April 21, 1967: the double betrayal (Republic and Cyprus) and the modern nostalgists of ... Dionysis Pantis Lawyer

April 21, 1967: the double betrayal (Republic and Cyprus) and the modern nostalgists of ... Dionysis Pantis Lawyer

April 21, 1067, a gang of sworn, misanthropic and misanthropic officers impose their treasonous criminal power in Greece, abolishing Democracy and Liberties, frustrating the hopes and struggles for more and better Democracy and Liberties, plunging the country into the darkness of treason, of treachery, deformation, intolerance, obscurantism, bad taste, fear, inhuman torture, authoritarianism, police democracy and militarism, the abolition of all civil rights, hostility and brutality towards the youth, scientists and intellectuals of the country and other categories of citizens. There was nothing worse for a misanthropic and inferior being like those who constituted the gang of the junta than democracy and freedom. Their oppressed, distorted, authoritarian and inferior "personality" only resents and "rebels" at the thought of their fellow citizens claiming to decide their own affairs and live their lives as they have decided, that the youth of the country can live, fall in love, educate and create freely, that spiritual people create, proving again the difference between man and the subhuman who hates man (whom they represent). This disadvantaged "personality" tries to fill the internal void of value it lacks from external sources. In the case of the perjured soldier whose country trusts him with its security, places him in the military hierarchy and hands him the necessary military means to achieve it, unable intellectually - cognitively to understand institutionally the function he performs, he perceives the power of the weapons entrusted to him and the (enforced) discipline of his subordinates as his own power, the power he lacks, the power that nourishes his sick ego and discourages his criminal tendency. He thinks that he can do everything better than the "others": politicians are incompetent and corrupt, scientists are inadequate and disoriented, citizens are influenced by harmful ideas, their superiors have been absorbed by the system, their subordinates are lazy and expendable, young people are immoral and anarchic, etc. And it goes without saying that he begins to believe that he can do everything better when given the chance. . . Reality and its perception is not his strong point (besides, there are not many - if any - strong points). In order to satisfy their personality sick of objective and subjective inferiority there is not much they cannot do, they have no inhibitions: They can become agents of a foreign power, undermine the political choices of their fellow citizens, plot, conspire, torture fellow citizens, their colleagues even, who are not "on the right side", betray their country, deny their fellow citizens' rights to dignity, to the free development of their personality, to their freedom of opinion, to their freedom to assemble, to organize freely in associations with legal personality, to trade unions, to strike, to have rights to education and economic activity. They can even take their lives and betray their country since the citizens and the state do not recognize their 'greatness' and their 'truth' ... Besides, their countrymen do not know what their countrymen should do and how they should live, the conspirators' damaged heads know everything, the rest of them have to reform themselves based on the "beliefs" of the sick swearers. Torture, displacement, terror, death and pain, crime and treason are the tools they use and know. They rejoice when they exercise their sick power over people far better than themselves, who under normal circumstances would feel lucky only by knowing them, whereas now they can humiliate, frighten, terrorize, torture, and even physically exterminate them: poets, sculptors, musicians, composers, scientists, university professors, actors, politicians, lawyers, doctors, parents, students who have the whole future ahead of them to create and evolve, heroes of the resistance and of the fronts that the nation found itself giving its struggles, their honorable military colleagues who honor their oath, all that envy want to emulate and contaminate . For them the country is sick and not themselves. That is why they must cure it, put it in a "cast" !!!! But of course the Cypriots don't know either ... And here begins, on April 21, 1967, another tragedy, which will be completed seven years later ... The criminal gang of perjurers wanted to impose its criminal power in Cyprus as well, extending its national inferiority outside the borders. Hatred of others, envy of anyone else with power they cannot control, leads them to spread pain and destruction wherever they can. The treacherous disposition towards the nation and Cyprus is shown by the sworn colonels immediately after the establishment of the military junta, by withdrawing the Cyprus Division from the island. In this way, they immediately and completely comply with the foreign powers that oversee the Independence of the Republic of Cyprus, untying their hands, in their plans to create the conditions for Attila's successful invasion. They had no moral scruples about deliberate national diminution, elements totally devoid of morality and patriotism, which if they did not live in less turbulent and perverse times would belong exclusively to their real domain, that of the underworld. Through known and unknown 'channels' the right (sub)people are gradually being placed in the right positions .... The result is the destruction of Cyprus and the occupation of 38% of the island by Attila. The National Honor was saved by the Greek Cypriot defenders and the children (19-20 years old) of ELDYK who were left alone against the all-armed and barbaric Attila to write the glorious page of the resistance of the few betrayed against the many barbaric and all-armed many and the saga of ELDYK. They deprived them of victory, dignity, hero's honours, and hid them so that the magnitude of their own crime would not be revealed. Along with these children they deprived an entire nation of their ability to resist, to fight for their dignity and their place in the world, condemning a whole generation to failure and defeat, negatively marking the course of the country ... And yet after all this hatred, betrayal, destruction, pain and blood, the lives lost or not allowed by the enemies of man to develop and flourish, there are still sad nostalgics today. Slowly, it is the truth, their fearful heads popped up, until they began to take heart by finally living in their beloved environment of the destruction of lives and dreams in the difficult years of memoranda and economic destruction. As if ready for a long time, they came out of their dark holes and started again to accuse, to erode, to attack Democracy, Freedoms, Rights. They want to finish the "work" of their idols. They have no problem, depending on the occasion, either boasting about their pro-humanist past or shamelessly trying to "hide" it. They take advantage of the accumulated anger, the inability of the citizens to look for the causes that led to the crisis, they are again just as ready, in the name of power, to destroy, slander, conceal, "justify". They are just as ready to support foreign economic imposition, to see economic disaster, economic bankruptcy as an opportunity to express their hatred towards society. They easily (automatically and willingly) fall in line with external pressures, they are happy, they serve them because that is how they serve their misanthropic and anti-social political project. The effort they are making to de-demonize and reconstruct the Greeks' disgust with the Junta and its protagonists, the anti-dictatorial struggle, the Cyprus Treason, serves to revive the same political plan which they now want to carry out by other means (not by military imposition): by humiliating, deceiving, spreading hatred and envy, by infecting, concealing and censoring opinion, by making it impossible for society to defend its rights, by depriving the means of subsistence, the hope for a better tomorrow, for the possibility of fighting to build one's future and that of one's country. It is again necessary today, democratic citizens, regardless of the political area they support, to isolate these marginal and anti-social types, who are trying, by taking advantage of democracy, the crisis of institutions and the economic crisis, to prevent them from re-imposing the "achievements" of their political idols, references and preferences that they find in the pioneers of the junta of the colonels. Athens, 21 April 2020, Dionysis Pantis Lawyer tramslated with DeepTranslation Tra Translated with DeepL.com (free version) Translated with DeepL.com (free version)

