της ακυρότητας…. 3. Εάν η εκτέλεση ακυρωθεί με τελεσίδικη δικαστική απόφαση, εξαιτίας της παράλειψης προθεσμίας ή δικονομικού τύπου, ο υπαίτιος της ακυρότητας μπορεί να υποχρεωθεί με την ίδια απόφαση στην καταβολή των εξόδων, στα οποία υποβλήθηκε τόσο το Δημόσιο όσο και ο καθ’ ου η εκτέλεση οφειλέτης του. Κατά δε το άρθρο 77 ΚΕΔΕ Εκπροσώπηση του Δημοσίου 1. Στις δίκες του παρόντος Κώδικα το Δημόσιο εκπροσωπεί ο Προϊστάμενος της υπηρεσίας της ΑΑΔΕ που είναι αρμόδια για την επιδίωξη της είσπραξης της οφειλής, κατά του οποίου στρέφεται και κοινοποιείται κάθε δικόγραφο επί ποινή απαραδέκτου αυτού. Σε κάθε περίπτωση, και επίσης με ποινή απαραδέκτου, απαιτείται η κοινοποίηση του δικογράφου και στον Διοικητή της ΑΑΔΕ. Στην περίπτωση αίτησης αναστολής πλειστηριασμού ή ανακοπής διόρθωσης της κατασχετήριας έκθεσης ή αλλαγής του τόπου πλειστηριασμού, οι κοινοποιήσεις των προηγούμενων εδαφίων διενεργούνται, με ποινή απαραδέκτου, το αργότερο τρεις (3) εργάσιμες ημέρες πριν από τη δικάσιμο. και περαιτέρω: 3. Στις δίκες του παρόντος Κώδικα δεν τρέχει καμία προθεσμία κατά τη διάρκεια των δικαστικών διακοπών. Κάθε προθεσμία που ξεκίνησε πριν από την έναρξη των δικαστικών διακοπών, καθώς και η εξέταση των μαρτύρων, αναστέλλονται κατά τη διάρκεια των δικαστικών διακοπών, εκτός αν επισπεύδει το Δημόσιο. Σύμφωνα με το άρθρο 65 παράγραφος 1 του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων (ΚΕΔΕ): “Πριν από την έναρξη της εκτέλεσης ο οφειλέτης μπορεί να ασκήσει ανακοπή κατά της ατομικής ειδοποίησης και κατά του νομίμου τίτλου. Με την ανακοπή επιτρέπεται η προβολή αντιρρήσεων ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου, καθώς και η αμφισβήτηση της ουσιαστικής βασιμότητας της απαίτησης του Δημοσίου, εφόσον ο προσδιορισμός της δεν έχει ανατεθεί σε δικαστήρια ή σε διοικητικές επιτροπές που αποφαίνονται με δύναμη δεδικασμένου.” Επειδή εν προκειμένω στην ανωτέρω ανακοπή που ασκείται ΠΡΙΝ από την εκτέλεση της επίδικης απόφασης, δύναται δε το δικαστήριο σας να εξετάσει και παρεμπιπτόντως ζητήματα σχετικά με προβολή αντιρρήσεων από μέρους μου, ουσιαστικού δικαίου. Η Ανακοπή πρέπει και να επιδοθεί στο αρμόδιο ΚΕΒΕΙΣ και ανάλογα το είδος των προσβαλλόμενων πράξεων χρειάζονται και άλλες επιδόσεις πχ σε πρόστιμα αυθαιρέτων στο Πράσινο Ταμείο, σε οφειλές βεβαιωμένες από Δήμους στους Δήμους κοκ Επειδή με την εξαίρεση των φόρων και των λοιπών δημοσίων εσόδων που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας (ΚΦΔ) για τα οποία εφαρμόζεται αποκλειστικά ο παραπάνω κώδικας , η ύπαρξη των δημοσίων εσόδων ανήκει στην αρμοδιότητα της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (ΑΔΑΕ) και των λοιπών οργάνων που ορίζονται με ειδικές διατάξεις για τον σκοπό αυτόν στους οποίους έχει ανατεθεί η είσπραξη ειδικών εσόδων. Επειδή σε αντίθεση προς την ανακοπή των άρθρων 216 κ.ε. του ΚΔΔ, οι προβλεπόμενες ανακοπές στον ΚΕΔΕ κοινοποιούνται, επί ποινή απαραδέκτου του ασκούμενου δικογράφου, στο παθητικώς νομιμοποιούμενο πρόσωπο επιμελεία του ανακόπτοντος, όπως ορίζει η διάταξη του άρθρου 77 παρ. 1 του ΚΕΔΕ. Σύμφωνα με την διάταξη αυτή, η ανακοπή στρέφεται κατά του Δημοσίου, όπως αυτό εκπροσωπείται από τον Προϊστάμενο της υπηρεσίας της ΑΑΔΕ, η οποία είναι αρμόδια για την είσπραξη της οφειλής, κοινοποιείται δε στο Δημόσιο επιμελεία του ανακόπτοντος, επί ποινή απαραδέκτου του ασκούμενου δικογράφου. Επειδή το πρόστιμο θα εισπραχθεί σύμφωνα με τις διατάξεις του Κώδικα Εισπράξεων Δημοσίων Εσόδων (Κ.Ε.Δ.Ε.), από το Κέντρο Βεβαίωσης και Είσπραξης (ΚΕ.Β.ΕΙΣ.) Αττικής, Λεωφόρου Αθηνών αρ. 70, 104 41. Αθήνα. Ατομική

Νομιμοποίηση αυθαιρέτου και απόδειξη χρόνου ανέγερσης αυθαίρετης κατασκευής

Παρακάτω θα βρείτε επιλογή της υφιστάμενης νομοθεσίας χαρακτηρισμού αυθαιρέτου, απόδειξης του χρόνου ανέγερσης (πριν 28 Ιουλίου 2011) προκειμένου να υπάρξει "υπαγωγή" σε νομιμοποίηση ή αναστολής κυρώσεων (κατεδάφιση πρόστιμα ανέγερσης διατήρησης ποινικές κυρώσεις κα).