21η Απριλίου 1967: Η διπλή προδοσία (Δημοκρατία και Κύπρο) και οι σύγχρονοι νοσταλγοί της ...

21η Απριλίου 1967: Η διπλή προδοσία (Δημοκρατία και Κύπρο) και οι σύγχρονοι νοσταλγοί της ... Διονύσης Παντής Δικηγόρος

21η Απριλίου 1067, μία συμμορία επίορκων, μισάνθρωπων και μισελλήνων αξιωματικών, επιβάλλουν την προδοτική εγκληματική εξουσία τους στην Ελλάδα, καταργώντας την Δημοκρατία και τις Ελευθερίες, ματαιώνοντας τις προσδοκίες και τους αγώνες για περισσότερη και καλύτερη δημοκρατία και Ελευθερίες, βυθίζοντας την χώρα στο σκοτάδι της προδοσίας, αμορφωσιάς, μισαλλοδοξίας, σκοταδισμού, κακογουστιάς, του φόβου, των απάνθρωπων βασανιστηρίων, του αυταρχισμού, της αστυνομοκρατίας και στρατοκρατίας, της κατάργησης όλων των δικαιωμάτων των πολιτών, της εχθρότητας και βαρβαρότητας έναντι της νεολαίας, των επιστημόνων και των πνευματικών ανθρώπων της Χώρας και άλλων κατηγοριών πολιτών. Δεν υπήρχε τίποτε χειρότερο για ένα μισάνθρωπο και μειονεκτικό ον όπως αυτά που απάρτιζαν την συμμορία των χουντικών από την Δημοκρατία και την Ελευθερία. Η καταπιεσμένη, διαστρεβλωμένη, αυταρχική και μειονεκτική «προσωπικότητα» τους αγανακτεί και «επαναστατεί» μόνον που διανοείται ότι οι συμπολίτες τους διεκδικούν να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις υποθέσεις τους και να ζουν τις ζωές τους όπως έχουν αποφασίσει, ότι η νεολαία της χώρας μπορεί να ζει, να ερωτεύεται, να μορφώνεται και να δημιουργεί ελεύθερα, ότι οι πνευματικοί άνθρωποι δημιουργούν αποδεικνύοντας και πάλι της διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και του υπανθρώπου που μισεί τον άνθρωπο (που εκπροσωπούν) . Η μειονεκτική αυτή «προσωπικότητα» προσπαθεί να γεμίσει το εσωτερικό κενό της αξίας που της λείπει από εξωτερικές πηγές. Στην περίπτωση του επίορκου στρατιωτικού που η πατρίδα του εμπιστεύεται την ασφάλεια της, τον εντάσσει στην στρατιωτική ιεραρχία και του παραδίδει τα απαραίτητα στρατιωτικά μέσα για την επίτευξη της, αδύναμος πνευματικά – γνωστικά να κατανοήσει θεσμικά την λειτουργία που επιτελεί, αντιλαμβάνεται την δύναμη των όπλων που του έχουν εμπιστευτεί και την (επιβεβλημένη) πειθαρχία των υφισταμένων του σαν δική του δύναμη, αυτή που του λείπει, δύναμη που θρέφει το άρρωστο εγώ του και αποθρασύνει την εγκληματική του ροπή. Νομίζει ότι όλα μπορεί να τα κάνει καλύτερα από τους «άλλους»: οι πολιτικοί είναι ανίκανοι και διαφθαρμένοι, οι επιστήμονες ανεπαρκείς και αποπροσανατολισμένοι, οι πολίτες επηρεασμένοι από ιδέες βλαπτικές, οι ανώτεροι τους έχουν απορροφηθεί από το σύστημα, οι κατώτεροι τους είναι τεμπέληδες και αναλώσιμοι, οι νεολαίοι ανήθικοι και αναρχικοί κοκ . Και εννοείται ότι αρχίζει να πιστεύει ότι όλα αυτός μπορεί να τα κάνει καλύτερα όταν του δοθεί η ευκαιρία . . . Η πραγματικότητα και η αντίληψη της δεν είναι το δυνατό του σημείο (άλλωστε δεν είναι πολλά – αν υπάρχει κανένα – τα δυνατά του σημεία). Για να ικανοποιήσουν την αρρωστημένη τους από την αντικειμενική και υποκειμενική μειονεξία προσωπικότητα τους δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν, δεν έχουν αναστολές: μπορούν να γίνουν πράκτορες ξένης δύναμης, να υπονομεύσουν τις πολιτικές επιλογές των συμπολιτών τους, να μηχανορραφήσουν, να συνωμοτήσουν, να βασανίσουν συνανθρώπους, συναδέλφους τους ακόμη, που δεν είναι «στη σωστή πλευρά», να προδώσουν την χώρα τους, να αρνηθούν τα δικαιώματα των συμπολιτών τους στην αξιοπρέπεια, στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας τους, στην ελευθερία της γνώμης τους, στην ελευθερία τους να συναθροίζονται, να οργανώνονται ελεύθερα σε ενώσεις με νομική προσωπικότητα, να συνδικαλίζονται, να απεργούν, να έχουν δικαιώματα στην μόρφωση και στην οικονομική δραστηριότητα. Μπορούν ακόμη και να αφαιρέσουν την ζωή και να προδώσουν την χώρα τους αφού οι πολίτες και η πολιτεία δεν αναγνωρίζουν το «μεγαλείο» τους και την «αλήθεια» τους … Άλλωστε δεν γνωρίζουν οι συμπατριώτες τους τι πρέπει να κάνουν και πως πρέπει να ζουν, τα χαλασμένα κεφάλια των συνωμοτών τα γνωρίζουν όλα, οι υπόλοιποι πρέπει να αναμορφωθούν με βάση τα «πιστεύω» των άρρωστων επίορκων. Βασανισμοί, εκτοπίσεις, τρόμος, θάνατος και πόνος, έγκλημα και προδοσία είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιούν και γνωρίζουν. Χαίρονται όταν ασκούν την άρρωστη εξουσία τους σε ανθρώπους πολύ καλύτερους τους, που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα αισθάνονταν τυχεροί μόνον με την γνωριμία τους, ενώ τώρα μπορούν να τους εξευτελίσουν, φοβίσουν, τρομοκρατήσουν, βασανίσουν, ακόμη και φυσικά να τους εξοντώσουν : ποιητές, γλύπτες, μουσικοί, συνθέτες, επιστήμονες, καθηγητές πανεπιστημίου, ηθοποιοί, πολιτικοί, δικηγόροι, γιατροί, γονείς, φοιτητές που έχουν όλο το μέλλον μπροστά τους να δημιουργήσουν και εξελιχτούν, ήρωες της αντίστασης και των μετώπων που το έθνος βρέθηκε να δίνει τους αγώνες του, έντιμοι στρατιωτικοί συνάδελφοι τους που τιμούν τον όρκο τους, όλα όσα φθονούν θέλουν να τα μοιάσουν και μολύνουν . Γιαυτούς η χώρα είναι άρρωστη και όχι οι ίδιοι. Γιαυτό πρέπει να την θεραπεύσουν, να την βάλλουν στον «γύψο» !!! Αλλά βέβαια και οι Κύπριοι δεν ξέρουν … Και εδώ αρχίζει, στις 21 Απριλίου 1967, μία ακόμη τραγωδία, η οποία θα ολοκληρωθεί επτά χρόνια μετά … Η εγκληματική συμμορία των επίορκων ήθελε να επιβάλλει την εγκληματική εξουσία της και στην Κύπρο, επεκτείνοντας και εκτός των συνόρων την εθνική της μειοδοσία. Το μίσος για τους άλλους, ο φθόνος για οποιονδήποτε άλλον έχει εξουσία που δεν μπορούν να ελέγξουν, τους οδηγεί να απλώσουν τον πόνο και της καταστροφή όπου μπορούν. Την προδοτική της διάθεση έναντι του έθνους και της Κύπρου οι επίορκοι συνταγματάρχες την δείχνουν αμέσως μετά την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής χούντας, αποσύροντας την Μεραρχία της Κύπρου από το νησί. Με τον τρόπο αυτό συμμορφώνονται αμέσως και απόλυτα με τις ξένες δυνάμεις που επιβουλεύονται την Ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, λύνοντας τους τα χέρια, στους σχεδιασμούς τους για την δημιουργία των προϋποθέσεων της επιτυχούς εισβολής του Αττίλα. Δεν είχαν κανένα ηθικό ενδοιασμό για την σκόπιμη εθνική μειοδοσία, στοιχεία στερούμενα παντελώς ηθικής και πατριωτισμού, τα οποία εάν δεν ζούσαν σε εποχές λιγότερο ταραγμένες και ανώμαλες θα ανήκαν αποκλειστικά στον πραγματικό τους χώρο αυτό του υποκόσμου. Μέσα από γνωστά και άγνωστα «κανάλια» τοποθετούνται σταδιακά οι κατάλληλοι (υπ)άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις …. Αποτέλεσμα η καταστροφή της Κύπρου η κατάληψη του 38% του νησιού από τον Αττίλα. Την Εθνική Τιμή έσωσαν οι Ελληνοκύπριοι υπερασπιστές και τα παιδιά (19-20 ετών) της ΕΛΔΥΚ που αφέθηκαν μόνα τους απέναντι στον πάνοπλο και βάρβαρο Αττίλα να γράψουν την λαμπρή σελίδα της αντίστασης των λίγων προδομένων απέναντι στους πολλούς βάρβαρους και πάνοπλους πολλούς και του έπους της ΕΛΔΥΚ. Τους στέρησαν την νίκη, την αξιοπρέπεια, τις τιμές του ήρωα, τους έκρυψαν για να μην φανερωθεί το μέγεθος του δικούς τους εγκλήματος. Μαζί με αυτά τα παιδιά στέρησαν ένα ολόκληρο έθνος από την δυνατότητα τους να αντισταθεί, παλέψει για την αξιοπρέπεια του και την θέση του στον κόσμο, καταδίκασε μία ολόκληρη γενιά στην αποτυχία και την ήττα, σηματοδοτώντας αρνητικά την πορεία της χώρας … Και όμως μετά από όλο αυτό το μίσος, την προδοσία, την καταστροφή, τον πόνο και το αίμα, τις ζωές που χάθηκαν ή δεν άφησαν οι εχθροί του ανθρώπου να εξελιχθούν και ανθίσουν υπάρχουν και σήμερα θλιβεροί νοσταλγοί. Σιγά σιγά είναι η αλήθεια, ξεπρόβαλλαν φοβισμένα τα χαλασμένα κεφάλια τους, μέχρι που άρχισαν να παίρνουν θάρρος ζώντας επιτέλους στο αγαπημένο τους περιβάλλον της καταστροφής ζωών και ονείρων τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων και της οικονομικής καταστροφής. Σαν έτοιμοι από καιρό, βγήκαν από τις σκοτεινές τους τρύπες και άρχισαν πάλι να κατηγορούν, να διαβρώνουν, να επιτίθενται στην Δημοκρατία, τις Ελευθερίες, τα δικαιώματα. Θέλουν να αποτελειώσουν την «δουλειά» των ινδαλμάτων τους. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα ανάλογα με την περίσταση είτε να επαίρονται για το φιλοχουντικό παρελθόν τους είτε να προσπαθούν ξεδιάντροπα να το «αποκρύψουν». Εκμεταλλεύονται τον σωρευμένο θυμό, την αδυναμία των πολιτών να ψάξουν τις αιτίες που οδήγησαν στην κρίση, είναι πάλι το ίδιο έτοιμοι, στο όνομα της εξουσίας, να καταστρέψουν, διαβάλλουν, αποκρύψουν, «δικαιολογήσουν». Είναι το ίδιο πρόχειροι να υποστηρίξουν την ξένη οικονομική επιβολή, να δουν την οικονομική καταστροφή, την οικονομική πτώχευση ως ευκαιρία για να εκφράσουν το μίσος τους απέναντι στην κοινωνία. Συντάσσονται εύκολα (αυτόματα και πρόθυμα) με τις εξωτερικές πιέσεις, χαίρονται, τις υπηρετούν γιατί έτσι εξυπηρετούν το μισάνθρωπο και αντικοινωνικό τους πολιτικό σχέδιο. Η προσπάθεια που κάνουν να αποδημήσουν και ανασκευάσουν την απέχθεια των Ελλήνων έναντι της Χούντας και των πρωταγωνιστών της, τον αντιδικτατορικό αγώνα, την Κυπριακή Προδοσία, εξυπηρετεί την αναβίωση του ίδιου πολιτικού σχεδίου που τώρα θέλουν να το πραγματοποιήσουν με άλλα μέσα (όχι με στρατιωτική επιβολή): εξευτελίζοντας, εξαπατώντας, διαδίδοντας το μίσος και τον φθόνο, λοιδορώντας, αποκρύπτοντας και λογοκρίνοντας την άποψη, καθιστώντας αδύνατο να υπερασπίσει η κοινωνία τα δικαιώματα της, αποστερώντας τα μέσα βιοσυντήρησης, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για την δυνατότητα να παλέψει κάποιος για να φτιάξει το μέλλον του και αυτό της πατρίδας του. Είναι πάλι ανάγκη σήμερα, οι δημοκρατικοί πολίτες, ανεξάρτητα του πολιτικού χώρου που υποστηρίζουν, να απομονώσουν τους περιθωριακούς και αντικοινωνικούς αυτούς τύπους, που προσπαθούν, εκμεταλλευόμενοι την Δημοκρατία, την κρίση θεσμών και την οικονομική κρίση, αποτρέποντας τους από το να ξανα-επιβάλουν τα «επιτεύγματα» των πολιτικών τους ινδαλμάτων, αναφορών και προτιμήσεων που βρίσκουν στους πρωτεργάτες της χούντα των συνταγματαρχών. Αθήνα, 21 Απριλίου 2020, Διονύσης Παντής Δικηγόρος