Στο Ν 4495/2017 «Ελεγχος και προστασία του Δομημένου Περιβάλλοντος και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 167), ορίζονται τα εξής: Άρθρο 81 (Ορισμοί) «1. Α) Αυθαίρετη κατασκευή ορίζεται κάθε κατασκευή ή εγκατάσταση , η οποία εκτελείται ή έχει εκτελεστεί χωρίς την απαιτούμενη οικοδομική άδεια ή καθ΄ υπέρβαση αυτής ή κατά παράβαση των ισχυουσών πολεοδομικών διατάξεων ή με βάση άδεια που ανακλήθηκε ή ακυρώθηκε, β) ….». Άρθρο 87 (όπως η παρ 1 ίσχυε κατά το κρίσιμο χρονικό διάστημα, πριν την τροποποίηση του με το άρθρο 160 του ν 4951/2022: απόδειξη χρόνου κατασκευής αυθαίρετων κατασκευών: 1. Η απόδειξη του χρόνου ανέγερσης της αυθαίρετης κατασκευής γίνεται με την υποβολή σχετικής αεροφωτογραφίας. Αν δεν προκύπτει με βεβαιότητα ο χρόνος κατασκευής ή της εγκατάστασης της αυθαίρετης χρήσης από την αεροφωτογραφία, για την απόδειξη του χρόνου κατασκευής: α) ο χρόνος της αλλαγής χρήσης από κύρια χρήση σε άλλη κύρια αποδεικνύεται με έγγραφο φορολογικής ή άλλης δημόσιας αρχής, στο οποίο εμφαίνεται το ακίνητο και η χρήση όπως περιγράφονται στην υπαγωγή, Β) …. 2. Στην ψηφιακή πλατφόρμα ορθοφωτοχαρτών του άρθρου 85, με μέριμνα της αρμόδιας υπηρεσίας του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, εισάγονται σε όλη την επικράτεια οι αεροφωτογραφίες που θα χρησιμοποιηθούν ως βάση αναφοράς και ελέγχου για τη διαπίστωση της ολοκλήρωσης του φέροντος οργανισμού της αυθαίρετης κατασκευής μέχρι 28.7.2011. 3 … 4. Σε κάθε περίπτωση, πέραν των όσων ορίζονται ανωτέρω, για την απόδειξη του χρόνου κατασκευής, προκειμένου να υπολογιστεί ο συντελεστής παλαιότητας, προσκομίζονται με ευθύνη του ιδιοκτήτη και υποβάλλονται με ευθύνη του μηχανικού στο πληροφοριακό σύστημα αεροφωτογραφίες ή δημόσια έγγραφα. …». Αρθρο 92 Διαπίστωση και χαρακτηρισμός αυθαιρέτου: «Η διαπίστωση και ο χαρακτηρισμός αυθααιρε΄του γίνεται ύστερα από αυτοψία δύο ελεγκτών δόμησης … 2. Οι δύο Ελεγκτές Δομησης διενεργούν επιτόπια αυτοψία και συντάσουν έκθαση αυτοψίας … 3. Στην έκθαση αυτοψίας αναφέρετεαι η θέση του αυθαιρέτου με συντεταγμένες στο σύστημα αναφοράς ΕΓΣΑ 87, συνοπτική περιγραφή με σκαρίφημα, οι διαστάσεις του και οι πολεοδομικές διατάξεις που έχουν παραβιαστεί, Η ίδια έκθεση περιλαμβάνει υπολογισμό προστίμων διατήρησης και ανέγερσης, καθώς και σημείωση ότι κάθε ενδιαφερόμενος έχει δικαίωμα, μέσα σε ανατρεπτική προθεσμία τριάντα (30) ημερών από τη λήψη της γνώσης της έκθεσης αυτοψίας να υποβάλλει ενδικοφανή προσφυγή στο κατά τόπο αρμόδιο Τοπικό Παρατηρητήριο …». Αρθρο 93 (Προσφυγή): «1. Κατά της έκθεσης αυτοψίας, ο ενδιαφερόμενο μπορεί να ασκήσει ενδικοφανή προσφυγή εντός αποκλειστικής προθεσμίας τριάντα (30) ημερών από την κοινοποίηση της απόφασης σε αυτόν. Η άσκηση της προσφυγής καιη εκδίκαση της έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα …. 2 …. 4. Αν απορριφθεί η προσφυγή, η αυθαίρετη κατασκευή είναι κατεδαφιστέα και εφαρμόζονται οι κυρώσεις του παρόντος. 5.». ΚΥΡΩΣΕΙΣ: άρθρο 94 (κυρώσεις αυθαίρετων κατασκευών μετά την 28η Ιουλίου 2011 κατεδαφίζονται υποχρεωτικά και επιβάλλονται πρόστιμα ανέγερσης και διατήρησης αυθαιρέτων, καθώς και ποινικές κυρώσεις … Κατεδαφίζονται επίσης και επιβάλλονται κατά τις διατάξεις του παρόντος πρόστιμα ανέγερσης και διατήρησης αυθαιρέτων, … οι αυθαίρετες κατασκευές που έχουν πραγματοποιηθεί πριν από την ανωτέρω ημερομηνία αλλά δεν έχουν υπαχθεί … σε διατάξεις νόμων περί αναστολής επιβολής κυρώσεων." Σύμφωνα δε με το άρθρο 96 (κατηγορίες αυθαιρέτων κατασκευών και αλλαγών χρήσεων) «οι αυθαίρετες κατασκευές και αλλαγές χρήσης που έχουν συντελεστεί πριν από την 28.7.2011, μπορούν να δηλωθούν και να υπαχθούν στις διατάξεις του παρόντος, εφόσον δεν εμπίπτουν στις περιπτώσεις του άρθρου 89 …». και αναστέλλονται οι κυρώσεις ("νομιμοποίηση").