The Cyprus issue in the Turkish trap of de-internationalisation

Dionysis Pantis* A constant Turkish pursuit of their well-planned and time-consistent foreign policy is the "bilateralization" of the "problems" with Greece. Similarly, on the Cyprus issue, as it remains unresolved after the military invasion of the Turkish Attila in 1974 and the occupation since then of 38% of the territory of the independent, UN-member Republic of Cyprus, the view that it is a problem of two (national) "equal" "communities" and not an issue of military invasion and occupation. On the contrary, the policy of the Republic of Cyprus was the internationalisation of the Cyprus problem, led by the United Nations, and of Greece the reduction of Turkish claims in the Aegean to a European issue, activating European solidarity for the contestation by a third country, Turkey, of the "European borders". Turkey has on many occasions clearly expressed this ambition. Former Turkish Foreign Minister Davutoglu expressed it, among other things, with the position that the problems in the Aegean will be solved either at the table of bilateral negotiations or on the ground and further ... clarification of the President of the Republic of Turkey Tayyip Erdogan, with his popular in the neighbour and without any need for interpretation, threatening phrase "we will come one night" according to the historical model of akincilar (raiders of the historical era of Ottoman prosperity and conquests that Islamists, Turkish nationalists and Kemalists reminisce together). The Aegean crisis in the summer of 2020 was typical of Turkish press

ure to force bilateral negotiations, instead of tension and "resolution" in the "field". While the Turkish position remains unchanged strategically (it changes only regularly, e.g. when public relations for the F16s demand it) and is reinforced with new "arguments" and claims, the Greek position, as expressed in the Athens Declaration, seems to adopt the Turkish position. Specifically, inter alia, in OP3 of the Declaration it is stated. Although the Declaration is not a binding agreement, it constitutes the framework of the attempted Greek-Turkish approach, which further presents the following characteristics: it is bilateral, without the participation or even mention of Cyprus and includes the so-called positive agenda. The absence of Cyprus from the Greek-Turkish negotiations creates a rift, a discontinuity, in Greece's policy, which, through the well-known trilateral cooperation, systematically incorporated Cyprus into its relations with third countries in the region, strengthening it diplomatically. Indeed, despite the fact that relations with Turkey are the most important issue facing both Greece's and Cyprus' foreign policy. Even further, OP2 of the Declaration states, "The Parties undertake to refrain from any statement, initiative, or action that could undermine or discredit the letter and spirit of this Declaration or endanger the maintenance of peace and stability in their region." .So without the mention or participation of Cyprus, Greece should refrain from making a statement of support for Cyprus when Turkey provokes or creates incidents e.g. on the Green Line? In the event of a crisis in Turkey's relations with the Republic, should Greece refrain from making supportive statements, otherwise it violates the spirit of rapprochement and the Declaration? Greece is now away from Turkey's complaints in Europe and the business approach benefits more the economically stronger and therefore the Turkish economic penetration in Greece. Recently in a TV interview, former Foreign Minister Nikos Kotzias said that there was a proposal from the Turkish Foreign Minister to the Greek Foreign Minister, which was conveyed in a meeting in London, that Greece, Turkey, ... Greek Cypriots (i.e. the Republic of Cyprus) and ... Turkish Cypriots (i.e. the pseudo-state of the territories occupied by the Turkish invasion since Attila the Great in '74!) should move forward. That is, the Turks, in addition to isolating Cyprus from Greece, through Greece, seek to legitimize Attila and the Pseudo-state! And to free their foreign policy in the West and from the accusation of their aggression in the Aegean and their brutal invasion of Cyprus! At the same time Turkey to the East is undisturbedly playing the Islamic and so-called anti-imperialist card, exploiting the crises in Ukraine and Gaza and the Greek and Cypriot position. The Republic of Cyprus manages and successfully balances the above pressures, as its economic growth and robustness and its technological/scientific (internationally renowned universities and high-tech companies) progress has significantly enhanced its comparative strength. At the same time, militarily, its autonomous military efforts, as well as its rapprochement with the US, France and NATO, strengthen it. Modern technologies provide important answers to its defence problems in a difficult island territory divided into three parts and increase its deterrent power. The Republic of Cyprus rightly continues and invests from a position of strength in the historical/ethnic relationship with Greece, a relationship which, despite the problems, is the only undeniably real one in case of a real crisis on the Island and the Greek solidarity towards the Republic, after the ineffectiveness of the innovations and experiments of Athens or another government, can only be strengthened. The Republic of Cyprus has the depth of political institutions and the experience and knowledge that the alliance of Greece (for national and historical reasons) is the only unquestionable one at any time. Just as it has begun to understand that the era of the "kalamaradon teachers" has passed due to its own success in economy - technology - education - political system and without self-deprecation it understands that it is now itself the cutting edge of the Greek avant-garde (along with the related ... responsibilities). *Dionysis Pantis, Athens lawyer, geopolitical analyst **This article was published in SPEAK NEWS MAGAZINE the 50th anniversary issue of July 2024 dedicated to the 50 years of the Invasion and Occupation of Cyprus (1974 -2024).

*Dionysis Pantis, Athens lawyer, geopolitical analyst **This article was published in SPEAK NEWS MAGAZINE the 50th anniversary issue of July 2024 dedicated to the 50 years of the Invasion and Occupation of Cyprus (1974 -2024) and republished in the International Balkan News Agency and Documento.gr in the following links: SPEAK NEWS MAGAZINE: https://speaknews.gr/2024/07/10/to-kypriako-stin-toyrkiki-pagida-tis-apodiethnopoiisis/ ibna: (greek, english, Turkish, Bulgarian) : https://www.ibnaeu.com/en/2024/07/11/to-kypriako-stin-tourkiki-pagida-tis-apodiethnopoiisis/ DOCUMENTO: https://www.documentonews.gr/article/to-kypriako-stin-toyrkiki-pagida-tis-apodiethnopoiisis/

Το κυπριακό στην τουρκική παγίδα της αποδιεθνοποίησης. SPEAK NEWS MAGAZINE

Το κυπριακό στην τουρκική παγίδα της αποδιεθνοποίησης. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο SPEAK NEWS MAGAZINE το οποίο ευχαριστώ θερμά για την τιμητική συμπερίληψη του κειμένου μου αυτού στο επετειακό 50ο τεύχος του Ιουλίου 2024 αφιερωμένο στα 50 χρόνια από την Εισβολή και Κατοχή της Κύπρου (1974 -2024). Και η χαρά και η τιμή είναι μεγάλη καθώς στο επετειακό τεύχος συμπεριλαμβάνονται κείμενα που υπογράφουν μεταξύ πολλών και σημαντικών άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος, ο Αθανάσιος Στάικος, Προέδρος των Βορειοελλαδιτών πολεμιστών της ΕΛΔΥΚ 1974, ο τέως Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα Κυριάκος Κενεβέζος, ο δημοσιογράφος Παντελής Σαββίδης, ο Αντιστράτηγος ε.α. Λάζαρος Καμπουρίδης,ο Πάνος Ιωαννίδης, η Φανούλα Αργυρού, ο Σάββας Ιακωβίδης, ο Στέφανος Κωνσταντινίδης, η Σοφία Γερμανού, ο Δρ Βενιαμίν Καρακοστάνογλου, ο εκδότης του Περιοδικού και των ομώνυμων εκδόσεων Ανδρέας Γερμανός. Περιλαμβάνει επίσης συνεντεύξεις του Υπουργού Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας κου Κωνσταντίνου Κόμπου, του Προέδρου του Συλλόγου Αγνοουμένων και αδήλωτων αιχμαλώτων κου Σεργίδη, του Στρατηγού και Ήρωα στην Κύπρο 1974 Δημήτρη Αλευρομάγειρα στον εκδότη Κο Ανδρέα Γερμανό κα πολλών και σημαντικών που συνεισέφεραν. Επίσης στο παρακάτω λινκ του περιοδικού: https://speaknews.gr/2024/07/10/to-kypriako-stin-toyrkiki-pagida-tis-apodiethnopoiisis/