Νεοφιλελευθερισμός και Κοινωνική και Ατομική Αποδόμηση

Στο κέντρο βέβαια των υπό εξέταση οικονομικών πολιτικών (φορολογία κόκκινα δάνεια κρατικές επιχορηγήσεις κοκ ) και νομοθετικών ή άλλων πρωτοβουλιών ( Νόμοι Φλωρίδη, πρωτοβουλίες για τα υπερχρεωμένα, συγκάλυψη Τέμπη κοκ) βρίσκεται ο νεοφιλελευθερισμός, η οικονομική θεωρία /εργαλείο/όπλο όσων συσσώρευσαν πολύ κεφάλαιο/πλούτο & θέλουν να το χρησιμοποιούν χωρίς να ενδιαφέρονται για τις επιπτώσεις στους ΠΟΛΙΤΕΣ, στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ και στην ΚΟΙΝΩΝΙΑ.#νεοφιλελευθερισμός

Οι φιλόδοξοι κομψευόμενοι/λιγούρηδες που πάντα έλκονται από την δύναμη και το χρήμα στελεχώνουν τα ιδρύματα τους και τους προσφέρουν πολιτική εκπροσώπηση προκαλώντας λυσσασμένα σύγχυση/παραίτηση/αποπροσανατολισμό στους πολλούς για να υπηρετήσουν τους χορηγούς τους.

Κατόρθωσαν πράγματι στην Δύση να θέσουν την οικονομία εκτός πολιτικού δημοκρατικού ελέγχου τρομοκρατώντας και πείθοντας τους πολλούς για το μονόδρομο της ελεύθερης κυκλοφορίας των αφορολόγητων κεφαλαίων και των χρηματιστηριακών «προϊόντων»,πολλαπλασιάζοντας χρηματικά κέρδη και περιουσίες και καθιστώντας τους παραγωγούς και εργαζόμενους κομπάρσους.

Βέβαια αυτό κατέστη μακροπρόθεσμα δυνατό λόγω της εκμετάλλευσης της χαμηλόμισθης εργασίας του Γ΄ κόσμου, γεγονός όμως που λαμβάνει πλέον τέλος και τώρα φαίνονται οι δομικές ελλείψεις από την υποτίμηση της πραγματικής παραγωγικής οικονομίας (λόγω «αμελητέας» κεδροφορίας). Αυτό το βλέπουμε και στις πολεμικές συγκρούσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη αλλά και στην έξαρση του ΔΟΜΙΚΟΥ πληθωρισμού (ακρίβειας) που βέβαια εκτινάσσεται σε δυσανάλογα ύψη από την αισχροκέρδεια.

Για να επανέλθουμε όμως από «το γενικό στο ειδικό» εδώ ξανά στα δικά μας: και αυξάνουν συνολικά τους φόρους σε απόλυτες τιμές και ποσοστιαία αποδεικνύοντας το μύθο στον πυρήνα της θεωρίας τους και αλλάζουν την σύνδεση αυτών που τους πληρώνουν:εν προκειμένω το βάρος πέφτει στους μικρομεσαίους και η ελάφρυνση παραμένει μόνον για αυτούς που εξ΄υπαρχής επρόκειτο το πάρα πολύ μεγάλο κεφάλαιο τους πάρα πολύ μεγάλους εισοδηματίες .

Εδώ μόνον θα αντικαθιστούσα την λέξη κράτος με την έννοια της Πολιτείας (που επισημαίνει τον δημοκρατικό δεσμό μεταξύ πολίτη και πολιτείας) & δίπλα θα προσέθετα αυτόν της Κοινωνίας. Γνωρίζεις νομίζω από τις συζητήσεις μας τις θέσεις μου και τις εννοιολογικές σημασίες που αποδίδω.

Όταν διδασκόμασταν κοινωνιολογία η πρώτη βασική θέση στην κατανόηση του όρου ΚΟΙΝΩΝΙΑ ήταν ότι η κοινωνία δεν είναι το άθροισμα ατόμων αλλά ένας καινούργιος ποιοτικά χώρος κατά αντιστοιχία ενός κτίσματος που δεν είναι το άθροισμα των υλικών του αλλά πλέον πχ ένα σπίτι (Ντυρχάιμ).

Έτσι εξηγείται ο Αριστοτέλης που λέει το περίφημο ο άνθρωπος είναι ζώο κοινωνικό. Γι΄αυτό άλλωστε έχει πολιτισμό, ταυτότητα, σκοπό, είναι κάτι περισσότερο από το τομάρι του, την κοιλιά του, άλλα του μέρη.

Γι΄αυτό άλλωστε έχει πολιτισμό, ταυτότητα, σκοπό, είναι κάτι περισσότερο από το τομάρι του.