Πάγια τουρκική επιδίωξη της καλοσχεδιασμένης και συνεπούς στον παράγοντα χρόνο εξωτερικής τους πολιτικής, αποτελεί η «διμεροποίηση» των «προβλημάτων» με την Ελλάδα. Αντίστοιχα και στο κυπριακό, όπως παραμένει αποτελματωμένο μετά την στρατιωτική εισβολή του Τούρκου Αττίλα το 1974 και την κατοχή έκτοτε του 38% του εδάφους της ανεξάρτητης, μέλους των Ηνωμένων Εθνών, Κυπριακής Δημοκρατίας, η άποψη ότι αποτελεί πρόβλημα δύο (εθνικών) «ισότιμων» «κοινοτήτων» και όχι ζήτημα στρατιωτικής εισβολής και κατοχής. Αντίθετα, η πολιτική της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν η διεθνοποίηση του Κυπριακού, με αιχμή τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και της Ελλάδας η αναγωγή των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο σε Ευρωπαϊκό ζήτημα, ενεργοποιώντας την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη για την αμφισβήτηση από μια τρίτη χώρα, την Τουρκία, των «ευρωπαϊκών συνόρων». Η Τουρκία πολλάκις έχει εκφράσει με σαφήνεια την επιδίωξη της αυτή. Ο πρώην Τούρκος ΥΠΕΞ κος Νταβούτογλου την εξέφρασε μεταξύ άλλων με την θέση ότι τα προβλήματα στο Αιγαίο θα λυθούν είτε στην τάβλα/τραπέζι των διμερών διαπραγματεύσεων είτε στο πεδίο και την περαιτέρω … διευκρίνιση του Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας Ταγίπ Ερνογάν, με την δημοφιλή στη γείτονα και χωρίς χρεία ερμηνειών, απειλητική φράση του «θα έρθουμε ένα βράδυ» κατά το προσφιλές στην Τουρκία ιστορικό πρότυπο των akincilar (επιδρομέων της ιστορικής εποχής της οθωμανικής ακμής και των κατακτήσεων που αναπολούν μαζί ισλαμιστές, τουρκιστές εθνικιστές και κεμαλικοί). Η κρίση στο Αιγαίο το καλοκαίρι του 2020, υπήρξε χαρακτηριστική της τουρκικής πίεσης να εκβιάσει διμερείς διαπραγματεύσεις, αντί της έντασης και της «επίλυσης» στο «πεδίο». Ενώ η τουρκική θέση μένει αμετακίνητη στρατηγικά (αλλάζει μόνο τακτικά πχ όταν το επιτάσσουν οι δημόσιες σχέσεις για τα F16) και ενισχύεται με νέα «επιχειρήματα» και διεκδικήσεις, η Ελληνική θέση, όπως εκφράστηκε στην ελληνοτουρκική Διακήρυξη των Αθηνών δείχνει να υιοθετεί την τουρκική θέση. Συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων, στην ΟP3 της Διακήρυξης αναφέρεται: «Τα Μέρη θα προσπαθήσουν να επιλύσουν οποιαδήποτε διαφορά προκύψει μεταξύ τους με φιλικό τρόπο, μέσω απευθείας διαβουλεύσεων μεταξύ τους ή με άλλα μέσα αμοιβαίας επιλογής, όπως προβλέπεται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.» Παρότι η Διακήρυξη δεν αποτελεί δεσμευτική συμφωνία, αποτελεί το πλαίσιο της επιχειρούμενης ελληνοτουρκικής προσέγγισης, η οποία περαιτέρω παρουσιάζει τα εξής χαρακτηριστικά: είναι διμερής, χωρίς την συμμετοχή ή ακόμη και μνεία της Κύπρου & περιλαμβάνει τη λεγόμενη θετική ατζέντα. Η απουσία της Κύπρου από την ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση δημιουργεί ένα ρήγμα, μία ασυνέχεια, στην πολιτική της Ελλάδας που με τις γνωστές τριμερείς κατά βάση συνεργασίες, συστηματικά την ενέτασσε στις σχέσεις της με τρίτες χώρες της περιοχής, ισχυροποιώντας την διπλωματικά. Μάλιστα, παρά το γεγονός ότι οι σχέσεις με Τουρκία αποτελούν το σημαντικότερο ζήτημα που αντιμετωπίζει τόσο η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας όσο και της Κύπρου. Ακόμη περισσότερο στην OP2 της διακήρυξης αναφέρεται: «Τα Μέρη δεσμεύονται να απέχουν από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία, ή ενέργεια που θα μπορούσε να υπονομεύσει ή να απαξιώσει το γράμμα και το πνεύμα αυτής της Διακήρυξης ή να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή τους.» .Δηλαδή χωρίς την αναφορά ή συμμετοχή της Κύπρου, η Ελλάδα πρέπει να απέχει από δήλωση στήριξης της Κύπρου όταν η Τουρκία την προκαλεί ή δημιουργεί επεισόδια πχ στην πράσινη γραμμή; Σε περίπτωση κρίσης των σχέσεων Τουρκίας με την Δημοκρατία η Ελλάδα πρέπει να απέχει από υποστηρικτικές δηλώσεις, άλλως παραβιάζει το πνεύμα της προσέγγισης και της Διακήρυξης; Η Ελλάδα πλέον απέχει από καταγγελίες της Τουρκίας στην Ευρώπη και η επιχειρηματική προσέγγιση ωφελεί περισσότερο τον ισχυρότερο οικονομικά και άρα την τουρκική οικονομική διείσδυση στην Ελλάδα. Πρόσφατα σε τηλεοπτική συνέντευξη του ο πρώην ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς αναφέρει ότι, υπήρξε πρόταση του Τούρκου ΥΠΕΞ στον Έλληνα ΥΠΕΞ που μεταφέρθηκε σε συνάντηση τους στο Λονδίνο να προχωρήσουν Ελλάδα, Τουρκία, … ελληνοκύπριοι (δηλαδή Κυπριακή Δημοκρατία) και … τουρκοκύπριοι (δηλαδή το ψευδοκράτος των κατειλημμένων από την τουρκική εισβολή εδαφών από τον Αττίλα του 74!). Δηλαδή οι Τούρκοι, πέραν της απομόνωσης της Κύπρου από Ελλάδα, μέσω Ελλάδας, επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν Αττίλα και Ψευδοκράτος! Και να απελευθερώσουν την εξωτερική τους πολιτική στην Δύση και από την κατηγορία της επιθετικότητας τους στο Αιγαίο και την βάρβαρη εισβολή στην Κύπρο! Ταυτόχρονα η Τουρκία προς Ανατολάς «παίζει» ανενόχλητη το ισλαμικό και το δήθεν αντιιμπεριαλιστικό χαρτί, εκμεταλλευόμενη τις κρίσεις της Ουκρανίας και στην Γάζα και την Ελληνική και Κυπριακή θέση. Η Κυπριακή Δημοκρατία κατορθώνει και εξισορροπεί με επιτυχία της παραπάνω πιέσεις, καθώς η οικονομική της ανάπτυξη και ευρωστία και η τεχνολογική/επιστημονική της (πανεπιστήμια διεθνούς φήμης εταιρίες υψηλής τεχνολογίας) πρόοδος, έχει σημαντικά ενισχύσει την συγκριτική ισχύ της. Παράλληλα στρατιωτικά, οι αυτόνομες στρατιωτικές της προσπάθειες, αλλά και η προσέγγιση με ΗΠΑ, Γαλλία, ΝΑΤΟ, την ενισχύουν. Οι σύγχρονες τεχνολογίες δίνουν σημαντικές απαντήσεις στα αμυντικά της προβλήματα, σε ένα δύσκολο νησιωτικό έδαφος τριχοτομημένο και αυξάνουν την αποτρεπτική της ισχύ. Η Κυπριακή Δημοκρατία ορθά συνεχίζει και επενδύει από θέση ισχύος στην ιστορική/εθνική σχέση με την Ελλάδα, σχέση που παρά τα προβλήματα, είναι η μόνη αδιαμφισβήτητα πραγματική σε περίπτωση πραγματικής κρίσης στο Νησί και η Ελληνική αλληλεγγύη έναντι της Δημοκρατίας, μετά το ατελέσφορο των νεωτερισμών και πειραματισμών των Αθηνών ή μία άλλη κυβέρνηση, μόνον να ενισχυθεί μπορεί. Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει το βάθος των πολιτικών θεσμών και της εμπειρίας και γνώσης ότι η συμμαχία της Ελλάδας (για εθνικούς και ιστορικούς λόγους) είναι η μόνη αδιαμφισβήτητη σε όποιο χρόνο. Όπως έχει αρχίσει να κατανοεί ότι η εποχή των καλαμαράδων που «δασκάλευαν» έχει παρέλθει λόγω της δικής της επιτυχίας σε οικονομία –τεχνολογία – εκπαίδευση – πολιτικό σύστημα και χωρίς αυτοϋποτίμηση κατανοεί ότι αποτελεί πλέον η ίδια την αιχμή της ελληνικής πρωτοπορίας (μαζί με τις σχετικές … ευθύνες). Αθήνα, 19 Ιουνίου 2024, Διονύσης Παντής, Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, γεωπολιτικός αναλυτής