Αυτά οι λιμοκοντόροι του νεοφιλελευθερισμού μας λένε να τα ξεχάσουμε, να χάσουμε την μορφή μας, τους συνδέσμους μας μεταξύ μας, τις ταυτότητες μας ώστε να μπορέσουν να κινούνται τα κεφάλαια των χορηγών τους.

Ανεμίζουν φανατικά σημαιάκια παγκοσμιοποίησης (μέχρι που το τρένο της το σέρνει πλέον άμαξα άλλης των χορηγών ιδιοκτησίας), πολέμων «υπέρ της ελευθερίας» που επίσης οι χορηγοί τους τους επιδεικνύουν αντικαθιστώντας ενίοτε ξάφνης τα σημαιάκια.

Το παραπάνω κείμενο συντάχθηκε αρχικά ως απάντηση 8 tweet σε σχόλιο του φίλου Νίκου Μπαγιαρτάκη σε άρθρο μου που φιλοξένησε η εφωμερίδα Documento για έναν από τους νόμους Φλωρίδη στις 5 Δεκεμβρίου 2023.

3,49 χιλιάδες προβολές είχε το Blog μας σε 24 ώρες !

Σε 24 ώρες οι αναρτήσεις στο blog μας προβλήθηκαν 3,49 χιλιάδες φορές ! Best ... selling: 1. Η Ευρώπη σε παλαιά και απωθημένα γεωπολιτικά μοτίβα. Είναι αναχρονιστική η Ευρωπαϊκή αντιρωσική πολιτική; 2. Νέες Ιφιγένειες 3.000 χρόνια μετά ... 3. Μπορεί η Ρωσία να μεταφέρει την Ουκρανική Κρίση στην Λατινική Αμερική; 4. Το παραμύθι του "σεβασμού του διεθνούς δικαίου" συνεχίζουν Δένδιας - Γεραπετρίτης για εσωτερικούς λόγους. το

Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΝΤΗΣ ΣΤΟΥΣ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΝΤΟΥ" ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

ΠΕΘΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΠΕΘΑΡΧΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ ΦΟΙΤΗΤΩΝ Ν. 4957/2022 Άρθρο 197 «Νέοι Ορίζοντες στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα: Ενίσχυση της ποιότητας, της λειτουργικότητας και της σύνδεσης των Α.Ε.Ι. με την κοινωνία και λοιπές διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 141/21.07.2022) όπως τροποποιημένος ισχύει μετά τον: Ν. 5094/2024 «Ενίσχυση του Δημόσιου Πανεπιστημίου – Πλαίσιο λειτουργίας μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ Α΄ 39/13.02.2024)

Πειθαρχικά παραπτώματα 1. Το πειθαρχικό παράπτωμα τελείται με εκ προθέσεως πράξη του φοιτητή η οποία μπορεί να του καταλογιστεί. Το πειθαρχικό παράπτωμα δύναται να τελεστεί και από αμέλεια, εφόσον αυτό ορίζεται ειδικά. Το παράπτωμα δύναται να τελεστεί και με παροχή συνδρομής σε τρίτο πρόσωπο ή διευκόλυνσή του για την τέλεση πειθαρχικού παραπτώματος. 2. Πειθαρχικά παραπτώματα για τους φοιτητές συνιστούν: α) η παραβίαση του αδιάβλητου των εξετάσεων, β) η λογοκλοπή ή η αποσιώπηση της άμεσης ή έμμεσης συνεισφοράς άλλων προσώπων στο αντικείμενο επιστημονικής ενασχόλησης ή έρευνας, γ) η καταστροφή περιουσίας του Α.Ε.Ι., κινητής ή ακίνητης, που χρησιμοποιείται από το Α.Ε.Ι. ή μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, δ) η παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας του Α.Ε.Ι., συμπεριλαμβανομένης τόσο της εκπαιδευτικής, ερευνητικής ή διοικητικής λειτουργίας του όσο και της λειτουργίας των μονομελών και συλλογικών οργάνων και των υπηρεσιών του, καθώς και της χρήσης των εγκαταστάσεων και του εξοπλισμού του, ε) η χρήση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων, των εγκαταστάσεων, των υποδομών και του εξοπλισμού του Α.Ε.Ι. χωρίς την άδεια των αρμόδιων οργάνων του, στ) η χρήση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων, των εγκαταστάσεων, των υποδομών και του εξοπλισμού του Α.Ε.Ι. για την εξυπηρέτηση σκοπών που δεν συνάδουν με την αποστολή του, καθώς και η διευκόλυνση τρίτων για την τέλεση της πράξης αυτής, ζ) η υπαίτια και με οποιονδήποτε τρόπο ρύπανση των στεγασμένων ή ανοικτών χώρων του ιδρύματος, συμπεριλαμβανόμενης και της ηχορύπανσης, η) η χρήση απαγορευμένων ουσιών, που εμπίπτουν στον ν. 4139/2013 (Α’ 74), εντός του Α.Ε.Ι. και η οποιαδήποτε συμβολή στη διακίνηση αυτών, θ) η τέλεση οποιουδήποτε πλημμελήματος ή κακουργήματος εφόσον συνδέεται με τη φοιτητική ιδιότητα. Άρθρο 198 Πειθαρχικές ποινές 1. Οι πειθαρχικές ποινές που επιβάλλονται σε φοιτητή, αν διαπράξει πειθαρχικό παράπτωμα, είναι οι εξής: α) έγγραφη επίπληξη, β) απαγόρευση συμμετοχής σε εξετάσεις ενός ή περισσοτέρων μαθημάτων, για μία ή περισσότερες εξεταστικές περιόδους, γ) προσωρινή ή μόνιμη απαγόρευση χρήσης εξοπλισμού ή εγκαταστάσεων του ιδρύματος, δ) προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας από έναν (1) έως είκοσι τέσσερις (24) μήνες και ε) οριστική διαγραφή. 2. Η προσωρινή αναστολή της φοιτητικής ιδιότητας επιφέρει την αναστολή της ισχύος της ακαδημαϊκής ταυτότητας και την αντίστοιχου χρόνου αποστέρηση των δικαιωμάτων που η ιδιότητα αυτή συνεπάγεται, όπως της συμμετοχής στις εξετάσεις, της λήψης διδακτικών συγγραμμάτων και της λήψης υποστηρικτικού χαρακτήρα χρηματικών ή άλλων παροχών από το ίδρυμα. Ποινή αναστολής της φοιτητικής ιδιότητας άνω των έξι (6) μηνών συνεπάγεται και τη στέρηση του δικαιώματος χρήσης των χώρων και υποδομών του ιδρύματος, καθώς και του δικαιώματος διαμονής στις φοιτητικές εστίες του Α.Ε.Ι. κατά το αντίστοιχο χρονικό διάστημα. 3. Για τα πειθαρχικά παραπτώματα της παρ. 2 του άρθρου 197 μπορεί να επιβληθεί οποιαδήποτε από τις ποινές της παρ. 1 του παρόντος, με εξαίρεση την ποινή της οριστικής διαγραφής, η οποία δύναται να επιβληθεί αποκλειστικά για τα πειθαρχικά παραπτώματα των περ. γ), δ), η) και θ) της παρ. 2 του άρθρου 197. 4. Η πειθαρχική ευθύνη λήγει με την απώλεια της φοιτητικής ιδιότητας. Η πειθαρχική διαδικασία παύει, αν ο πειθαρχικά διωκόμενος απωλέσει καθ’ οιονδήποτε τρόπον τη φοιτητική ιδιότητα.

Άρθρο 196 Βασικές αρχές Αρχές και κανόνες του ποινικού δικαίου και της ποινικής δικονομίας εφαρμόζονται αναλόγως και στο πειθαρχικό δίκαιο των φοιτητών, εφόσον δεν αντίκεινται στις ρυθμίσεις του παρόντος και συνάδουν με τη φύση και τον σκοπό της πειθαρχικής διαδικασίας. 2. Εφαρμόζονται ιδίως οι αρχές και οι κανόνες που αφορούν: α) στους λόγους αποκλεισμού της υπαιτιότητας και της ικανότητας προς καταλογισμό, β) στις ελαφρυντικές ή επιβαρυντικές περιστάσεις για την επιμέτρηση της πειθαρχικής ποινής, γ) στην έμπρακτη μετάνοια, δ) στο δικαίωμα σιγής του πειθαρχικώς διωκομένου, ε) στην πραγματική και νομική πλάνη, στ) στο τεκμήριο αθωότητας του πειθαρχικώς διωκομένου, ζ) στην επιείκεια υπέρ του πειθαρχικώς διωκομένου. Άρθρο 199 Πειθαρχικά όργανα 1. Πειθαρχικά όργανα είναι ο Πρύτανης, ο αρμόδιος Αντιπρύτανης, ο Πρόεδρος του Τμήματος, ο Κοσμήτορας της Σχολής σε περίπτωση Μονοτμηματικής Σχολής, οι αναπληρωτές τους και το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών. 2. Ο Πρόεδρος του Τμήματος και ο Κοσμήτορας της Σχολής σε περίπτωση Μονοτμηματικής Σχολής είναι αρμόδιοι και για την επιβολή των πειθαρχικών ποινών της έγγραφης επίπληξης και του αποκλεισμού από τη συμμετοχή στις εξετάσεις ενός (1) ή περισσότερων μαθημάτων σε μία (1) εξεταστική περίοδο. Οι ίδιες ποινές επιβάλλονται και από τον Πρύτανη ή τον αρμόδιο ανά περίπτωση Αντιπρύτανη ή τον νόμιμο αναπληρωτή του, αν λάβουν γνώση ή έχουν σοβαρές ενδείξεις για την τέλεση πειθαρχικού παραπτώματος και δεν έχει ασκηθεί πειθαρχική δίωξη από τον Πρόεδρο του Τμήματος ή τον Κοσμήτορα της Σχολής. Αν η βαρύτητα του παραπτώματος δικαιολογεί την επιβολή βαρύτερης ποινής, τα όργανα των προηγούμενων εδαφίων παραπέμπουν την υπόθεση στο Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών, το οποίο έχει την αρμοδιότητα για την επιβολή και κάθε άλλης πειθαρχικής ποινής. 3. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών αποτελείται από: α) τον αρμόδιο για τα ακαδημαϊκά θέματα Αντιπρύτανη, ως Πρόεδρο, με Αναπληρωτή του τον αρμόδιο για τα διοικητικά θέματα Αντιπρύτανη, β) το αρχαιότερο μέλος της Κοσμητείας, με αναπληρωτή του το αμέσως νεότερο μέλος της, γ) δύο (2) μέλη Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού (Δ.Ε.Π.) του Τμήματος με τους αναπληρωτές τους, δ) έναν (1) εκπρόσωπο των φοιτητών με τον αναπληρωτή του. 4. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών συγκροτείται με απόφαση του Πρύτανη για θητεία δύο (2) ετών, με εξαίρεση τον εκπρόσωπο των φοιτητών και τον αναπληρωτή του, οι οποίοι ορίζονται για θητεία ενός (1) έτους. Ο εκπρόσωπος των φοιτητών και ο αναπληρωτής του αναδεικνύονται με μυστική ψηφοφορία με ηλεκτρονικά μέσα από το σύνολο των φοιτητών του Α.Ε.Ι., με ανάλογη εφαρμογή της διαδικασίας ανάδειξης εκπροσώπου των φοιτητών στη Σύγκλητο. Αν δεν αναδειχθεί ή απουσιάζει ο εκπρόσωπος των φοιτητών, το πειθαρχικό συμβούλιο συγκροτείται, λειτουργεί, συνεδριάζει και λαμβάνει νομίμως αποφάσεις χωρίς τη συμμετοχή του. Χρέη γραμματέα εκτελεί μόνιμος διοικητικός υπάλληλος του Α.Ε.