artcom - ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΑΖΑΖΗ, ηθοποιός (διδάσκει αμερικανικό ρεαλισμό) απαγγέλει απόσπασμα της Περσεφόνης του Γιάννη Ρίτσου.

Χριστίνα Καζάζη, ηθοποιός (διδάσκει αμερικανικό ρεαλισμό) απαγγέλει απόσπασμα της Περσεφόνης του Γιάννη Ρίτσου.

Τελείωσαν οι εκλογές στην Γαλλία! Τώρα αρχίζει το πολιτικό παιχνίδι για μεγάλα παιδιά!

Τελείωσαν οι εκλογές στην Γαλλία! Τώρα αρχίζει το πολιτικό παιχνίδι για μεγάλα παιδιά!

Με περίπου τελικά τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών έχουμε ανατροπή προσδοκιών. Ξεκινήσαμε τις εκλογές (1ο γύρο) με την κα Λεπέν και το ακροδεξιό Εθνικό Συναγερμό πρώτο κόμμα και καταλήξαμε με θρίαμβο της αριστεράς και το κόμμα Λεπέν τρίτο! Τι μεσολάβησε; Με την συμμετοχή στο πρωτοφανές για περίπου 25 χρόνια 67,1% έχουμε πρώτο κόμμα το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, έναν συνδυασμό που συνυπάρχουν κόμματα της αριστεράς, όπως οι Ανυπότακτη Γαλλία του Ζαν Λυκ Μελανσόν, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, οι κομμουνιστές και οι οικολόγοι, να συγκεντρώνει 182 έδρες. Δεύτερο κόμμα το κόμμα του Προέδρου Μακρόν με 168 έδρες και τρίτο τον Εθνικό Συναγερμό με 143 έδρες ! Ως πρώτα συμπεράσματα από τις εκλογές, εκτός του εκλογικού θριάμβου του Νέου Λαϊκού Μετώπου, μπορούμε να πούμε: 1. Οι Γάλλοι δεν λειτούργησαν ως «ιδιώτες» με την αρχαιοελληνική έννοια δηλαδή ως άχρηστοι – ανόητοι αλλά αντιλήφθησαν την τεράστια σημασία των εκλογών για την χώρα τους και τους ίδιους και έσπευσαν να ψηφίσουν. οι Γάλλοι, τελικά πιστοί στις δημοκρατικές τους παραδόσεις, έδειξαν λύση στο πολιτικό τους πρόβλημα, με σκοπό να ικανοποιηθούν ευρύτερα λαϊκά συμφέροντα. 2. Ο Πρόεδρος Μακρόν και οι οπαδοί του «μακρονιστές» συνεργάστηκαν κατά τόπους με το Λαϊκό Μέτωπο ώστε να εμποδίσουν την άνοδο στην εξουσία της Λεπέν και του κόμματος της. Αλλά το αποτέλεσμα αντανακλά και