Ι., ο οποίος ορίζεται με την πράξη συγκρότησης. 5. Η δίωξη και τιμωρία των πειθαρχικών παραπτωμάτων αποτελεί καθήκον των πειθαρχικών οργάνων. Άρθρο 200 Πειθαρχική δίωξη και διαδικασία 1. Η πειθαρχική δίωξη σε βάρος φοιτητή ασκείται από τον Πρόεδρο του οικείου Τμήματος ή από τον Κοσμήτορα της Σχολής σε περίπτωση Μονοτμηματικής Σχολής. Δύναται να ασκηθεί και από τον Πρύτανη ή τον αρμόδιο Αντιπρύτανη ή τον νόμιμο αναπληρωτή του, αν λάβουν γνώση ή έχουν σοβαρές ενδείξεις για την τέλεση πειθαρχικού παραπτώματος και δεν έχει ασκηθεί πειθαρχική δίωξη από τον Πρόεδρο του Τμήματος ή τον Κοσμήτορα της Σχολής. 2. Η πειθαρχική δίωξη φοιτητή αρχίζει είτε με την έγγραφη κλήση σε προηγούμενη ακρόαση (απολογία) του πειθαρχικώς διωκόμενου ενώπιον του αρμόδιου μονομελούς πειθαρχικού οργάνου είτε με την παραπομπή του στο πειθαρχικό συμβούλιο, το οποίο τον καλεί σε απολογία υποχρεωτικώς μετά την ολοκλήρωση της πειθαρχικής ανάκρισης. Η κλήση σε απολογία γίνεται εγγράφως. Στο έγγραφο κλήσης και στο παραπεμπτήριο έγγραφο, το οποίο κοινοποιείται στον πειθαρχικώς διωκόμενο, περιγράφονται με σαφή και ορισμένο τρόπο τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν το πειθαρχικό παράπτωμα και παρατίθενται οι διατάξεις που το τυποποιούν, καθώς και οι ποινές που προβλέπονται γι’ αυτό. Στα ίδια έγγραφα γίνεται αναφορά και στο σχετικό αποδεικτικό υλικό, στο οποίο ο πειθαρχικώς διωκόμενος έχει πρόσβαση είτε με επισκόπησή του είτε με λήψη αντιγράφων. Η προθεσμία που τάσσεται για απολογία είναι εύλογη και, πάντως, δεν μπορεί να είναι μικρότερη των δεκαπέντε (15) ημερών. 3. Μετά από το πέρας της ανάκρισης και πριν από την έκδοση απόφασης, το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών καλεί εκ νέου τον φοιτητή σε ακρόαση, παρέχοντάς του εύλογο χρόνο, ο οποίος δεν δύναται να είναι μικρότερος των πέντε (5) ημερών, για την προετοιμασία της υπεράσπισής του. Ο φοιτητής έχει δικαίωμα να παρίσταται με συνήγορο και να προτείνει μάρτυρες υπεράσπισης. Αν ο φοιτητής δεν κατανοεί την ελληνική γλώσσα, λαμβάνεται μέριμνα για τη μετάφραση των σημαντικότερων εγγράφων της διαδικασίας σε γλώσσα που κατανοεί και για την παροχή σε αυτόν διερμηνέα. 4. Δεύτερη πειθαρχική δίωξη για το ίδιο παράπτωμα είναι απαράδεκτη λόγω δεδικασμένου ή εκκρεμοδικίας. Άρθρο 201 Πειθαρχική ανάκριση και ανακριτικές πράξεις 1. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών διεξάγει υποχρεωτικά πειθαρχική ανάκριση. Κατ’ εξαίρεση, δεν είναι υποχρεωτική η ανάκριση όταν: α) τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν την αντικειμενική υπόσταση του πειθαρχικού παραπτώματος προκύπτουν από τον φάκελο κατά τρόπο αναμφισβήτητο, β) ο φοιτητής ομολογεί με την απολογία του κατά τρόπο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ότι διέπραξε το πειθαρχικό παράπτωμα, γ) έχει προηγηθεί ανάκριση ή προανάκριση σύμφωνα με τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (ν. 4620/2019, Α΄ 96) για ποινικό αδίκημα που αποτελεί και πειθαρχικό παράπτωμα, δ) έχει διενεργηθεί, πριν από την έκδοση του παραπεμπτηρίου εγγράφου, Ένορκη Διοικητική Εξέταση ή άλλη ένορκη εξέταση, κατά την οποία διαπιστώθηκε διάπραξη πειθαρχικού παραπτώματος από συγκεκριμένο φοιτητή. Το ίδιο ισχύει όταν η διάπραξη πειθαρχικού παραπτώματος προκύπτει από έκθεση δικαστικού οργάνου ή άλλου ελεγκτικού οργάνου της διοίκησης. 2. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών ζητά από τον Κοσμήτορα της Σχολής ή τον Πρόεδρο του Τμήματος, να ορίσει μέλος Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού για τη διεξαγωγή της πειθαρχικής ανάκρισης, η οποία περατώνεται εντός μηνός από την κοινοποίηση της απόφασης του Πειθαρχικού Συμβουλίου Φοιτητών περί διεξαγωγής πειθαρχικής ανάκρισης. Εκείνος που διενεργεί την πειθαρχική ανάκριση, μπορεί να ζητήσει, με αιτιολογημένη αίτησή του, παράταση της προθεσμίας αυτής. Η παράταση αυτή δεν υπερβαίνει τον έναν (1) μήνα. Η πειθαρχική ανάκριση μπορεί να επεκταθεί στην έρευνα και άλλων παραπτωμάτων του ίδιου φοιτητή, εφόσον προκύπτουν επαρκή στοιχεία. Καθήκοντα γραμματέα εκτελεί υπάλληλος ο οποίος ορίζεται από εκείνον που διενεργεί την ανάκριση. 3. Ανακριτικές πράξεις είναι: α) η αυτοψία, β) η εξέταση μαρτύρων, γ) η πραγματογνωμοσύνη, δ) η ανωμοτί εξέταση του διωκομένου. 4. Για την ανακριτική πράξη συντάσσεται έκθεση που υπογράφεται από όσους συνέπραξαν. Αν κάποιος από τους μάρτυρες είναι αναλφάβητος ή αρνείται να υπογράψει ή βρίσκεται σε φυσική αδυναμία να υπογράψει, γίνεται σχετική μνεία στην έκθεση. Άρθρο 203 Αποφάσεις πειθαρχικών οργάνων και τρόπος λήψης τους 1. Το πειθαρχικό όργανο δεσμεύεται από την κρίση που περιέχεται σε αμετάκλητη απόφαση ποινικού δικαστηρίου ή σε αμετάκλητο απαλλακτικό βούλευμα, μόνο ως προς την ύπαρξη ή την ανυπαρξία πραγματικών περιστατικών που στοιχειοθετούν την αντικειμενική υπόσταση πειθαρχικού παραπτώματος. Σε κάθε άλλη περίπτωση η αμετάκλητη απόφαση του ποινικού δικαστηρίου συνεκτιμάται στην πειθαρχική διαδικασία. 2. Κατά την επιλογή και επιμέτρηση της ποινής συνεκτιμώνται ιδίως: α) η βαρύτητα της πράξης, β) η μορφή και ο βαθμός της υπαιτιότητας, γ) οι συνθήκες τέλεσης, δ) η δράση βάσει οργανωμένου σχεδίου, ε) αν ο πειθαρχικά διωκόμενος διαδραμάτισε ρόλο ιθύνοντα ή συμμετόχου σε πράξη που τελέστηκε από περισσότερους του (1) ενός. 3. Στην απόφαση αναφέρονται ρητά οι λόγοι και τα πραγματικά περιστατικά, που στοιχειοθετούν το πειθαρχικό αδίκημα και δικαιολογούν την κρίση του οργάνου για την επιμέτρηση της ποινής που επέβαλε. 4. Το Πειθαρχικό Συμβούλιο Φοιτητών λαμβάνει αποφάσεις κατά πλειοψηφία. Αν πειθαρχική απόφαση περί ενοχής του διωκομένου έχει ληφθεί κατά πλειοψηφία, όλα τα μέλη του συμβουλίου ψηφίζουν για την ποινή που επιβάλλεται. Λευκή ψήφος ή αποχή από την ψηφοφορία δεν επιτρέπεται. Η ισοψηφία λειτουργεί υπέρ του διωκομένου. Άρθρο 205 Δικαστική προστασία Κατά της απόφασης με την οποία επιβάλλεται οποιαδήποτε πειθαρχική ποινή της παρ. 1 του άρθρου 198 πλην της περ. α), ο φοιτητής μπορεί να ασκήσει αίτηση ακύρωσης στο διοικητικό εφετείο του τόπου όπου εδρεύει το Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (Α.Ε.Ι.).