αλλαγές στην Γαλλική κοινωνία όπως πχ το γεγονός ότι πλέον περίπου ένας στους τέσσερις Γάλλους έχουν μικτή καταγωγή (όχι αμιγώς και από τους δύο γονείς γαλλική). Τώρα πλέον, μετά τα εκλογικά αποτελέσματα, ευθύνη του επικεφαλής Μελανσόν και του Νέου Λαϊκού Μετώπου είναι η κυβερνησιμότητα, με σαφές και όχι «θολό» το στίγμα της εναλλακτικής κυβερνητικής πολιτικής της νέας κυβέρνησης που θα γίνει άμεσα αντιληπτό από τους πολίτες – εκλογείς ως μία σαφή αλλαγή από τα προηγούμενα καταδικασμένα της κυβέρνησης Μακρόν. Και αυτό για να μην απογοητευτούν οι πολίτες που ψήφισαν, αλλά ακόμη περισσότερο να καταφέρουν να διευρύνουν και επαναεντάξουν ακόμη περισσότερο κόσμο στην πολιτική και ειδικότερα στην πολιτική τους πρόταση και - γιατί όχι - επαναφέρουν τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές άνω του 80% όπως επί εποχής του αείμνηστου Μιττεράν και προηγούμενα. Η έλλειψη απόλυτης πλειοψηφίας του Λαϊκού Μετώπου στο κοινοβούλιο μπορεί να απαιτεί αναγκαίους συμβιβασμούς όπως και στο εσωτερικό του μετώπου. Όμως ο Μελανσόν δεν δείχνει διατεθειμένος να αποστεί ούτε από κόμμα του εκλογικού του προγράμματος. Γι αυτό ζητά κυβέρνηση αποκλειστικά του Λαϊκού Μετώπου, προφανώς με την ανοχή των βουλευτών του Προέδρου Μακρόν τον οποίο θεωρεί ηττημένο. Δηλώνει αμέσως μετά το αποτέλεσμα ότι άμεσα θα αυξηθεί ο κατώτατος μισθός. Αλλά με έμφαση συνεχίζει ότι για να αυξηθούν και οι υπόλοιποι μισθοί στους διάφορους οικονομικούς / επαγγελματικούς κλάδους, θέλει τους εργαζόμενους και εν γένει τους πολίτες, σε εγρήγορση. Είναι σαφές ότι ποντάρει στην κινητοποίηση του κόσμου και για να ασκείται πίεση προς τον Πρόεδρο Μακρόν αλλά και προς την οικονομική ελίτ για παραχωρήσεις που θα δώσουν το μήνυμα της αλλαγής και που θα συσπειρώσουν περαιτέρω πέριξ του Μετώπου πολίτες και θα οδηγήσει στην πολιτική κυριαρχία του.

Το βλέμμα βέβαια είναι στραμμένο ήδη στις επόμενες Προεδρικές εκλογές, με την μοναδική σημασία στο Προεδρικό σύστημα της Γαλλίας. Ο Μελανσόν απαιτεί ο νέος Πρωθυπουργός να είναι από το Λαϊκό Μέτωπο, αφήνοντας το ενδεχόμενο να μην είναι αυτός ο πρωθυπουργός, ώστε να μπορεί να επικεντρώσει στις επόμενες Προεδρικές εκλογές. Μέχρι τότε όμως πρέπει 1. Το Λαϊκό Μέτωπο να ορκίσει κυβέρνηση με την αποδοχή του Προέδρου Μακρόν 2. Να έχει επιτυχίες και ικανοποιήσει λαϊκές προσδοκίες ώστε να εδραιώσει πολιτική κυριαρχία. Στο πλαίσιο αυτό ξεκαθάρισε ο κος Μελανσόν ότι η Γαλλία θα αναγνωρίσει το Παλαιστινιακό κράτος δίνοντας το στίγμα και στην εξωτερική πολιτική. Μία εξωτερική πολιτική η οποία θα έχει σημαντικές διαφοροποιήσεις με την πολιτική ισχύ του Προέδρου Μακρόν τραυματισμένη, σε όλα τα μέτωπα και στο Ουκρανικό. Ο Πρόεδρος Μακρόν βέβαια βγήκε τραυματισμένος από τις εκλογές, αλλά τελικά τερμάτισε δεύτερος, γεγονός που μπορεί να του δίνει κάποιες δυνατότητες τακτικών ελιγμών έναντι του Μελανσόν και υπονόμευσης του. Ο Μελανσόν θα επιχειρήσει να κεφαλαιοποιήσει και διατηρήσει τον ενθουσιασμό και την ευρεία κινητοποίηση των ψηφοφόρων του όλο το επόμενο διάστημα. Άλλωστε πιστεύει ότι οφείλει την επιτυχία του στην ψήφο της νεολαίας και στην κινητοποίηση του εργατικού παράγοντα στις λαϊκές γειτονιές. Ο επίδοξος Πρωθυπουργός Μπαρντελά, του κόμματος της Λεπέν, που είδε τις φιλοδοξίες του να εκτοξεύονται και μετά να κατακρημνίζονται μέσα σε μία βδομάδα, καταγγέλλει ανίερη συμμαχία που « στέρησε τους Γάλλους» από κυβέρνηση Εθνικού Συναγερμού (sic)! Όπως γίνεται κατανοητό λοιπόν το πολιτικό παιχνίδι τώρα αρχίζει! Και πράγματι είναι για μεγάλα παιδιά και διακυβεύονται πολλά σε αυτό. Και θα είναι ιδιαίτερα σκληρό. Με επιπτώσεις πολύ σημαντικές όχι μόνον για την Γαλλία αλλά για το σύνολο της Ευρώπης με ένα Γάλλο Πρόεδρο αδύναμο και άπαντες να παρακολουθούν με κομένη την ανάσα πως θα εξελιχθούν τα πολιτικά πράγματα στην Γαλλία μετά και αυτή την πολιτική ανατροπή...). Διονύσης Παντής, Δικηγόρος, Γεωπολιτικός αναλυτής