New Iphigenias 3,000 Years Later…

New Iphigenias 3,000 Years Later… Iphigenia, daughter of Agamemnon, the King and undisputed Leader of the Greek Mycenaean world three thousand years ago, was sacrificed by her King–Father and the other Leaders of the Greeks/Achaeans, in order for the campaign against Troy to commence (the ten-year Trojan War).

The geopolitical–geo-economic stake appears to have been the control of the trade of the Mycenaean States/Kingdoms with the Euxine Pontus (the Black Sea) and the precious “Golden Fleece,” most likely what today corresponds to the Ukrainian–Russian grain. In England, once a thalassocracy and a globally dominant empire, around 1,400 young English girls, some since their childhood, were systematically raped, abused, and blackmailed by gangs of Islamist migrants/guests in the country. The sacrifice of Iphigenia was avenged by her Mother-Queen, Clytemnestra. Deceived by her husband – the King and Commander-in-Chief of the campaign against Troy, Agamemnon – instead of seeing her daughter Iphigenia, as he had misled her to believe, in the bridal bed with the greatest Hero of the Greek World, the god-beloved Achilles, as befitted her age, beauty, and lineage, she gathered her from her grave. Agamemnon was murdered by the hand of her lover and the new King of Mycenae during his absence, Aegisthus! The 1,400 English daughters, however, did not belong to the Royal Family, nor even to the class of nobles or plutocrats… They were children of parents belonging to the working class, living in poor and forgotten working-class neighborhoods, or whose broken families, due to poverty, survived on meager allowances from the dismantled welfare state. Thus, no one cared about avenging their countless sufferings; for decades, no one was interested in their pain or in the delivery of… justice… Iphigenia was sacrificed to serve a state purpose of high strategic importance: the extermination of rival Troy, which, by its very position, controlled the trade route from the Mycenaean-controlled Aegean to the rich and fertile Euxine Pontus (Black Sea), abundant in grain and other commodities—mainly its northern coasts. This was the mythical Golden Fleece, for which their heroic ancestors, the Argonauts, also set forth during the Argonautic Expedition.

The approximately 1,400 English girls who were raped over a period of about 40 years, and whose crimes against them remain “unsolved,” why were they “sacrificed”? The identity of the perpetrators was neither… of royal descent (like Paris, who stole from his brother Agamemnon’s sibling, Menelaus, King of Sparta, his wife, the Fair Helen), nor even of English origin. They were subjects of former English colonies, of the Muslim faith. They did not even participate in the English way of life. What could be more natural than for them to be punished exemplarily? And as for the capabilities of the English police in solving crimes, they are renowned worldwide. However, they came from countries which—either by virtue of their ethnic origin (Arabs) or their religious affiliation (Muslims)—were useful for very critical “modern” geopolitical and geo-economic objectives. In fact, for the most useful and crucial geopolitical operations aimed at maintaining Global Dominance. Firstly, the radical Islamic factor was used in the “trap” set for the main geopolitical rival of that era: the then USSR. The legendary Great Game was “played” between England and Tsarist Russia in Central and Northeastern Asia. It ended with vast, new, sparsely populated countries being incorporated into Russia’s dominion, but with England succeeding in denying and resisting Russia’s advance into the South Asian ring (which encloses “inner” Central Asia, encircling it). Later, these new countries would acquire enormous geo-economic significance due to their natural resources: mainly natural gas and oil.

In a Soviet continuation of the Great Game, which was initially “played” between England and Tsarist Russia in Central and Northeastern Asia, the USSR attacked Afghanistan — of immense strategic importance both for the control of Asia and for access to the South Asian ring. It was an opportunity for the West (USA – England) to set the final, deadly trap for the USSR. At that time, the cooperating “services” of the two countries guided, reinforced, and provided protection, money, and munitions to radical Islamic political groups and isolated extremist Islamic communities, in order to create a relentless and continuous insurgency that constantly drained the forces and resources of the USSR. The significance of the Islamists—under the right political guidance, training, and protection—was fundamental for achieving the West’s greatest geopolitical goal: the collapse of the USSR. But radical Islamism proved to be so effective that it became a constant, underground factor in achieving the most important geopolitical–geo-economic goals of the West. Next target: the continuation of control and the reshaping—according to the needs of the West and Israel—of the Middle East. Once again, a critical geo-economic factor was the control of oil and natural gas. Once again, radical Islamism proved useful/decisive.

The radical Islamic narrative is useful; it creates an extremely effective fanatical environment, necessary for the success of a well-designed objective: the extreme intolerance toward the Other—those who do not belong to the Muslim Ummah (the community of Muslims worldwide) or who do not “properly” follow the Qur’an and the traditions (Hadith)—constitutes the ideal condition for manipulation. And last in the ranking of the “infidels” are the “infidel” women, destined—by the Divine Order of things—for rule-less sexual exploitation by the faithful. Thus, the USSR found its ruthless adversary in Afghanistan, leaving the country to the nightmare of radical Islamists, while at the same time accelerating its own collapse. Later, the destruction of Iraq and the ensuing power vacuum were filled by the so-called “Islamic State.” Then came Syria… Then… The inexperienced, young yet powerful USA had an absolute need for the seasoned Old Albion, with its long history and expertise regarding the Muslim factor and the Muslim communities, factions, and families. The human psychiatric wrecks on the field of “jihad” may prove useful in a future operation… England is useful to the USA because of its capability and experience in the Islamic world. It provides the necessary leverage for negotiating the overall “special relationship” between England and the USA. And every war also has its losses, its victims, and its sacrifices… The Islamic communities within it are breeding grounds of “useful” extremists, whom the English services preferentially “approach,” along with their “useful” mentality, way of life, views, and particularities. The working-class girls, coming mostly from broken families, have (and find) no voice of defense within the English elite. Until, for some, the story of these girls—with the incredible accounts of extreme sexual exploitation over 40 years—becomes useful for serving yet another “great” political purpose: by pretending not to know the reason for the impunity of the perpetrators of Islamic origin—rapists, murderers, blackmailers, etc.—the underage victims are reused for the promotion of the far-right agenda in European societies. The new narrative for the “natives” to consume is that the Left, the woke agenda, the liberal globalist elite, and their “Islamophilia” leave unpunished the rapes of white Christian children by Muslims. Elon Musk and other powerful figures promote this myth. Yet they know very well the truth: the expendability of the young English girls for the service of fundamental geopolitical purposes, whose fulfillment “takes precedence.” Now, these stories can be attributed to the political opponents (with whom, however, the basic geopolitical goals are shared). Machiavelli is still here… Dionysis Pantis is a Supreme Court lawyer and geopolitical analyst. **The opinions published on IBNA are solely those of the authors.